Lowlands gaat platter dan plat voor Editors
Het is zaterdag en alweer de tweede dag van het grootste festival van Nederland. Vannacht hebben we heerlijk gedroomd over trouwen met rocksterren en vliegende eenhoorns en wanneer we het terrein op lopen zien we de dat de schoonmaakploeg alles weer keurig netjes opgeruimd heeft en dus is het een uitnodiging voor de menigte om er vandaag weer een goede teringzooi van te maken. De laatste modderpoelen worden nog met houtsnippers afgedekt en onze enkels en schoenen zijn weer beschermd van menig leed. Het wordt misschien oud maar we moeten toch weer dat zonnetje noemen dat lekker in onze bakkes schijnt. Waar het in geheel Nederland flink ‘K’-weer is, lijkt het alsof er in Biddinghuizen een gat in de lucht is. Als je op dit tijdstip aankomt dan kun je je vermaken met allerlei bezigheden zoals yoga, reuzen-schaken of je kunt de douche vervangen voor de ‘Superwash’. Verschillende manieren om je dag te beginnen dus. Zo ben je fris en fruitig en dat is natuurlijk de ideale voorbereiding voor een nieuwe dag feesten en hard gaan.
A Blaze Of Feather
Dit unieke samenwerkingsproject is wel de grootste verrassing van het jaar. Fotograaf/visual artiest Mickey Smith, initieerde deze onderneming en plakte niemand minder dan Ben Howard aan zijn band. De andere bandleden die de club compleet maken zijn India Bourne, Nat Watson, Rich Thomas en Kyle Keegan. Gek genoeg was deze formatie begin dit jaar nog niet bekend en daarom was A Blaze Of Feather het gesprek van de dag. Het grappige was vooral dat ze bij de grotere podia in Engeland op de line-up stonden en niemand wist wat deze band was, wat ze deden, wie erin zaten of welke muziek ze maakten. Als je op deze manier naam kunt maken dan laat je iedereen het nakijken omdat je iets doet wat anderen niet doen. Dat maakt je anders en precies dit is een reden om te gaan kijken. De muziek die de band maakt, is perfect om de dag te beginnen. Het is lekker mellow en we luisteren aandachtig naar de liedjes die ze ten gehore brengen. Dat Ben Howard niet alleen een goede sound heeft qua stem maar ook qua gitaarspel, bewijst hij tijdens dit optreden. De muziek is van uitmuntende kwaliteit. De bandleden zingen geregeld meerstemmig en de flow is romantische indie met vleugjes drama en klassiek. De gelaagdheid maakt de klasse en met een stel muzikanten als deze brengt A Blaze Of Feather, hoe klein er ook gespeeld wordt, met elk instrument extra glans op ieder nummer dat ze spelen. De cello, bespeeld door India Watson, raakt de donkere emoties en is zo een voorbeeld van de extra dimensies. Het hele publiek staat aandachtig te luisteren en bij de meer uptempo nummers ook wat te dansen en de deinen. We wanen ons nog net iets gelukkiger dan dat we al waren en het publiek lijkt die mening met ons te delen. Een daverend applaus is het gevolg van deze verfijnde performance en we glinsteren verder naar het volgende optreden.
Tove Lo
We staan in de Bravo en we kijken omhoog naar het indrukwekkende skelet van deze tent. Hoewel de indeling misschien niet ideaal is voor de mensen die buiten staan, is het van binnen werkelijk een plaatje. Op het grote scherm, dat boven het podium hangt, zien we een symbool waarvan we vermoeden dat dat iets te maken heeft met de dame in kwestie. Tove Lo heeft natuurlijk een absolute knaller van een hit gescoord met ‘Stay High’ (Habits remix) en ook met het nummer ‘Talking Body’ mag de Zweedse singer-songwriter zeker niet klagen. De tent begint in de tussentijd lekker vol te raken en wanneer Tove Lo begint te spelen merken we op dat het geluid wat zachter staat dan dat we gewend zijn. In het begin van het optreden gaat men nog niet echt los en klinkt het allemaal best braaf. Vooral veel tussen de lijntjes zingen en de toonladders kloppen ook allemaal prima maar het kan ons niet echt heet maken. We horen haar geregeld “fuck” zeggen maar als ze dan weer gaat zingen met een lieflijke stem dan geloven we de fuck nog niet echt. Na elk nummer krijgt ze dan ook een beleefd applaus maar we missen wel echt wat performance om de boel tot leven te brengen. Wanneer de zangeres ‘Talking Body’ speelt begint de zaal lekker te losser te worden en zien we al wat kekke danspasjes. Ook het nummer ‘Stay High’ krijgt dezelfde reactie. Aan het einde krijgt ze van het publiek een enthousiast applaus en men is duidelijk tevreden. Wat ons betreft zitten er wat verbeterpunten in, maar als er toch zoveel drukte is met veel dansende mensen dan mag je als artiest in ieder geval niet klagen.
Jeangu Macrooy
Deze jongen gaat als een speer. Zo zie je maar wat een korte tijd met veel inzet je carrière kan doen laten bloeien. De keuzes die deze jonge artiest heeft gemaakt hebben tot nu toe goed uitgepakt. In 2014 verhuisde hij naar Nederland vanuit Suriname en hij heeft zichzelf op spectaculaire wijze geïntroduceerd. Afgelopen zomer stond hij onder andere al op North Sea Jazz en op Noorderslag heeft hij een verpletterende indruk achter gelaten. Ja, als je het wil dan moet je er hard voor werken en dat is precies wat Jeangu doet. Hier op Lowlands speelt hij in Lima en wanneer we er tien minuten voor het optreden zijn, staat de hele tent al bommetje vol. Macrooy trapt af met de eerste single die hij uitbracht: ‘Gold’. Goed nummer en het brengt het publiek al meteen in een dansende sfeer. Als we zijn stem proberen te vergelijken met een andere artiest dan heeft de warmte en diepte van Jeangu wat van Hozier. De manier waarop ze beide de lage tonen aankunnen heeft veel gemeen met elkaar. Het genre daarentegen kunnen we niet vergelijken. Jeangu mengt wat reggae, soul en alternatieve rock en als je dit in de blender gooit, heb je een heerlijke smoothie à la Macrooy. Deze jongeman heeft bij DWDD laten zien dat hij uitstekend een intiem optreden kan verzorgen. Om hem nu te zien met een band, volledig uitgerust met percussie, toetsenist, achtergrondzang (waaronder zijn broer) en blazers, geeft zijn diversiteit weer. De flow is juicy en funky met hier en daar een rauw randje en een romantisch kantje. Het publiek looft hem na elk nummer met een groots applaus en in de tent staat iedereen heerlijk te swingen. Bij Jeangu voel je dat het zomer is.
Bastille
In de Alpha staat deze Londense alternatieve rockband. Althans, men noemt het alternatief. Wij kunnen deze catchy music toch niet echt scharen onder het alternatieve want voor ons voelt de muziek van deze mannen voornamelijk aan als indie met een rock randje. Het is wederom topdrukte bij Alpha en iedereen wacht met smart op deze populaire band. Het publiek produceert een gewelddadig luid applaus wanneer de vier leden van Bastille opkomen. Leadzanger Dan smith draagt een rood petje met een een casual zwarte outfit. Qua styling is het zeer minimalistisch. Bij het tweede nummer ‘Beating Heart’, zwaaien alle handen in de lucht en staat de menigte flink mee te klappen. Wanneer de band daarna het nummer ‘Good Grief’ speelt, wordt het publiek helemaal wild. Op de achtergrond kun je vanaf het gras de hoge achtbanen van Walibi zien en we bedenken ons dat deze mensen gewoon een gratis stukje festival kunnen meepikken terwijl ze de in de lucht slingeren. In de tussentijd is het bij Bastille een feest van jewelste. Mensen zijn lekker aan het ravotten op het gras of aan het chillen en de feestbeesten staan onder de enorme luifel van Alpha compleet uit hun plaat te gaan. Het spel van deze band is verder ok en prima, maar toch missen we hier en daar wat performance. Het is redelijk statisch en de muziek moet tegenwoordig voor zichzelf spreken, maar het oog wil ook wat. Misschien is dat ook wel het stukje wat er niet alternatief is aan deze band omdat zowel de muziek als het optreden redelijk lieflijk is. Het publiek geeft er weinig om en slikt het als zoete koek met een beloning in de vorm van wild gejoel, gefluit en een daverend applaus.
alt-J
Met een vers album ‘Relaxer’, dat alt-J dit jaar uitbracht, staan ze als volgende hoofdact op Alpha. Met hun album ‘This Is All Yours’ sleepte de band een Grammy nominatie binnen. Je kunt dus wel zeggen dat deze gasten muzikaal gezien meer dan bekwaam zijn. Ze mixen wat indie, wat folk en wat psychedelische rock die ze door middel van toeval laten ontstaan. Voor we de avond inluiden is dit precies de juiste setting voor dit moment van de dag. Er zitten mensen heerlijk te genieten in het zonnetje terwijl de beats je lendenen indringen. Het eerste nummer is wel een redelijke uitdaging voor het gehoor. Aan de hand van het applaus is dat ook te merken want de mensen reageren nog niet waanzinnig enthousiast. Het klinkt behoorlijk experimenteel en onze lijven weten gewoonweg niet wat ze er mee moeten doen. Vanaf het tweede nummer maken de artiesten het wat makkelijker. De sound is sexy en we zien aardig wat stelletjes elkaar lekker omarmen, innig zoenen en dansen. We merken dat de liefde tijdens het optreden steeds meer groeit en na elk nummer lijkt de applausmeter steeds hogere waardes uit te slaan. Dat mag ook wel want muzikaal gezien is het meer dan prima en hun muziek werkt mesmeriserend op onze stemming. Wat ons hier opvalt, net als bij veel andere bands, is het ontbreken van performance. De lichtshow die de heren meegenomen hebben is prachtig; het loont om een goede technicus in de armen te nemen. Qua mimiek en contact met het publiek is het wat matig en worden we op dit punt niet echt omver geblazen. Wat ons betreft goede luistermuziek.
Editors
De boel is lekker gevuld bij Alpha. Editors zijn de afsluitende act op de main stage voor de zaterdag en we wachten gerust op wat komen gaat. Op de achtergrond zie je dat de grote schijnwerpers hun licht laten vallen op de wolken die steeds donkerder en donkerder worden. De hemel ziet er zo lekker onheilspellend uit en dat hebben we ook wel een beetje nodig, zo’n sinistere stemming. Editors begint met spelen en het eerste nummer ‘Cold’ wordt zeer goed ontvangen. De zanger, Tom Smith, zoekt meteen contact met het publiek. De catwalk die aangebracht is voor deze act maakt dat ook wel een stuk makkelijker. Meteen knallen ze er goed in met rode confetti en de ‘whoohoo’s’ zijn niet meer bij te houden. Dit is precies waar we voor kwamen en we hebben zo’n onderbuikgevoel dat dit wel eens een mega vette show zou kunnen zijn. En we hebben het nog niet eens gedacht en de vlammen schieten uit het podium. Het publiek gaat helemaal wild. Elke artiest heeft natuurlijk het recht om op te treden op de manier die ze willen, maar als je naar deze muzikanten kijkt dan voel je gewoon dat ze alles uit de kast halen om er een spektakel van maken. En de reactie die je daarop krijgt is een massa mensen die je volledig steunen bij alles wat je doet. Niet alleen Tom is degene die show geeft, ook Ed Lay (drums) en Russell Leetch (basgitaar) geven heftige bewegingen, laten het publiek klappen en hebben zichtbaar contact met hun toeschouwers. Wanneer het vuurwerk uit het plafond komt en als een vuurregen naar beneden dwarrelt is het meer dan aan en kunnen deze lui het niet meer verkeerd doen in de ogen van de ‘Lowlanders’. En dit is nog maar het begin van het optreden. Ze spelen verder door de avond zowel oud als nieuw materiaal en de menigte gaat helemaal overstag voor deze lui. Het applaus aan het einde is werkelijk fenomenaal. Absoluut hoogtepunt van de dag.
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie