Grafische kunst als prachtige prints in de merchandise verraden een gevoel voor schoonheid van deze, uit Zuid-Afrika afkomstige, boer / muzikant uit Colorado.
Gregory Alan Isakov hebben we ontdekt op TakeRoot 2022 en waren toen onder de indruk van de kwaliteit van zowel de muziek als de stem. We zien hem in onze herinnering een prachtige vertaling van 'Liars' ten gehore brengen en een versie van 'Dandelion Wine' met alle muzikanten rondom 1 microfoon. Hoge verwachtingen dus van deze artiest met zijn Appaloosa Bones Tour, genoemd naar zijn zesde album. De muzikant is overigens ook erg sociaal bewogen en is actief betrokken bij duurzame landbouw. Zaken die net als de ontregelde natuur ook onderwerp zijn van dit album.
We denken dat er nog een hippe act staat geprogrammeerd voor al die jonge mensen (waarvan veel vrouwen) die we zien. Niets is minder waar, dit is het publiek wat in de ban is van deze folkheld. Geen grijze hoofdmoot wat we doorgaans een beetje constateren bij Americana muziek. Hoopgevend vinden we dat, interesse vanuit deze jonge doelgroep voor dit soort Americana/ Folk. De avond wordt geopend met een warme viool en een tokkelend gitaartje wat gelijk intens is. Voeg de warme en kalme stem toe van Gregory en de toon is gezet; de sfeer van romantische winteravonden voor de open haard. En dan wel in zo’n afgelegen blokhut in de bossen van Montana. De viool heeft een hoofdrol gedurende de hele avond, waarmee ook Ierse invloeden over het podium deinen. We horen een viool, een pedal en een mondharmonica in ‘Dark, Dark, Dark’ en ik noteer als associatie het album van Springsteen genaamd 'The Ghost of Tom Joad'. Dit is een ingetogen album waarin de schoonheid schuilt in leegte en spaarzaamheid. En wat je wel hoort is vol en warm en klinkt als vertolking van oude zielen die hebben geleden op Amerikaanse grond. Maar dit, hier in Spot Groningen, is meer dan dat. Er zit nog meer traditie in de muziek, de ene keer wil je wiegen met je lief, de andere keer huilen met je lief. Als het niet vanwege de mooie klanken is (op piano, op viool, op mondharmonica) dan is het wel om de wonderschone tekstregels die hij zingt als een tweede natuur; ‘San Luis’ krijgt een mooie versie die zoals veel nummers prachtig openen met gitaar van Gregory en de viool van Jeb Bows. “I'm a ghost of you, you're a ghost of me" klinkt het in het mysterieuze liedje 'San Luis'. Jeb Bows speelt solo de eerste minuten van 'This Empty Northern Hemisphere' op ontroerende wijze. De song boeit de volle 6,5 minuten. Gregory tilt het nummer naar een hoger plan door een kopstem die je niet verwacht, schitterend! Waar je de folksongs eerder wiegend tot je neemt word je in dit nummer uit de harmonische dromerige wereld gerukt met een stevige grondtonen; het is loom en diep. En alsof de muzikale diversiteit nog niet genoeg is neer gezet, worden we opnieuw verrast door de banjo en schitterende samenzang. Het publiek filmt aandachtig, is stil. En wie wat wil zeggen fluistert. Gregory is onder de indruk van de stille zaal wat hij erg waardeert. Hij zing “If there weren't second chances we'd all be alone”. De song ‘Liars’ krijgt een intro waarin verschillende muzikanten “Hey hey hey” zingen. Op schrift klinkt dat oppervlakkig, in de zaal erg warm als een mantra uit de onderbuik buik word je vanaf het podium de song ingezogen. Melancholie ten top zoals hij het tweede deel overbrengt van de tekstregels “I'm sort of happy, most of the time / most of the time”, waarna de band losgaat op een instrumentaal gedeelte van de song en tot een climax de laatste ademstoot eruit perst waarbij Jeb Bows letterlijk zijn snaren eraf speelt. Vuurwerk dus.
Daarna wordt het weer kleiner in 'Dandelion Wine’ en klinkt zijn stem alsof hij vanuit je eigen bovenkamer direct je hart toespreekt, of troost eigenlijk. Nostalgisch klinkt het, zoals hij zingt “The day that the apples fell”. Daarna komt een rocksong en begint hij vervolgens zelf over zijn waardering voor Springsteens 'The Ghost Of Tom Joad'. ‘Amsterdam’ wordt ingekleurd met prachtige klanken op de toetsen, en ‘The Stable Song’ klinkt als een stokoude legende, de banjo is schitterend evenals de close harmony met Steve Varney. In de toegift wensen we dat de band voor ons speelt in een Ierse pub, zoals bevriende muzikanten al jaren jammen. Vakmanschap in goud verhuld dit. Pretentieloos en wonderschoon.
© Marten Siegers
