Niks geen chill zondag.
We zijn benieuwd of er ook een burgemeester is die de spiegels op Blessum heeft gecheckt, na windhoos Tusky gisteravond. Wat een enorm contrast met wat er zich nu afspeelt. Iedereen, op een enkeling na bij de ingang, zit. Waarvan de meesten op de grond. Iedereen heeft z’n aandacht bij de Iraanse Masha Vahdat. Ze vertelt kalm over 800 jaar oude gedichten die haar inspireren. Er is geen band. Ze zingt en pakt halverwege een grote handdrum erbij. Het klinkt als een zielenleed. Hoe oud ook de thema’s, actueel en universeel is het. De song ‘Placeless’ gaat over dat het niet uit maakt waar je vandaan komt, of welke religie je hebt. We moeten denken aan de ambities en het werk van de vrouwen van GRRRL. Waar zij juist met veel muziek hier hun boodschap verkondigen doet deze dame dat heel klein. En iedereen is muisstil, voor het eerst dat we dat zien op dit festival. Het is een ontroerend bijna meditatief tafereel, het conflict met een band die vanaf Bonte Bok erdoor beukt wordt genegeerd. De schimmen van verbinding van Tusky dwalen nog wel rond. De koppeling wordt gemaakt door een dame die na afloop op haar toe stapt om een cd te kopen, in een Metallica shirt.
Op Grootegast speelt Feng Suave. Wat wel aansluit, gezien het wat dromerig is. Mooie kopstem ook. Ook luider blijft het dromerig.
Op Bonte Bok wacht ons een Afrikaans optreden. De Ghanese band Kologo Power, zes man sterk, speelt op instrumenten die vooral beats maken. Er wordt mondjesmaat gedanst, maar het zijn erg fotogenieke kerels. Vooral de man met aangenomen kuif en baard die op een soort bamboefluit speelt trekt de aandacht. De gitarist/zanger van The Ex komt ook een nummertje meedoen. Een muzikant heeft een wat schorre hese stem, maar ’t klinkt allemaal erg authentiek. De muziek wordt van oudsher voor verschillende doeleinden gebruikt, en na lang luisteren kan je in een trance geraken.
Op en bij het strand zien we performances. Een verkleed viertal dat statig over het veld paradeert. En een performance van een jongen in een soort groot roze ei, wat de aandacht trekt van kinderen. Als hij wat uitspuugt willen ze het begraven. En een tweede man die om het ei heen loopt, rent weg met in zijn kielzog de helft van dit kleine publiek; “Ik zie die kikkermeneer niet meer, kikkermeneer!”. Wij ook niet, en lopen door naar Blessum. Het vervreemde effect van deze performances blijkt wel terecht; het is onderdeel van Caz Egelie die figuren uit een parallelle wereld verhalen laat vertellen.
Daar is Honey Harper met zijn vrouw op toetsen en een muzikant op een snaarinstrument. Americana. Maar hij noemt het zelf een countryband. Hij is zelf grappiger dan zijn muziek. Hij kondigt een nieuw album aan, maar gaat er geen nummer van spelen. Er zit een snik in zijn, overigens best goede, stem. De muziek bestaat voornamelijk uit zachte lange keyboard-tonen. Erg ingetogen en zoet. We trekken het niet meer vanaf het moment dat hij over karaoke begint, naar voren stapt en het wachten is op ‘You Were Always On My Mind’. In plaats daarvan komt er ook nog een tenenkrommend koortje op band aanzetten waardoor het glazuur van je tanden knapt. We zijn nu wel uit onze meditatieve toestand getrokken, thanks Honey.
Gisteren waren we bezig een schare collectie blije artiesten te verzamelen. Peter te Bos, frontman van Claw Boys Claw, kan er bij. De 68-jarige glimlacht en heeft er zin in. Lekker groovende bas trouwens! Het enthousiasme van de band is zo groot dat net wanneer Peter in gesprek wil met zijn publiek ze een nummer inzetten. Peter haalt z’n schouders op, en start zijn zang. Later staat hij in het publiek te zingen.
Een apart Australisch trio, Haiku Hands, staat er op Grootegast te zingen en te dansen in verschillende variaties op het thema trainingspak. Het is allemaal prachtig eenvoudig deze adolescenten-variant van K3 (wie vind jij de leukste?) De dans is dynamisch en scherp. De synthese tussen muziek en zangstijl doet denken aan Salt ‘n’ Peppa. En “You can be my manbitch” wordt opgepikt. Een deel van het publiek danst lekker door de knietjes mee. Dat er ook vocals op een band mee lopen maakt niks uit.
Adolescenten aanspreken doet het Vlaamse Bazart zeer zeker ook. Menigeen zingt het mee, al zijn de teksten wat serieuzer en gevoeliger. Eefje de Vissser verzorgde samen met de band het nummer ‘Onder Ons’.
Eveneens uit België (Brussel) komen The Whispering Sons. Ze spelen muziek die lijkt op jaren tachtig gitaarbandjes. De constant aanwezige gitaarmuur valt op, maar veel meer nog de zangeres. Door haar lage stem is dit behoorlijk zwaarmoedige muziek. Geheel in het wit is zij de allerbeste in woorden kracht bij zetten. Ze doet dit met mimiek en lichaamshouding en reageert fysiek op een slag van de drums of een riff. Ze is een van de meest charismatische zangeressen en danst, beweegt, kijkt en zingt alles intens. Heel erg mooi. Ze zingt niet echt maar dicht (in de traditie van Nick Cave en Patti Smith). Ze haalt wel flink uit zo nu en dan in luidere zanglijnen, maar tot extase komt het niet.
We kijken nog even bij de DJ Joost van Bellen, bedanken een burgemeester en komen buiten op de parkeerplaats nog een gitaarduo tegen, dat gewoon een optreden staat te geven. “How does it feel?”, zingen ze.
Uitstekend en vermoeid! Niks geen chill zondag, op WTTV is te veel te beleven, te zien en te horen. Wat een variatie aan toffe shows, muziekstijlen en indrukwekkende artiesten. Het brein is verzadigd en het hart klopt.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie