Lowlands, zaterdag 19 augustus
We willen wakker worden geschud door de authentieke Indiase sounds van Bollywood Dance Workshop. Leuk, grappig en psychedelisch, dachten we. En dat is het ook. De vrouwen krijgen een compleet gevulde Heineken tent aan het dansen, en elke pas is in de maat. Nou, soort van. De glimlach is soepeler dan menig dansje. En zo is de start van Lowlands zaterdag een feit.
Ook Cherise is vrolijk en dankbaar. Haar zwoele muziek met invloeden uit jazz en R&B is wel soepel en ze kan een lach onderdrukken om een deel van een nummer loepzuiver te fluiten. De vrolijkheid verdwijnt als sneeuw voor de zon bij Amber Arcades, de Nederlandse Annelotte de Graaf. Haar lange uithalen en wat lijzige zangstijlen moeten het opboxen tegen het Hiphop feestje in de Bravo, dat een reikwijdte heeft tot op het podium van Amber Arcades. Dan sta je wel gelijk drie punten achter. We hopen dat haar gitaarband overeind blijft als we lopen naar Ezra Collective. Deze wil ook graag een feestje bouwen en dat mensen gaan dansen. Het charisma van de drummer slaat wel over, want even later gaat het dak eraf. Met funky beats en twee blazers die de boventoon voeren, maakt het gezelschap aanstekelijke Afrobeat en Jazz.
Na een paar gecancelde shows staat in de Alpha dan toch echt het Noord Nederlands Orkest. Of zit eigenlijk, en dat zijn een heleboel muzikanten. Het is indrukwekkend hoe warm ze door het massaal toegestroomde publiek worden onthaald. Je ziet overal op het podium ongemakkelijke glimlachjes. Door al het gepraat van veel mensen (ja echt) vallen de stille luisteraars bijna niet op, maar die staan er zeker. Mensen met een gemiddelde leeftijd van 22 met aandacht voor de 9e Symfonie van Beethoven. Deze gaat over vrede en vrijheid waar je in zou moeten kunnen verdwijnen. Dat lukt ons helaas niet. Maar er zijn wel jongelui die dansen alsof ze vooraan staan bij Joost. Het veld naast de Alpha tent zit tjokvol met luisteraars en/of zonaanbidders.
We kijken uit naar Boygenius. Deze jonge band had een fantastische recensie in Platomania maar viel bij de eerste luisterbeurt toch wat tegen. Echter het verslag van Pukkelpop maakt wel erg nieuwsgierig, deze drie zouden kunnen rocken en alle drie fantastisch kunnen zingen. En ze maken de verwachtingen meer dan waar. Met een close harmonie backstage komen de drie vrouwen met gitaren op als de rest van de band er al staat. Zoete zang en heavy riffs in ‘Satanist’, en een prachtig gedragen versie van ‘Emily, I’m Sorry’ zorgen ervoor dat we onder de indruk zijn. Met name de blonde zangeres (Phoebe Bridges) heeft charisma en kan nummers naar zich toe trekken zoals Taylor Swift dat doet. Moeiteloos zingt ze ‘Emily, I'm Sorry' naar een dromerig, gevoelig einde. Ondanks prachtige samenzang geen truttig gedoe bij deze jonge muzikanten.
Ons logistieke probleem is niet naar tevredenheid op te lossen dus met spijt in ons hart rukken we ons weg om naar Wende te gaan. En daar zal het probleem ontstaan wat we van haar gaan missen ten behoeve van Yungblud.
Wende dus. Geen ander kan zulke mooie teksten schrijven en ze consequent vanuit haar hart vertolken zoals zij dat doet. Ze vertolkt de emoties tussen geluk en pijn en vooral het doorleven ervan op de uiterste polen. Ze trapt af, solo, met een snerpende gitaar en een riff die staat als een huis. En daarmee zet ze de toon voor een show die kippenvel bezorgd. Hier vanwege de lekker smerige rock en roll die ze neerzet in ‘Dit is Alles’, maar eigenlijk doemen de rillingen overal op. Haar hartzeer dat ze breekbaar met je deelt, haar hartzeer dat ze ferm en daadkrachtig in je bakkes smijt en de overtuigende bezwerende dans waarbij haar levenslust een vorm vindt. Deze vrouw is blij dat ze na 20 jaar een keer op Lowlands staat en dat is te zien en te horen. De sound is wat warmer en voller dan we kennen van de eerste show van Mens en ze heeft het gepresteerd een aantal nummers (zonder veel poeha in de show) naar een hoger niveau te trekken. Enkele meesterlijke uitvoeringen zagen we van “Heb Ik Dat Nodig?”, ‘Loop naar het Vuur’, ‘Deze Gin’ en ‘Voor Alles’’, met prachtige regels zoals: ”Voor alles altijd bang geweest, niet vrijblijvend maar met recht en reden”, eindigend in een dromerig einde . Met S10 heeft ze het nummer ‘Niet Bang Zijn’. Ook hier mooie poëzie zoals het zinnetje “Jouw tranen zijn oud”.
Wende slingert krachtig de zaal in dat het goed is, goed genoeg (‘Het is genoeg’). Er wordt gewoon een dance-track van gemaakt. In ‘Troostzoekers’ doet ze er nog een schepje bovenop als ze vanuit haar tenen op volle kracht zingt: “Voor iedereen is hier een plek”. Het nummer heeft een fantastische opbouw en krijgt een enorm applaus. “Waar is de nacht in jou gebleven,” zingt ze in ‘Alles Weggegeven” en is nog mooier en de schreeuw gaat door merg en been en de tweede schreeuw ook door hart en ziel. Kippenvel ook als ze zingt: “ik zal hebben geleefd, soms tegen m’n zin” en dan vooral als de zaal in een dancehal verandert en Wende kan aansluiten in het rijtje DJ’s. Ze gaat los op haar eigen techno ambient in de zaal en als S10 aanschuift zie je hoe kwetsbaar ze is, maar ook hoe invloedrijk ze is als muzikant. Beiden zingen fluisterend naar elkaar toe, met de handen vast “Ga je mee” en “Kom we gaan door”. Breekbaar en daarna weer opzwepend, ferm en krachtig. Laatste kippenvelmomentje is het oorverdovende applaus.
Tijdens het laatste nummer lopen we pas naar Yungblud die al een half uur bezig is, Wende heeft nu al gewonnen. We verheugen ons op het weerzien van de rebelse Yungblud. Een aantal jaren geleden in het Groningse Vera gezien en daar viel al op wat een machtige invloed hij heeft op de mensen in het publiek: ze eten uit zijn hand. Yungblud keert een zaal moeiteloos binnenste buiten. Bij een open tent blijkt dat ook het geval. Inmiddels wat jaren verder, maar de reikwijdte van zijn energie is er niet minder om. Zelfs aan het eind nog wordt achter ons (en wij staan al 80 meter buiten de tent aan het voeteneind), meegebruld en ingevallen. Yungblud heeft een heerlijk rauwe stem die soms en vooral in de gesproken en aanmoedigende kreten wat schreeuwerig is. Maar als hij zingt mag het er zijn. Met invloeden van Nirvana en Ray Davies van de Kinks leidt hij ons naar associaties met Oasis en Blur. Iedereen doet zijn handen in de lucht, naar beneden en weer omhoog als hij dat zegt. En velen nemen iemand op de schouders als hij het zegt. Het is indrukwekkend wat deze "Yung-Fokkin-Blud" voor elkaar krijgt. Daarnaast klinkt ‘Anarchist” nog steeds dreigend en 'I Think I’m ok' even aanstekelijk dankzij “Something’s fokkin wrong with me”. Tijdens ‘LowLife’ zien we fraaie animaties op het scherm getekend in Yungblud roze, voor de rest is alles, beeld en kleding, zwart wit. Top optreden!
Grammy genomineerde Bombino uit Niger speelt desert blues waarbij namen als Jimi Hendrix en Jimmy Pages worden genoemd. Met een geschiedenis als vluchteling schuwt hij politiek, verzet en oorlog niet in zijn muziek. De in Tamasheq gezongen liederen zijn twee minuten wennen en dan hoort dit net zo bij deze blues als de uitgestoken tong bij The Stones. Het zijn stroeve ritmes maar ook soepele loopjes en het swingt. Lange nummers met constante herhaling van dezelfde akkoorden worden verdomd fraai ingekleed, door zowel de gitaar als de drums en de bas. Het heeft bijna hetzelfde effect als een lang en goed dansnummer; je wordt meegevoerd. Het is zompig en dansbaar deze afrobeat blues waarin de grootmeester enkel een schakel is in de band en geen sterallures heeft. De voeten gaan los en de drummer moet kapot zijn na deze eindeloos intense manier van spelen. Ze krijgen een hartverwarmend gejoel na hun bescheiden en hoopvolle woorden “Peace in Niger”.
Viagra Boys krijgt de zaal makkelijk in beweging want de band brengt een hoop reuring. De zanger, onder de tatoeages, praat graag en veel tussen de nummers door. Uitgerekend vandaag voelt hij zich herboren. Bij ’Aint No Thief’ horen we stuwende muziek, zware riffs en dat in een tent die naar zweet stinkt. In het I Tjing teken aan de wand hebben ze hun initialen tevoorschijn laten komen. We weten niet om wat voor balans het gaat, maar potentie heeft de band wel.
070 Shake laat mellow muziek horen en mooie zangpartijen. Echter als deze grotendeels op band blijken te staan en de zangeres niet door heeft dat de mic uit staat haken wij af. Bij M83 wordt het echt stervensdruk. We zien jonge muzikanten maar de band rondom de Franse Anthony Gonzales bestaat al 25 jaar. Dat ze iets met het mystieke en buitenaardse hebben is op de een of andere manier te horen aan de muziek. Maar ook wel te zien aan hun album ‘Fantasy’, waarop een bizar eng alien hoofd staat afgebeeld. Maar het maakt verdomde nieuwsgierig als je een tijd naar deze opzwepende filmische muziek luistert. Het is jammer dat een deel van het publiek vooral komt op een meeting om anderen op te zoeken. Het gezoek en geroep leidt af.
De Belgische muzikale bakermat brengt ons de 32-jarige Charlotte de Witte, uit Gent. Zware Technobeats. Vanaf een afstand is te zien hoe rood en wit licht het hele publiek in beweging zet. Het is fel en scherp en de beats zijn hard en pijnlijk meedogenloos voor de rust op de Veluwe. "What's your reflection? Find your direction!”. Net als de muziek hebben de visuals niks overbodigs; eenvoudig. Waar anderen hun naam op schermen zetten is Charlotte zelf op de achtergrond en bijna niet te zien op de schermen. Het maakt haar persoontje klein, maar de tent en de muziek groots.
Conclusie: Veel opzwepende muziek vandaag op Lowlands met voor ons als absolute top Wende.
© Marten Siegers
