Eigenlijk wachten we al sinds 1998, na het horen van het met drie Grammy's bekroonde 'Car Wheels on a Gravel Road', om de inmiddels 71 jarige Lucinda Williams te kunnen zien. Dit album, waar Steve Earle stevig zijn stempel op drukte, werd na elke luisterbeurt mooier. Lucinda behoort sindsdien tot de top onder de Americana / Country muzikanten. Het is wel haar verdienste dat de soul terug is in de hedendaagse country. Ze is daarnaast ook een ongekende rocker wat ze steevast bewijst met een handjevol stevige nummers op elk album, met ook dank aan Doug Pettibone. We houden van deze gitarist want hij speelt gitaar vanuit een diepe onderlaag, zoals Lucinda schrijft. Waar zij een ongemakkelijk weerzien met een ex heel treffend bezingt in 'Out of Touch', voegt Doug daar een dramatische jammerende gitaar aan toe op Live at the Fillmore. Maar ze kan ook zingen als een mantra met mooie lange uithalen op 'Blue' en pislink klinken als ze na een relatie tot de ontdekking is gekomen dat hij haar plezier in het leven heeft afgenomen in het nummer 'Joy'. Op haar album ‘Blessed’ uit 2011 staat een van de mooiste nummers over verlies en rouw ooit, genaamd 'Copenhagen'. Ook de getekende video behoort tot een van de meest treffende manieren om een verhaal te vertellen.
Vorig jaar kwam 'Stories from a Rock n Roll Heart’ uit, waar zelfs Springsteen op meezingt. Dit album zou een van de meest lichte moeten zijn, want normaal gesproken klinkt ze vrij zwaarmoedig. Een opmerkelijke constatering omdat dit het eerste album is na haar herseninfarct in 2020.
We luisteren eerst naar de geheel in zwart geklede band L.A. Edwards, uit Californië. De muzikanten (waarvan drie broers) spelen niet erg lang, maar staan later dit jaar hun eigen show te geven in Paradiso. Het is wat ons betreft heerlijke gitaarmuziek en de refreinen klinken erg warm door de samenzang. Ze hebben getoerd met Tom Petty en eren hem door enkele regels uit 'Wildflowers' te verweven in hun song. Fijne opwarmer voor Lucinda Williams.
Als zij opkomt negeert ze de eerste "I Love You" uit het publiek en zingt gelijk stevig door, gefocust op stem en tekst. De gevolgen van het herseninfarct zijn duidelijk zichtbaar doordat ze niet meer vrij kan bewegen. Ze zoekt houvast aan de microfoonstandaard. Gitaar spelen lukt niet meer. Ze rijgt de nummers aaneen. 'Let's Get The Band Back Together/ Crescent City/ Protection', de laatste is voorzien van de regel "Use the gift I was given for not giving up". Er klinkt opnieuw "Love you" waarna ze glimlacht en zich verontschuldigt voor de spray die ze in moet nemen voor haar keel. Na 'Those Three days' hebben we eigenlijk al meer dan genoeg mooie tekstregels gehoord. Haar overdracht overtuigt nog steeds als ze zingt: "Did you only want me me for those three days' en bijna smekend "Did you love me forever, just for those three days?"
Lucinda klinkt in haar verhaaltjes tussen de nummers door net zo oprecht als ze zingt. Tom Petty krijgt bij haar een eeuwige plek in haar hart. Ze maakt dat niet alleen kenbaar door een groot embleem van een gebroken hart op haar jasje (het logo van Tom Petty and the Heartbreakers), maar ook aan de woorden die ze geeft aan het gemis van deze vriend. Het nummer 'Stolen Moments ‘is na zijn plotse overlijden geschreven. Daarin kan ze melancholisch en bijna verlangend zingen.
Doug Pettibone is er godzijdank bij, de gitarist die menig nummer van Lucinda met een net niet op volle kracht brandend vuur voorziet. Hij speelt prachtig maar neemt niet een hoofdrol in. Er staat en andere gitarist naast en beide spelen samen als een tweeling zonder veel interactie. Aanvankelijk lijkt deze man op een filmster die is weggelopen uit een sigaretten reclamefilmpje, maar ineens herkennen we hem als Marc Ford, voormalig gitarist van The Black Crowes. Hij heeft nadien nog mooiere muziek gemaakt met de 'Neptunes Blues Club’ en behoort tot de absolute top. De band vanavond is ronduit steengoed. De drummer en de bassist David Sutton vormen met Stuart Mathis de begeleidingsband Buick 6. Stuart is hier dus vervangen door Marc Ford.
De semi-akoestische nummers zijn mooi, maar het stevigere werk is werkelijk fantastisch. 'The Ghost of Highway 20' komt voorbij. Het trage, sompige nummer wordt in een versnelling gezet door de drummer die alleen van zijn drumstel een heel orkest maakt. De drummer, Butch Norton (uit Eels) wordt door Eugene Edwards omschreven als “De man die in een deuropening staat en vleermuizen ervan weerhoudt zijn huis binnen te komen" en dat is wat hij doet, al 55 jaar. Het publiek komt gedurende de avond echt los. Er is gejoel maar geen gepraat, het publiek luistert en zwijgt. Want het is indrukwekkend wat deze rockster neerzet, en hoe respectvol ze verhalen vertelt en zingt over 'Beautiful misfits' en legenden als Howlin' Wolf. Hoe ze het gedicht 'Dust' van haar vader verwerkt heeft in een song.
Het wordt vunziger in de Delta Blues track 'You can't Rule Me' waar Marc Ford laat horen wat een goede rock n roll gitarist hij is. Juist omdat hij de blues kent. Doug Pettibone gaat er daarna bijna vandoor met het nummer 'Out of Touch' en dan vertraagt het nummer weer. Het blijft verrassen wat we horen. Het mag niet deren dat Lucinda zich verslikt in ‘Essence’ waarin ze stug doortrapt na een "fokkin hell" te hebben gedeeld. Meesterlijk nummer, prachtige tekst. Mark scheurt in 'Honey Bee', een klassieke rocker waar de seksuele energie nog niet uit verdampt is. Toch is het niet alleen raggen wat hij doet, hij speelt met veel gevoel. Doug voegt daar nog meer troostende klanken aan toe in 'Where the song will find me'. Er is dampende blues in 'Jezus Just Left Chicago' (van ZZ Top) en de ruige versie van 'Joy' is het fantastisch sterke slotpleidooi.
We zijn getuige geweest van een muzikant die erg veel credits verdient. Als je haar hebt gezien en gehoord kost dat geen enkele moeite dat haar te geven. Als een magneet trekt ze de beste muzikanten naar zich toe die haar sterke teksten en gevoelige stem omlijsten en naar een hoger plan tillen. Het is de blues uit pijnlijke en liefdevolle verhalen die ze in de mooiste woorden overbrengt. Waar verlies, angst en liefde hand in hand gaan, geeft zij het een stem.
© Marten Siegers
