Op 1 maart zag het tweede album, "Hollingsworth Mansion", van Magoria het daglicht. Deze rockopera komt uit het creatieve hoofd van Mark Bogert en is samen met de ‘cast’ en muzikanten om hem heen tot leven gekomen. Het gehele album wordt op 30 maart voor het eerst live gespeeld. Zoals we van de band gewend zijn is er groots uitgepakt, zowel met schitterende kleding – gemaakt door Petra Jochems – als ook de nodige extra visuele effecten door middel van een groot scherm en deze keer zelfs met lasers.
De zaal is goed gevuld en met nog een kwartiertje te gaan wacht iedereen in volle verwachting terwijl men zich verheugt op een mooie show. Op een groot scherm staat het spookhuis, de ‘Haunted Mansion’, en er drijven wolkjes voorbij door een mooie blauwe lucht. De zaalverlichting dimt langzaam, het huis wordt zwart/wit en een slaperig meisje komt blootvoets het podium op. Voetje voor voetje, want het regent en er komt onweer. De lichten flitsen fel en er klinkt stevig gedreun terwijl het hard bliksemt. Bang als het meisje is wordt ze weer gerustgesteld en achter de coulissen gebracht. De toon voor de avond is gezet… Het spookt hier in deze zaal, dat is zeker.
De muzikanten komen het podium op onder luid gejuich, uiteraard onder leiding van gitarist en frontman Mark Bogert. Naast hem zijn ook oudgedienden Koen Stam (synth), Cleem Determeijer (piano), Remy Hansen (gitaar) en Harmen Kieboom (drums) weer van de partij. Nieuw in de formatie is bassist Luuk van Gerven. Zoals altijd zetten ze een strak geheel in elkaar en zijn ze perfect op elkaar ingespeeld. Tijdens solo’s gebruiken ze de voorkant van het podium wat steevast kan rekenen op veel enthousiasme vanuit het publiek. De mannen worden door de mooie lichtshow en de rookmachines in een spookachtige mist gehuld.
Uiteraard is deze show niet alleen muzikaal, maar zijn er ook een zevental vocalisten aanwezig. Net als bij de vorige shows heeft elke vocalist een eigen rol. Zo is er nu het echtpaar Welbourne (Jan Willem Ketelaers en Nadine Pruim) die het huis gaan bewonen. De tuinman (Edward Reekers) en de ruim 200-jarige huishoudster (Inge Rijnja) proberen nog pogingen te doen om ze te behoeden voor de geesten gespeeld door Maria Catharina en Rodney Blaze en zijn moeder Cindy Oudshoorn. Ook is Demi Oosterwaal aanwezig, al heeft zij als kind van het echtpaar Welbourne geen vocale rol in het geheel.
Als een verliefd stelletje verschijnt het echtpaar (Nadine en Jan Willem) op het podium om over hun verwachtingen te zingen, vergezeld door een mooie film op de achtergrond. Het nummer maakt gelijk kenbaar dat het publiek grootse verwachtingen heeft. Als Demi Oosterwaal in een op het podium geschoven bed duikt komt de spookmoeder Cindy Oudshoorn haar toezingen. Wat een krachtige en mooie stem die ontzettend goed bij haar rol past. Het bezorgt mensen kippenvel als ze voorzichtig het gezicht van het meisje met een paar vingers omhooghoudt en haar waarschuwt dat het goed spookt in het huis.
De show is bombastisch en melodisch, maar soms ook gevoelig. Zo zijn er schitterend uitgevoerde duetten tussen Edward Reekers en Inge Rijnja en ook vele indrukwekkende solo’s. Als dan de hele groep bij elkaar komt dan knalt de show echt. Het acteerwerk wat bij een spektakel als dit hoort, is echt sterk. De plaatsing op het podium en hoe iedereen is neergezet klopt tot in de puntjes. Als dan ook nog eens de onderlinge vetes worden uitgezongen dan is het genieten van de chemie tussen de zeer sterke Maria Catharina (wat een spookachtige goede vakvrouw) en Jan Willem Ketelaers. De solo’s van Inge Rijnja komen enorm goed tot hun recht en de zangeres knalt deze avond naar menig hoogtepunt. Mooi om te zien dat ze nog meer kracht bij dit verhaal brengt dan dat ze bij de eerdere Magoria uitvoering over Jack The Ripper al deed.
Het album – en dus het eerste deel van het concert – komt bijna tot eind als de gehele cast weer op het podium staat. Wat een productie. De zaal gaat uit zijn dak en iedereen op het podium is zichtbaar aan het stralen. Het album is al erg goed, maar dit is van een nóg hoger niveau. Na een korte buiging van de vocalisten komt het muzikale zestal naar de voorgrond voor hun buiging. Enorm applaus barst los en de band weet dat het meer dan geslaagd was.
Na een hard verdiende pauze (waarschijnlijk een drukke voor de cast door al het omkleden en make-up veranderingen) komt de band weer op het podium voor nog wat extra muziek. De tijd is te kort voor een heel album, dus het wordt een elftal nummers. Er is geen tijd voor de verhalen rondom Jack The Ripper en wij vragen ons af of het dan wel werkt. Is er nog chemie zonder het hele verhaal?
Het is al snel duidelijk dat de band een andere insteek heeft dan normaal. Per slot van rekening is deze setup heel anders. De grootste complimenten moeten worden gegeven aan Jan Willem Ketelaers die dit keer maar liefst drie rollen voor zijn rekening neemt en in onze ogen alle drie tot op de puntjes verzorgd doet. Knap! Maar ook de koningin, die dit keer wordt vertolkt door Cindy Oudshoorn is echt enorm sterk. Haar statige uitstraling en haar krachtige stem verdient een diepe buiging van ons.
De band is aan het ontspannen en ook de vocalisten genieten zichtbaar. Misschien soms iets te veel als ze hun teksten door elkaar halen of elkaar aan het lachen maken, maar dat past compleet bij deze avond. Het is mooi om te zien hoe hecht ze met elkaar zijn en dat er ruimte is voor zoveel plezier. En niet alleen de band geniet, ook het publiek gaat helemaal los. In de volle zaal vindt men toch nog genoeg ruimte om met de nummers mee te zingen of te luchtdrummen, zelfs vanaf het balkon. Iedereen gaat los en dat laat ook zien dat onze vrees of dit gaat werken ongegrond is, want Magoria staat als een huis… Ook al spookt het daar soms…
© Daniël Nijveldt
