King And Queens
De laatste festivaldag van Lowlands draait om de opkomende, huidige en voorbije iconen van de muziek. Punkkoningin Patti Smith laat op deze zondag horen nog altijd het woord icoon waardig te zijn, opkomende koningin van de pop Dua Lipa danst er binnen een uurtje volop aanstekelijke hits doorheen en hiphopkoning Kendick Lamar sluit het festival af met de meest knallende show die je kan verwachten. De spanning heeft zich in drie dagen opgebouwd tot de laatste festivaldag en komt dan tot een verrassende explosie.
De zondag begint al sterk met de introspecte Marlon Williams. De Nieuw-Zeelander maakt mooie liedjes geïnspireerd door Jeff Buckley en Leonard Cohen. Met zijn hoge stem doet hij op goede momenten een uithaal, maar het is vooral de band die vandaag het optreden kracht geeft. Marlon zijn lange Europese tournee zit er bijna op en dat hoor je wel een beetje. Op enkele momenten ontstaat echter een door Dire Straits geïnspireerde jam en vliegt de energie er weer in. Als afsluiting geeft Williams zich helemaal in de Screamin’ Jay Hawkins cover ‘Painting Of A Man’. De emotie van het liedje – dat over een huilende man gaat die een zelfportret aan het schilderen is – springt er af. Dit komt ook vooral door de wijze waarop Marlon in zijn optreden opgaat. Dit moet voor verschillende mensen liefde op het eerste gezicht zijn.
Tom Odell is uit vergelijkbaar hout gesneden, maar dan met meer ervaring en een hoofdrol voor de piano. Waar Marlon zich van introvert naar extrovert beweegt, springt Odell gelijk heen en weer met zijn powerpop. Hij ramt er op zijn piano op los. De band geeft goede begeleiding. Tom Odell bewijst wederom al jaren een festivalfavoriet te zijn, want ook dit optreden staat als een huis. Nieuw werk onderscheidt zich door een rock ‘n roll ritme dat van Fats Domino geleend lijkt. Tom Odell geeft alles. Met een compleet bezweet pak speelt hij aan het einde een zeer meeslepende en massaal meegezongen ‘Magnetised’.
Rag’n’Boneman is binnen een paar jaar tijd uitgegroeid tot een publiekslieveling. Op het Alpha podium geeft hij een goed optreden, waarbij de zanger het vooral moet hebben van zijn grote band. De blazers geven de diepe soulstem van de Rag’n’Boneman extra kracht. Het optreden leunt vooral op de goede liedjes. De zanger is namelijk weinig energiek en zeker geen sfeermaker. Hij geeft een goed optreden, maar verrast geen moment. Met een uitvoering van ‘Skin’ waarin het nummer langzaam wordt opgebouwd en steeds bombastischer gespeeld krijgt hij het publiek toch voor zich gewonnen.
De grote punkpoëet Patti Smith zou van zo’n achterstand geen last moeten hebben. Het is een lang gekoesterde wens van de organisatie om deze dame op het programma te hebben. Smith ziet er niet meer erg kwiek uit. Over haar stem kan dat echter niet gezegd worden. Helaas begint juist Patti Smith met een achterstand en lijkt het publiek niet open te staan voor deze vreemde eend in de bijt. Toch lukt het Smith uiteindelijk de aanwezigen te overtuigen. Dit is grotendeels dankzij de sterke band welke afwisselend Americana ritmes en swingende blues speelt. Met name het laatste komt goed tot haar recht in een swingende ‘GLORIA’. Tussen alle pop door doet de politieke bevlogenheid met een toespraak en gedicht over Jerusalem het festival goed.
Binnen een paar jaar tijd is Dua Lipa uitgegroeid tot een grote dame. Twee jaar geleden stond ze al op Lowlands, maar nu staat ze pontificaal op het Alpha podium. Dua Lipa heeft nog geen album op zak, maar genoeg singles om er een continu meezingfeestje van te maken. Dankzij Martin Garrix en Calvin Harris geeft ze een overtuigend optreden. Het is duidelijk dat Dua Lipa inderdaad best de nieuwe Katy Perry kan worden. De opzet met een focus op al haar hits werkt voor de festivals. Om echt uit te groeien tot de nieuwe popkoningin heeft Lipa echter nog wel wat werk voor de boeg. De dansers zijn niet ijzersterk en de band – bestaande uit twee keyboardspelers/gitaristen, een drummer en achtergrondzang – mist de nuance om Dua Lipa echt te laten overwinnen.
Kendrick Lamar hoeft bijna niet eens meer moeite te doen om te overwinnen. De rapper won een Pulitzer prijs, groeide uit tot de stem van de Black Lives Matter beweging en maakt elk project tot een succes. In februari gaf hij een knallende show in de Ziggodome. Vanavond keert hij terug naar Lowlands. Al voor het optreden gonst de spanning door het publiek. Het is ongelooflijk hoe deze rapper is uitgegroeid tot een icoon. De spanning is onvergelijkbaar met de relaxte sfeer die een avond daarvoor voorafgaand aan N.E.R.D. aanwezig was. Kendrick maakt het allemaal waar. De rapper verdoet geen tijd aan publieksparticipatie en andere flauwekul. Als een razendsnelle printer sproeit hij zijn raps over het publiek. De band is meer prominent aanwezig dan in februari en dat doet de nummers goed. Nummers knallen nog steeds, maar hier en daar hoor je een jazzy gitaarritme meer prominent tot haar recht komen. Het optreden springt van de funk van ‘King Kunta’ naar het zingende protest van ‘Alright’ en het romantische ‘All The Stars’. Een enkele keer is een optreden groter dan de muziek alleen. Dat is vanavond het geval bij Kendrick. Hier staat geen rapper. Hier staat een stem van de generatie. De overwinning van de de hiphop is na drie avonden met rappende headliners compleet met deze jonge mastodont die laat zien hoe het genre zich heeft ontwikkeld.
Lowlands sluit de laatste dag af met een ode aan de nieuwe, gevestigde en oude legendes van de muziek. Zondag is een snelkookpan waarbij – rennend tussen de podia – wordt opgebouwd naar het afsluitende hoogtepunt. Muziek in alle breedte komt samen met hoogtepunten van Patti Smith, Dua Lipa en Kendrick Lamar. Waar de eerste twee dagen veelal draaiden om publieksfavorieten is er nu – dankzij Patti Smith en Kendrick Lamar – alle ruimte voor een boodschap die meer is dan een feestje. En dat is net een stukje Lowlands dat er ook bij hoort en de dag net dat randje geeft waarmee je hem niet snel meer vergeet.
© Karst Jaarsma | All Rights Reserved
Geef een reactie