Lowlands 2017 – vrijdag

Grootste verrassingen op Lowlands: Iggy Pop, The XX en de zon

Het is vrijdag 18 augustus en de aftrap van Lowlands is officieel een feit. De camping voldoet aan onze eisen en we fietsen richting het festivalterrein. Afgelopen week waren de weersvoorspellingen werkelijk ruk en we mogen dan ook van geluk spreken dat zelfs het zonnetje schijnt vandaag in Biddinghuizen. Misschien is dit wel het cadeau voor Lowlands. Want als je je 25e verjaardag viert dan verdien je natuurlijk wel mooi weer. En laten wij daar nou net van profiteren, dit presentje van lumen. In een kwart eeuw kan veel veranderen en dit is ook het geval op Lowlands. Het digitale tijdperk zorgt voor veel interactie tussen festival en publiek en ook tussen artiest en publiek. Waar je eerder nog voor totaal onbekende bands stond, sta je nu volledig geïnformeerd en heb je al kunnen inluisteren wat je graag wil zien. Vervolgens stap je binnen de muren van dit gecreëerde stadje en je komt er drie dagen niet meer uit. De sfeer is op het moment dat we het terrein betreden al lekker ‘low’. Van alles wat Lowlands te bieden heeft, kun je niet spreken over een muziekfestival maar een een volledig gefaciliteerd dorp. Alles is voorhanden en je komt niks tekort. Misschien dat je banksaldo niet toereikend is, maar dan had je daar maar rekening mee moeten houden met een extra krantenwijkje.

Methyl Ethel

Methyl Ethel staat in de India en is de eerste band die we tegenkomen. Veel tijd hebben we niet om deze band te beluisteren en bekijken maar de bui laat ons even schuilen terwijl we de eerste nummers horen. Deze alternatieve indie band uit Australië laat zijn eerste geluiden horen en het publiek fluit er lekker op los. De band bestaat uit Jake Webb, Thom Stewart en Chris Wright. James Ford produceerde het album ‘Everything is Forgotten’, welke afgelopen jaar gereleased werd. Deze producer werkte eerder ook al samen met de Arctic Monkeys en Foals. Geen kattenpis dus deze lui. Wanneer ze beginnen te spelen horen we de rockband en het klinkt wat duister en onguur. Vuige experimentele rock met een donker randje. Helaas moeten we verder maar zo in eerste instantie klinkt het lekker.

Léon

We volgen onze weg verder richting Heineken stage. De dame die we hier zien spelen is Léon. Ze komt uit Stockholm en heeft een ouderwets, stijlvolle look met een stemgeluid wat helemaal past bij nu. Je kan het misschien in de verte wat vergelijken met Dua Lipa qua stemkarakter. Het verschil tussen Léon en Lipa is een extra portie soul want dit brengt de Zweedse zeker met zich mee. Zeker ook wat pop maar we zijn wel onder de indruk van haar stem. In 2015 had ze al een redelijke notering op de spotify viral waar ze met het nummer ‘Tired of Talking’ nummer 31 behaalde. Met haar nieuwe album ‘For You’ begint ze steeds meer hoge ogen te gooien en met de nummers ‘Sleep Deprived’ en ‘Surround Me’ geeft ze het publiek een herkenbaar geluid. Lekkere vrouwelijke indie met een solide zangeres die haar stem volledig onder controle heeft. De show zelf is prima, ze danst, praat met het publiek en maakt contact. Dikke duim voor Léon.

Nothing But Thieves

In ons vizier staat Nothing But Thieves. Ze stonden twee jaar geleden op een kleiner podium, Charlie, en de verwachtingen waren toen al dat deze jongens een hoofdact zouden gaan worden. Die verwachting komt hier, op de 25e editie van Lowlands, meer dan uit. Om een festival te openen, en dan al helemaal op mainstage, moet je van goede huize komen. Gelukkig heeft Lowlands er alles aan gedaan om de mannen van Nothing But Thieves, en natuurlijk ook alle andere hoofdacts, van een compleet vernieuwd podium te voorzien. En we moeten zeggen dat het inderdaad prachtig is. Aan weerskanten van Alpha loopt de weide in een helling omhoog en het bereik van het geluid is fenomenaal. Een ronde koepel die ons omarmt terwijl we mogen schuilen, dansen, ouwehoeren en sjansen. Het was nog even de vraag of we dit ook bij deze mannen uit Essex konden doen. Op Sziget had de leadzanger, Conor Mason, namelijk enkele momenten voor hun optreden een mespunt in zijn oog gekregen waardoor ze de show in Boedapest moesten cancelen. Gelukkig heeft dit geen gevolgen gehad voor hun komst op Lowlands. Wanneer ze van start gaan geeft de goegemeente ze een vol geluid van gejoel en applaus. Een warm welkom. Deze band is dol op ons land en dat geeft hij ook te kennen: “We love your country”. De eerste nummers zoals ‘This is it’ en ‘Wake Up Call’ worden lekker meegezongen. De memorabele en weergaloze stem van Mason is een klasse apart. Toch zien we, zo ongeveer halverwege de show, dat de act niet de aandacht van iedereen erbij kan houden – dit is merkbaar doordat er aardig wat mensen weglopen. De show zelf is minimalistisch en dat kan over de schreef halen om te blijven staan. Het overdekte gedeelte blijft daarentegen constant gevuld. De gitarist is degene die het meest in beweging is. Meerdere mensen in het publiek wanen zich een muzikant in de band door de prachtige luchtgitaren die ineens ‘tevoorschijn’ komen. Het grootste succes van Nothing But Thieves komt uiteraard met het allerlaatste nummer ‘Amsterdam’. Het is een stukje Neerlands trots maar we zijn er ook zeker van dat dit toch wel het beste nummer is dat ze hebben uitgebracht. Het nummer is heet aan alle kanten en de toeschouwers reageren op dit nummer alsof iemand plotsklaps nieuwe batterijen in het publiek heeft gedaan. Er ontstaat zelfs een moshpit, zoveel energie geeft dit nummer. Mocht je eigenaar willen zijn van dit nummer; 8 september komt hun album uit. En wil je ze graag zien? Dan zijn ze in november te zien in Amsterdam. Slim gespeeld van deze jongens.

Michael Kiwanuka

Eigenlijk wilden we ook nog een stukje van Michael Kiwanuka meekrijgen maar door de mensenmassa konden we het begin niet echt volgen. Toch zagen we dat deze man, die heerlijke relaxte en soulvolle muziek maakt, vanaf ongeveer halverwege zijn performance. Geef die gast een gitaar en een microfoon en je hebt een zootje aandachtige luisteraars die naar zijn warme stem deinen en romantiseren. Een prima act voor in de Bravo door het intieme karakter van het optreden.  Fijn om deze man toch nog even te hebben gezien.

Sean  Paul

Wat is het ook fijn om wat afwisseling te hebben in het leven. Precies wat Lowlands je biedt. Want of je nu lekker wil chillen in de bioscoop of  keihard feesten, het kan hier allemaal. En bij wie kunnen we nu een feestje bouwen? Sean Paul is daarvoor zeker de man. Deze rapper uit Jamaica staat op het Alpha podium en we zien, terwijl we die kant oplopen, weinig meer om ons heen behalve mensen. Heel erg veel mensen. Wat deze man doet, doet hij goed en zijn wereldwijde bekende ‘feestreputatie’ trekt half Lowlands richting het hoofdpodium. Nog voordat hij opkomt is er wat onrustig gefluit en gejoel. Ongeduldig staat men daar te wachten totdat de man van het uur het podium betreedt. Zodra de eerste golf van geluiden het publiek bereikt gaat iedereen uit z’n plaat. Het eerste gedeelte van zijn act bestaat uit veel korte samples van de grote hits die wij allemaal kennen. En we beseffen, wanneer deze man een arsenaal aan klappers uit de hoed tovert, hoeveel het er wel niet zijn. Allemachtig wat heeft deze gast aan de weg getimmerd. Dit moet hem wel een aardige duit hebben opgeleverd. Als je met artiesten als Enrique Iglesias, Beyoncé en Sia hebt samengewerkt dan gaan we er gemakshalve  even vanuit dat hij in een gouden tourbus is gekomen waar de kranen Crystal en Hennessy schenken. Hij heeft niet voor niks een grammy gewonnen voor het beste reggae album. Verder in het optreden komen we meer met de roots van meneer Paul in aanraking; dancehall en reggae. Ook laat hij nieuw materiaal horen wat tot nu toe nog niet is uitgebracht. Vocaal gezien redt Sean het niet altijd en door het springen en dansen raakt hij merkbaar wat buiten adem. Het feest is er niet minder om. Onze heupen draaien overuren en we twerken er op los. De twee danseressen laten ons precies zien hoe we dat moeten doen. Aan het eind krijgt Sean Paul een daverend applaus met enorm veel getier en gebulder voor deze grote dancehall artiest. Waarschijnlijk degene die dancehall weer op de kaart zette en dit stug volhoudt met veel succes.

Moderat

Ze komen uit Berlijn en staan erom bekend dat ze steengoede livesets neerzetten. Wij zijn zo gelukkig dat we ze mogen zien want de geruchten gaan dat deze lui ermee gaan kappen. Als je nog niet eerder naar Moderat hebt geluisterd dan is dat zeker een aanrader om te doen. Hun sound is minimal techno en IDM (intelligent dance music). Dat betekent eigenlijk dat er bepaalde trillingen zijn die goed zijn voor je hersens. Ideaal om thuis op te chillen en je brein een flinke boost te geven. Nu de meeste mensen hier gisteren al zijn aangekomen kunnen wij ons voorstellen dat ze een lichte kater hebben opgelopen. En wat gaat er nou beter bij een kater dan een flinke ‘hersenstoot’ van Moderat? Veel blijken deze mening te delen en het staat dan ook aardig vol bij het podium Alpha. Men staat te wachten en te kletsen en ineens lijkt het alsof we een achtergrond geluid erbij krijgen. Niks is minder waar want het is Moderat dat begint te spelen. Toch wel apart dat ze niet aangekondigd worden zoals andere bands dat wel krijgen, vooral bij de mainstage. Ook het licht geeft geen indicatie dat de mannen zijn begonnen wat onder het publiek toch wel voor wat verwarring zorgt. Dit moment is voorbij wanneer we de diepe, duistere beat horen die ons in een trance-achtige staat doet duiken. De handen van het publiek zijn gewillig en men staat dan ook geregeld te wuiven en te zwaaien. Ook zien we veel mensen lekker in het gras, voor zich uit starend op de muziek van Moderat. Op een gegeven moment geeft Apparat aan, ook wel Sasha Ring genaamd, dat dit voorlopig het laatste optreden is van hun. Blijkbaar wil hij er niet al te lang over soebatten maar het is wel duidelijk dat ze even ieder hun eigen weg gaan. Voor nu nog niet want ze staan hier en daar genieten we, samen met alle mensen om ons heen, met volle teugen van. Door het optreden wisselen ze geregeld van tempo. Het gaat wat nummers omhoog en dan weer ff langzamer. Prima te behapstukken voor zowel geest als lichaam.

Iggy Pop

Ok… Hoe zie jij jezelf wanneer je 70 bent? Lekker achter de geraniums en wegkwijnen terwijl je het nieuws voor de 8e keer hebt gezien om 9.00 ‘s ochtends? Mooi niet dus. Gooi die tena lady lekker in de tuin van je buurman en laat je inspireren door ‘The Godfather of Punk’ Iggy Pop. Bij het podium Bravo, waar het al bommetje vol staat wanneer we tien minuten voor aanvang aankomen, schijnt het rode licht op het doek wat boven het podium hangt. Wat een beetje jammer is aan deze tent is de indeling. Aan de voorkant is een buisachtige ingang net als de linker- als de rechterkant. Dit maakt het voor de mensen die buiten de tent staan  lastig om ook maar iets mee te krijgen wat er in de tent gebeurt. Wat ons betreft een minpuntje. Wanneer Iggy opkomt is het overweldigend hoe hard het publiek tekeer gaat. Iggy laat zien aan jong en oud hoeveel energie hij heeft en hij rockt als een malle. Wat je tegenwoordig veel ziet, qua performances bij bands, is het minimale karakter van de optredens. De muziek spreekt voor zich. Bij Iggy niet. Hij maakt sprongetjes in zijn blote bast en het contact met zijn publiek is een genot om te zien. Dit is ouderwets rocken. Hij doet dit al meer dan vijftig jaar en nog steeds krijgt hij het publiek helemaal met zich mee en zorgt hij ervoor dat iedereen zich in de tent van Bravo wil proppen. De bekende nummers passeren de revue; ‘the Passenger’, ‘Candy’, ‘Lust For Life’, ‘Wild Animal’. Bekend bij het oudere publiek en vernieuwend voor het jongere publiek. We zien wat meiden bovenop een container staan die volledig uit hun plaat gaan en een paar oude rockers die staan te headbangen van hier tot gunder. Wow Iggy..

The XX

Als je op wikipedia kijkt dan zie je dat er bij deze band het genre ‘indierock’ staat. Maar dit omschrijft The XX niet volledig. Dit trio maakt gevoelige muziek, begeleid door een basgitaar, een elektrische gitaar en een dj set. De nummers zijn ongecompliceerd en de zang is puur en vertellend op een hartkloppende beat. Op het podium Alpha, waar The XX mag afsluiten, is het gevuld tot zover het uitzicht reikt. Het is een aanrader om eens bovenop de helling te gaan staan en over de mensenmassa heen te kijken. Indrukwekkend als een zonsondergang. De muzikanten spelen in het begin wat meer uptempo en het publiek danst richting de avond wanneer de donkere nacht nadert. Op een derde van de act begint het wat meer mellow te worden en gaat het meer richting ballads. Dit valt zeer goed bij het publiek en de kwetsbaarheid van de muziek en de artiesten is voelbaar. Wanneer Romy Madley aangeeft dat ze wat nerveus is voor het volgende nummer, krijgt ze een enorme hart onder de riem door het publiek in de vorm van een luid applaus. Alleen met haar gitaar en zang laat ze een kort nummer horen. Men vindt het helemaal fantastisch en iedereen gaat uit z’n dak wanneer het licht dooft aan het einde van haar solonummer. Wat een prachtig kado voor Lowlands. Maar Lowlands is niet de enige die Jarig is. Romy mag haar verjaardagsfeestje met ons vieren en een magisch moment is voor iedereen die bij Alpha staat, merkbaar. Ze zijn duidelijk ontroerd door de liefde die ze krijgen van het publiek en verlegen lacht ze terwijl ze zegt dat dit haar mooiste verjaardagsfeest is. Na dit wat emotionele moment is het tijd om de dansschoenen weer aan te trekken en gaat het tempo weer omhoog. Goed uitgekiend van The XX en een mooi einde van het podium Alpha voor de vrijdag.

Na dit optreden kan iedereen nog door tot een uur of vijf. Meerdere podia zijn gevuld met dj’s waarbij je flink los kan gaan en de zaterdag in kan luiden. Een zeer geslaagde eerste dag voor Lowlands.

© Kim Kloet | All Rights Reserved