Nieuwe hiphop generatie staat klaar
Op de 26ste editie van Lowlands draait alles om de hiphop. Zo goed als alle muziek met gitaren is naar de marges verschoven en alle schijnwerpers staan op radiovriendelijke pop en hiphop. Het is een mooie overwinning voor een genre dat lang niet serieus genomen werd. En het laat misschien nog wel meer de integratie met andere muziekstijlen zien. Want hoewel het voornamelijk om hiphop gaat, wordt er ook volop geëxperimenteerd.
Op dag 1 is dat gelijk duidelijk. Lowlands komt in een hele lage versnelling op gang. Alles lijkt op te lopen naar de afsluiter waar de Gorillaz uiteindelijk de motor toch niet weten te starten. Buiten de hiphop-acts valt enkel The War On Drugs aan het einde van de dag op. De Amerikanen spelen een prima set met rootsrock. De heerlijke drum- en gitaarpartijen maken dat de band als een trein op gang komt. Wanneer je in de cadans zit is het genieten met de solo’s van gitarist Adam Granduciel. Saaiheid ligt op de loer, maar overheerst niet. De band heeft de rootsrock van Neil Young gecombineerd met de introverte muziek van Mark Knopfler. Het is een goed optreden, maar haalt het niet bij de urgentie die bijvoorbeeld Jason Isbell in zijn muziek stopt.
Vanuit de Gorillaz stal zien wij vanmiddag De La Soul op het hoofdpodium. De groep is er trots op dat het een van de weinige hiphopgroepen uit het Golden Era is die nooit uit elkaar is gegaan. Vanmiddag worden ze ondersteund door een Franse band die de beats vertaalt in een vrolijke mix van jazz en latin. De mannen van De La Soul rappen geroutineerd en juist daarom komt de sfeer er niet in. Muzikaal mist de band aansluiting op het ritme van de flows. Bij de rappers is het duidelijk dat ze al vele jaren dezelfde stukjes rappen. Veel spannender is het bij Little Simz. Deze dame werkt ook samen met Gorillaz, wordt door Kendrick Lamar geroemd en zet hier op Lowlands een steengoede show neer. Ze brengt de jazzy beats met dat typische Gang Starr gevoel samen met de Londense rauwheid en scherpe raps. Haar nieuwe nummer klinkt al lekker aanstekelijk. Little Simz kan zomaar gaan doorbreken.
Ook verrassend is The Fever 333. Het trio opent met een lange, politiek getinte intro. Het is helder; hier staan mensen met een boodschap. En met een boel energie! Het punktrio gooit na de intro gelijk de microfoon de lucht in en een gitaar slingert in het rond. Qua energie doet de band met de raps vooral denken aan Rage Against The Machine. De rapper springt direct in het publiek. Een RATM reïncarnatie is compleet als de groep een meezinger weet te schrijven. Vervolgens zijn het de mannen van Brockhampton die verrassen met hun boyband aanpak. Er zijn vandaag 6 van de 14 leden van de groep. Er is geen DJ meegekomen, maar op een verder leeg podium zetten ze het beste optreden van de dag neer. Keiharde beats, raps van stuk voor stuk scherpe MC’s en geen flauwekul met handjes die de lucht in moeten. Brockhampton geniet. Lowlands geniet nog meer.
Gorillaz lijkt op papier de gedroomde headliner. De band rond britpop icoon Damon Alborn was ooit een duo-project met tekenaar Jamie Hewlett. Recentelijk wordt het echter steeds meer Damon zijn eigen project. Gorillaz heeft dit jaar al een lange tournee achter de rug waarbij – na eerder in de Ziggodome te hebben gespeeld – het nu de beurt is aan Lowlands. Met een sterk achtergrondkoor en veel muzikanten is Alborn gekomen om te overdonderen. Dat doet hij zeker. Gorillaz vertaalt de nummers naar een loodzware golf die over het publiek heen wordt gekieperd. Pas halverwege is er tijd voor enige adempauze met de niks-aan-de-hand raps van De La Soul op ‘Superfast Jellyfish’. Maar toch, ondanks de verschillende gastartiesten lukt het de band maar moeilijk om te overtuigen. Het publiek krijgt geen moment kans om op adem te komen met een kleingehouden nummer, en ook met aanstekelijke liedjes als ‘Strobelite’ lukt het niet om een band met het publiek op te houden. Het is ook een lastige overgang die Gorillaz moet maken. Damon Albarn probeert het van zijn virtuele concept te vertalen naar een succesnummer op festivals. Hoewel het duidelijk de gastartiesten zijn die de Gorillaz leuk maken zijn de ambities van Albarn waarschijnlijk groter. Het resultaat maakt de optredens echter niet altijd leuker. Niemand wordt enthousiast van een afsluitende ‘ Clint Eastwood’ waarbij je ruim een minuut lang naar een podium staat te kijken waar niks gebeurd en de raps van Del Tha Funky Homosapien van een bandje komen.
Zo is de eerste dag eentje waarbij Lowlands het vooral moet hebben van de opkomende rapartiesten. De La Soul en de Gorillaz stellen teleur, Brockhampton en Little Simz verrassen juist. Het meest veelzeggend is dan ook Little Simz die tijdens het optreden van de Gorillaz voor een van de beperkte hoogtepunten zorgt. Op dag twee en drie mogen oudgediende N.E.R.D en relatieve nieuwkomer Kendrick Lamar het tegen elkaar opnemen.
© Karst Jaarsma | All Rights Reserved
Geef een reactie