Na hun passage op London Calling in oktober vorig jaar is STONE terug in Amsterdam voor een eigen headline-show, pas hun eerste na een reeks festivaloptredens en een slot als voorprogramma voor The Kooks in AFAS Live. Maar voor dat zo ver is, is het de beurt aan Sterling Press om de avond te openen. Het valt te begrijpen waarom dit viertal is meegekomen voor de twee optredens die STONE op het Europese vasteland geeft op deze mini-tour. Buiten dat het Liverpoolse stadsgenoten zijn, sluit de muziek van Sterling Press ook nog eens naadloos aan op het geluid van STONE. Het half uur wordt gevuld met songs met pakkende, catchy riffs en een frontman die graag de aandacht opeist, met een groovy sausje. Het verre van talrijke publiek dat bij aanvang van de set aanwezig is weten ze in ieder geval wel mee te krijgen, en vooraan wordt zelfs voorzichtig meegezongen.
Het energielevel wordt pas echt opgemeten zodra de hoofdact van de avond het podium betreedt. Op de klanken van ‘Breathe’ van The Prodigy komt de band het podium op en met zanger Fin Power zijn ontblote bovenlijf lijken de intenties van het viertal meteen duidelijk: ze willen het liefst meteen het lont in het kruitvat steken. Dat lukt alleszins goed, zeker omdat singles ‘I Gotta Feeling’ en ‘If You Wanna’ redelijk vroeg in de set voorbijkomen. Op deze klanken vormen ook voorzichtig de eerste moshpits. Gelukkig staat zanger Fin niet alleen in energie, ook bassiste Sarah Surrage en zeker gitarist Elliot Gill laten hun beweeglijke kanten zien.
Dat STONE enkel nog maar twee EP’s heeft uitgebracht laat zich merken halverwege in de set. Daar is namelijk ruimte vrijgemaakt voor enkele tracks van de debuutplaat die dit jaar uit moet komen. Het is opvallend dat deze tracks voor een ander geluid zorgen: minder hoekige punk een zware riffs, maar meer neigend naar britpop. Exemplarisch voor deze ‘tweestrijd’ is dat Fin tijdens ‘Queen’ zelf even twijfelde hoe hij mee moest klappen met de track en dit eigenlijk veel te snel deed. Dit maakt het wel interessanter hoe het debuutalbum er straks uiteindelijk uit zal zien. Want hoewel deze songs zeker niet verkeerd klinken, zorgt dit toch voor een dipje bij het publiek.
De uitverkochte Tolhuistuin hoefde echter niet lang zijn energie op te kroppen. Vanaf ‘Left Right Forward’ trapt STONE het gaspedaal in, om deze vervolgens niet meer los te laten tot het einde van de set. Hierbij verdwijnt Fin zelf in het publiek om crowdsurfend te worden teruggebracht naar het podium. Hierna doet de zanger nog een poging om de grootst mogelijke moshpit te laten ontstaan, een order welke het toch wel overwegend jonge publiek maar al te gretig opvolgt. Wij denken dat deze anders sowieso ook wel was ontstaan. De encore-break na hitsingle ‘Money (Hope Ain’t Gone)’ voelt in de sneltreinvaart waarmee de set wordt afgewerkt bijna een beetje misplaatst aan.
De band komt nog terug om met ‘Waste’ en ‘Leave It Out’ het optreden knallend af te sluiten. Na nét één uur speeltijd wordt het laatste applaus in ontvangst genomen en zit deze tour er voor STONE op. Met speels gemak hebben ze de zaal dit uur in weten te pakken en met hun geluid zullen ze dat aankomende zomer met de festivalweides van bijvoorbeeld Rock Werchter en Zwarte Cross ook wel doen. Voor hun headline-show is het te hopen dat ze met nog een paar steengoede tracks komen om voor de volledige duur van de set de aandacht vast te kunnen blijven houden. Daarmee zou de band zeker kunnen doorgroeien naar de grotere zalen van ons land.
© Simon van Toor
Simon van Toor