Lowlands 2016 – zaterdag

Gewoon door zoals we op vrijdag geëindigd zijn: relaxed

Na een typische festivalnacht met korte slaapjes en veel gebabbel rondom en op de camping is het tijd om dag twee af te trappen. Met het risico dat we een soort weerbericht worden, toch de melding dat de zaterdag wat frisser is en we veel slaperige festivalbezoekers in regenlaarzen, met poncho’s onder de arm zien – gewoon voor de zekerheid. Maar, de dag begint wat ons betreft goed, zeker als we na een rondje sfeer proeven tegenover Whitney staan…

Whitney

De start met ‘Dave’s Song’ begint in lichte mineur; met een treurige trompet en de hoge zang is het even wennen. Is de zanger echt een kerel? We moeten het zien voordat we het geloven… maar ja hoor. Als Julien Ehrlich, die tevens ook de drums verzorgt, een kort babbeltje doet tegen, en met het publiek verbazen we ons over de lage tonen in zijn stem – deze zijn in de nummers absoluut niet terug te horen. We vervolgen de set swingend met ‘No Matter Where We Go’ en beetje bij beetje worden we verliefd op de toegankelijk road trip muziek van Whitney. In de festivalset krijgen we een sympathieke, jonge band te zien die in is voor een geintje. Misschien zijn ze iets te stoned, of aangeschoten van de op het podium aanwezige Jack Daniels, maar aan de muziek is het op een paar kleine missers na, niet te horen. Met een verkoelend briesje dat tussen de mensenmassa doorwaait, staan wij samen met velen te genieten. Met tussendoor een ‘Happy Birthday’ voor de geluidsman Charles, geeft Whitney ons een relaxed, soms melancholisch, maar over het algemeen gewoon gezellig klinkende show.

Wolfmother

Op het podium lang haar en grotendeels zwarte outfits; het Australische Wolfmother is direct herkenbaar als rockband. Het publiek in en rondom de Alpha geniet, danwel door in de zon te liggen en te luisteren, danwel door binnen te staan headbeangen. Wolfmother laat ons vuige rock horen in de vorm van bijvoorbeeld ‘New Moon Rising’. De hoge stem van zanger Andrew Stockdale doet ons denken aan de uithalen van Axl Rose in de hoogtijdagen van Guns ’n Roses. Heel spannend is de performance niet, maar met een band in dit genre hoeft dat eigenlijk ook niet. De drum- en gitaarsolo’s leveren evenveel gejuich op als de voor velen bekende nummers en we wanen ons af en toe in de jaren ’80 met deze lekkere no-nonsense rock. De instrumentale stukken die de band tussendoor laat horen, zijn meer dan geschikt als soundtrack voor films in de sfeer van ‘Easy Rider’. Met ‘White Unicorn’ en een zonnetje op ons hoofd, zijn wij meer dan tevreden na deze set van Wolfmother.

Sum 41

Zoals we vorig jaar uitkeken naar Limp Bizkit, zo doen we dat in 2016 naar Sum 41. Voor ons puur een stukje jeugdsentiment dat we op Lowlands met liefde weer oproepen. De woeste, maar vrolijk klinkende skate-punk is nauwelijks veranderd, en als de Canadese band inzet, wanen we ons al snel weer in vergane tijden. Zanger Deryck Whibley en zijn band zijn voor ons gevoel nooit uit deze periode gekomen, want met de typerende skater outfits en het omhoog stekende geblondeerde stekeltjeshaar van Whibley – en het redelijk vergelijkbare voorkomen van zijn maten – is het alsof we naar een oude live-opname staan te kijken. Er wordt tegen het publiek gebabbeld, de mensen worden opgezweept, het podium opgehaald en uitgedaagd om te moshen: het bekende recept. Sommige nummers worden aangekondigd als ‘jumping songs’ maar uiteindelijk is dat sowieso wel wat er gebeurd in de Bravo tent. Alle nummers klinken chaotisch, snel en relatief onverstaanbaar, precies wat we gewend zijn van Sum 41. Natuurlijk komen de bekende nummers ‘In Too Deep’ en ‘Fat Lip’ voorbij en natuurlijk leveren deze flink wat beweging in de tent op. Is het goed? Valt mee. Is het gaaf om te zien? Ja, eigenlijk wel. Is dit eigenlijk gewoon pure nostalgie? Ja, maar we kunnen het iedereen aanraden.

Tiga

De Canadese DJ en producer is onder andere bekend van ‘Sunglasses at Night’ en ‘You Gonna Want Me’. Op zaterdagavond mag hij ons in de schemering van dag naar nacht begeleiden. Dit doet Tiga wat ons betreft echter maar half. We kunnen er niet echt in mee gaan als de set relatief rustig blijft en zelfs de versie van ‘Sunglasses at Night’ ontzettend uitgekleed en mellow klinkt. Wellicht is het onze after-dinner-dip want vanuit het midden van de Heineken tent klinkt na elk nummer toch flink gejuicht op. We vinden het ook wel lekker hoor, maar we hadden op een wat meer ouderwetse, lekker stampende set gehoopt. We kunnen er wel meer over zeggen, maar dat zou telkens op hetzelfde neerkomen; Tiga is niets op aan te merken, maar het moment is voor ons verkeerd. We laten de enthousiastelingen lekker dansen en stellen ons plekje beschikbaar voor anderen.

Hoogtepunt op deze zaterdag kwam voor ons al vroeg in de vorm van Whitney. Het plezier dat de band uitstraalt en de lekker ontspannen houding waarmee de jonge kerels op het podium staan – wel of niet het gevolg van een drankje of iets in die richting – is prettig om naar te kijken. Verder vervolgen wij deze zaterdag op vrijwel hetzelfde wolkje als de vrijdag… relaxed, tevreden en met hier en daar een sceptische ondertoon. Niets meer aan doen vinden wij! Gewoon morgen op deze golflengte verder.

© Céline Claassens | All Rights Reserved