Dresscode: poncho – Sfeer: alsnog relaxed
Doorgaan op dezelfde golflengte als zaterdag zit er helaas niet exact in als we ’s ochtends al verrast worden door een fikse regenbui. In de rij staan voor de douche is al bijna net zo effectief als douchen zelf en het terrein wordt bevolkt door mensen in laarzen en poncho’s – ergens hoort dat er natuurlijk bij op Nederlandse festivals en wij laten de pret er in ieder geval niet door drukken.
Philip Glass Ensemble
Op zondag is het na twee dagen Lowlands achter de rug altijd wel fijn om rustig aan wakker te worden. Wij dachten dat het Philip Glass Ensemble dat live de soundtrack van de film Koyaanisqatsi een geschikte opener zou zijn. En geschikt is het zeker, al blijkt het rustig wakker worden niet helemaal goed ingeschat. Voor wie de film nog niet kent, Koyaanisqatsi is het eerste deel in een drieluik van regisseur Godfrey Reggio. De film bestaat puur uit beelden, soms vertraagd en soms versneld, zonder gesproken tekst. Met op de achtergrond de soundtrack aan de hand van Philip Glass die op Lowlands dus live gespeeld wordt. De combinatie van beeld en geluid heeft een hypnotiserend effect en dat komt in de Bravo ook zeer duidelijk naar voren. De dreigende begintonen en het gescandeerde ‘Koyaanisqatsi’ – wat zoveel betekend als “leven in gekte, leven in onrust” en nog wat meer – maken direct veel indruk. De herhalende klanken in de muziek zorgen al snel voor een soort trance gevoel. De muzikanten zitten stoïcijns door het geheel, soms licht geërgerd opkijkend als het publiek tijdens korte pauzes in het stuk al begint te klappen. Eigenlijk hoort dit niet bij klassiek, maar goed dit is een festival en daar hoort het wel bij… Philip Glass zelf lacht af en toe alsof ‘ie een binnenpretje heeft, hij kan het geklap ergens wel waarderen.
Eagles of Death Metal
De rockers komen op met het nummer ‘It’s Magic’ van Pilot uit de jaren zeventig. Met veel vertoon nemen de bandleden hun plek op het podium in. Het past erbij en zet direct de toon voor de rest van de show. Jesse Hughes laat ons een karikatuur van zichzelf zien, met glanzend rood jasje met “Bowie” op de achterkant en even rode bretels hieronder. Met veel geweld wordt ingezet terwijl buiten met dezelfde kracht een volgende regenbui losbarst. Tijdens het eerste nummer knappen er al een aantal snaren van Hughes terwijl hij overdreven raggend over het podium marcheert. Het jointje dat nog half brandend op een van de vele versterkers neergelegd werd, is een van die typische rock clichés die voorbij komen. Het geheel is met de mee gescandeerde nummers als ‘Hot Damn’ vrolijk om naar te kijken, maar heel serieus wordt het niet. De cliche’s zijn te veel aanwezig en hoewel Hughes aangeeft dat het ‘not the drugs talking zijn’ voelt het alsof de hele band wel een beetje zweeft. Eagles of Death Metal is wat ons betreft lekker en gestoord, maar op Lowlands dit jaar vooral door de flink overdreven show, niet per se door de kwaliteit.
Bazart
Zo’n band die we eenmaal gezien hebben en waarvan we ons blijven afvragen of het de volgende keer net zo lekker wordt. En ja hoor, dat wordt het op Lowlands. De kleine Charlie tent staat flink vol en als de lucht weer even opklaart, verschijnen ook op het zompige gras er omheen meer en meer toeschouwers. De band wordt aangekondigd in het genre indie-pop, maar wij vinden het niet helemaal de lading dekken. Natuurlijk is het zo dat de nummers van de Belgen lekker melancholisch en wat dramatisch klinken, maar we willen op z’n minste de dance beat die er onder zit benadrukken. Hierdoor wordt het geheel ondanks de wat tragische Vlaamse teksten wat vuriger en in de Charlie wordt dan ook flink gesprongen. Het is opmerkelijk hoeveel mensen om ons heen nummers als ‘Zienderogen’en ‘Tunnels’ mee kunnen zingen. Er wordt geknuffeld en gedanst in het publiek en met de bekende cover van ons eigen Nederlandse product ‘Sterrenstof’ van De Jeugd van Tegenwoordig gaat het dak er af. Met vijf dramatisch kijkende bandleden tegenover ons, beseffen we dat we Bazart ondanks dat de nummers grotendeels hetzelfde klinken toch gewoon wel fijn vinden. Als afgesloten wordt met ‘Goud’ springen wij dan ook gewoon lekker mee.
The Neighbourhood
Inkakken doen we vervolgens bij The Neighbourhood. In onze herinnering hebben we ons eerder bij deze jonge band goed geamuseerd, maar vanavond vinden we het moeilijk te begrijpen waarom. Met flink wat jonge, koortsachtig uitziende meiden om ons heen, voelen we ons sowieso al niet helemaal thuis, maar goed, dat zegt nog niets natuurlijk. Zodra de Amerikanen inzetten en het lichte gekrijs losbarst, wordt dat gevoel echter steeds erger De band klinkt goed en strak, maar de magere getatoeëerde Jesse Rutherford mist in zijn stem iets dat ons kan boeien. Zijn stem is hoog, maar niet zo opvallend hoog als Julien Ehrlich van Whitney – de zang valt daardoor weg tegenover de instrumenten. Los van de vrolijke meisjes in het publiek, is de rest van de Heineken stage dan ook redelijk leeg en hier en daar zien we zelfs wat knorrige gezichten van vriendjes die door hun meisje zijn meegesleept. Er wordt grotendeels met maar een half oog gekeken, en met een half oor geluisterd, en wij doen hier aan mee. Waarom we dachten dat dit interessant was… geen idee. Voor ons doet The Neighbourhood weinig.
LCD Soundsystem
De avond sluiten wij in de Alpha af tegenover LCD Soundsystem. We hadden verwacht dat het aardig dringen zou worden bij deze Amerikaanse electronic rockband, maar het is verrassend leeg om ons heen. Voor de band wellicht wat jammer, maar voor ons prima aangezien er nu genoeg ruimte om te dansen is. Helemaal voorbereid, gaan wij op in de felle witte en rode lichtflitsen die tijdens ‘Daft Punk is Playing at My House’ de ruimte door schieten. Genoeg energie in de Alpha als de band met licht nerdy uitstraling verder kabbelt. Ja, kabbelt, want er zitten weinig uitschieters in. De bekende nummers worden gespeeld, maar echt hoogtepunten komen er niet – alles blijft op een constante lijn hangen. Het wordt wel steeds drukker om ons heen en de sfeer is goed. Fijn afsluiten zo, maar stiekem hadden we op een knaller gewacht en dat was LCD Soundsystem voor ons niet vandaag.
De verrassing op deze laatste Lowlands dag hebben we nog niet genoemd. Totaal onvoorbereid bevonden we ons tegenover Doctor Krapula bij de kleine Lima tent. De Colombiaanse punkband krijgt met hun Spaanstalige energieke muziek – denk aan Manu Chau op speed – het volledige publiek aan het springen. Van links naar rechts, van voor naar achter. Perfecte band voor een zonnige dag op het strand, of juist voor wat extra energie op een regenachtige dag. Hoe dan ook, wij zijn aangenaam verrast en springen vrolijk mee. De afsluitende Lowlandsdag gaat dit jaar de boeken in als de meest natte van de drie dagen, maar ondanks dat blijft de sfeer gemoedelijk en vrolijk. Ook al zijn wij over sommige bands flink sceptisch geweest, overheerst toch het gevoel dat Lowlands 2016 wederom een geslaagd feestje was. Met een meer dan tevreden gevoel gaan wij dansend onder de schoorstenen door, op weg naar een warme douche en het normale leven.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie