Het swingt de pan uit bij Frente Combiero. Deze Colombiaanse band met ook artiesten uit Bogota laat het voltallige barpersoneel dansen. Iedereen danst op hun interpretatie van cumbia. En het is nog vroeg in de middag. Het smaakt goed, maar we willen ook even een graantje meepikken van het Rotterdamse The Sweet Release of Death in Grauwe Kat. Gelukkig hebben we goed geluncht; dit is zware kost. Het trio trakteert ons op galmende gitaar en snoeiharde noise. Ze zouden niet misstaan in de kelderbar van Vera – Groningen.
Op Bonte Bok speelt de Amerikaanse Jenny Lewis met een flinke band. De styling, zwart met roze, is goed verzorgd. Haar gitaar is eveneens roze met mintgroen. Het is wat zoet; audio en beeld, maar ze loopt wel met afbeeldingen van schedels op haar kleding. De band maakt prima melodieuze indie-Americana. Lewis is zichtbaar thuis op het podium, zo relaxed als ze zingt en beweegt.
Het is nog steeds onverwacht droog op Welcome To The Village en ondertussen snappen we wel waarom er zo’n 700 vrijwilligers bezig geweest zijn met dit festival. De decors zijn voorzien van stoffen waarvoor vele handen nodig zijn geweest. Het oogt warm. Sommige elementen zijn geestig, zoals met bladeren in de aars gepimpte etalagepoppen.
Saint Agnes uit London gaat niet voor zoet of geestig. Het speelt luid en oogt donker en duister. Gekleed in zwart gaat de band gelijk los met veel power, waardoor we verrast zijn door het bespelen van de mondharmonica van de gitarist Jon Tufnell. Heavy psycho-rock’n’roll is dit met een pittige zangeres die in dat opzicht doet denken aan Nina Hagen. Ze heet Kitty Arabella. We zouden kunnen zeggen dat haar jurkje te kort is, maar dat is niet zo. Het staat haar uitstekend; zie de foto’s. De drummer zijn moves zijn als die van Dave Grohl en de riffs klinken hoekig. De band maakt een verpletterende indruk. Het overtuigt. De dynamiek tussen de bandleden is mooi om te zien, en de vocals van Kitty en Jon zijn harmonieus. Bovenal zijn ze met hun passie bezig: “We don’t have a label, we do this just because we love it”. En dat komt over. Dus niks mis met ‘Loose Yourself’.
GRRRL, een vijftal vrouwe, elk uit een ander land, ziet er fantastisch uit. Mooie vrouwen, goede stemmen. Geen band helaas, een dj maakt de muziek waarin ongelooflijk veel verschillende stijlen worden gemixt tot een dansbare cocktail. Er kunnen niet veel mensen stil blijven staan.
Het is voor ons een plezier zo veel mensen te zien dansen op dit festival. Maar het kan ook anders; kijk naar het vooralsnog laatste (echt niet) optreden van Tusky. Het bier vliegt gelijk de spiegeltent in. Met volle vaart schreeuwt hij alle songs zo uit zijn mouw en de band ramt je om de oren met een stevig portie punk. Denk aan GreenDay, Blink 182 en een zangstijl als die van Dave Grohl. Vergeet kleffe refreintjes. Het centrale gedeelte van de spiegeltent wordt gevuld met pogoënde kerels die vanaf het eerste nummer al niet meer te stoppen zijn. De zanger legt even uit hoe je kan stagediven en daar gaat gelijk de eerste de lucht in. Nummer twee en drie volgen snel en dit gaat door en door. Op een gegeven momenten zijn er drie tegelijk in de lucht, zowel mannen als vrouwen. De zanger daagt ons uit de laatste crowdsurfer, hij noemt hem voor ’t gemak Johan, tot de laatste song in de lucht te houden. Johan vindt ’t wel prima en krijgt een biertje. De climax wordt gevormd als d’r een tweede crowdsurfer dwars over hem heen blijft hangen. Ongekend schouwspel dit! De zanger zegt dit altijd te willen en hij meent het. De bassist hangt ook nog boven het publiek te spelen. Het publiek draagt Johan op handen twee songs lang. Als de zanger begint over een nummer aan Jezus opdragen breekt buiten de hemel open, bakken water vallen, en bij de laatste akkoord breekt de zon door. Tja, zoals Anita Meijer gelijk uit de speakers zingt; “Why tell me why?”.
Sven Hammond speelt opzwepende blues. En erg dansbaar. Hij speelt al 13 jaar in deze bezetting die hij nu aanvult met Jared Grant, een erg blije energieke zanger. De hele meute gaat van links naar rechts op zijn verzoek.
Eveneens een blije gast is Joost die een hele menigte aan het springen krijgt.
En de laatste blije gast is die van Kakkmaddafakka, de Noor met vlechten speelt een vlotte en vrolijke set die goed ontvangen wordt. Nederlanders zijn “The most moving people of Europe” en hij bedankt ons ervoor dat iedereen gelijk in beweging is. Maar we zijn ook wel erg goed opgewarmd inmiddels.
Het toetje waarvan we ons afvragen of we het wel helemaal op kunnen is de enorme spetterende show van de extravagante Jake en zij die zichtbaar anoniem wil blijven. Ze vormen samen met de bassist/percussionist/producer FATA BOOM. Er valt genoeg te zien wat betreft kledij, hoewel Jake best een broek aan had mogen trekken. Maar het kunstwerk dat als kapsel doorgaat van de zangeres spant de kroon. Evenals hun dans, ze weten ’t publiek op te zwepen met ferme moves. Visueel is het over the top gay, tekstueel gaat het over “dicks” en een politiek correct nummer over alcohol. Het publiek vreet de inzet van heavy drum ’n bass. Dat is de verdienste van de muzikant achteraan. We kunnen het toetje niet op, maar genoeg dansende dorpelingen blijven achter als wij het buffet verlaten.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie