Stralend weer als cadeautje voor 27e editie Lowlands
Het is ieder jaar weer raak in Biddinghuizen en ook dit jaar zijn we weer van de partij op Lowlands. Dit is de plek waar iedereen aan z’n trekken komt. Hou je van een hapje, een drankje, een dansje of een chillmomentje; het kan allemaal. Maar dat is natuurlijk zelfs nog te karig voor Lowlands want op het terrein – hier in Biddinghuizen – kun je werkelijk alle kanten op. Je kan in je blote piemeloeris lopen en lekker wapperen met de tietjes bij het sauna-gedeelte, heerlijk onbezorgd vrij. En wanneer je even heerlijk over dit alles wil filosoferen dan ben je van harte welkom in ‘The School of Life’, waar men peinst over dit en over dat, over zus en over zo. We hebben dan ook medelijden met degenen die hun kaartjes hebben verkocht wegens het rukweer wat men voorspelde. Alsof de Duivel ermee speelt, is er precies boven Lowlands een gat in het wolkendek te vinden waardoor het zonnetje stralend haar gezicht laat zien. Ja ja, wij zijn niet voor één gat te vangen dus wij springen bij deze een gat in de lucht (ja, dit is een foute woordgrap).
17Girl in Red
Op naar de muziek! De eerste artiest die we bekijken is Girl In Red; een meid uit Noorwegen genaamd Marie Ulven. Het is nooit makkelijk om een festival te openen. De energie is vaak nog laag en iedereen moet gewoon nog even op gang komen. Niet voor Girl In Red. Deze 20-jarige artieste staat meteen haar mannetje. In korte tijd verkreeg ze haar bekendheid en we begrijpen goed waarom. Haar zachte, haast lieflijke zang gaat gepaard met een flinke dosis energie. Ze staat heerlijk te hupsen op het podium en ze stuitert professioneel alle kanten op. We krijgen het gevoel dat het festival al langer aan de gang is en dat is een hele prestatie. Wanneer we naar Marie luisteren, merk je dat ze zich laat inspireren door Billie Eilish en volgens haar “the woman that rules the world”. Toch horen we een bekend geluid en ergens doet het je denken aan Fleetwood Mac maar dan van deze tijd. Met het nummer ‘I Wanna Be Your Girlfriend’ brak Marie door in 2018 en we horen haar liefdesleven tot leven komen in haar muziek. En ze geeft toe: “All my songs are about my ex”. Haar onbezonnen vrijheid en loepzuivere stem heeft ons gewonnen. Laat dit een voorbode zijn voor de rest van het Festival!
Helaas is deze voorbode niet van toepassing voor IMDDB. Wegens een vertraging van hun vlucht konden ze niet op tijd op het festival zijn en hebben ze – en wij dus ook – een optreden moeten missen. We kunnen ons voorstellen dat dit zeer kak is voor ze.
Frank Turner and the Sleeping Souls
De inwijding van het Alpha stage voor Lowlands 2019 is in handen van Frank Turner and the Sleeping Souls. Men zit lekker op de grasvelden aan weerszijde van de Alpha waar het zonnetje nog heerlijk naar ons lonkt. Het overdekte gedeelte vult zich ook al aardig, maar we hoeven nog niet over de koppen te lopen. De mannen van deze typisch Engelse band komen op lopen in hun witte blouses en zwarte broeken. 1,2,1,2,3,4! Ja, heerlijk is dit. Zonder scrupules gaan ze er gelijk voor. Knallen met die handel. Frank Turner – die met zijn liedjes een mooi verband legt tussen punk en folk – schudt het publiek wakker. Het is waarschijnlijk ook hard werken wanneer men nog wakker aan het worden is, edoch, de beste man krijgt het toch maar mooi voor elkaar. Klappen, handen in de lucht, circlepit; het publiek krijgt duidelijke instructies en ze volgen Frank. Eerlijkheidshalve geeft Frank ook toe dat hij nog maar 45 minuten wakker is en we vermoeden dat hij niet alleen het publiek aan het oppeppen is, maar ook zichzelf. “It’s too early for Rock ‘n Roll.” Daar moeten we hem toch wel gelijk in geven. Daarom is hij voor vandaag, zoals hij het zo raak verwoordt, onze ‘Punk Rock Yoga Instructor’. Een mooi contrast tussen de mensen die vooraan in de circlepit draaien ten opzichte van de lui die nog lekker een dutje doen in het gras.
Slaves
Tja, wat moet je ervan zeggen. Oerpunk. Dat is het. Schreeuwende, raggende mannen die van muziek een topsport maken. Ze gaan als beesten tekeer op de drums en schreeuwen hun teksten boos richting het publiek. Ze zullen wel een mega goede conditie hebben en het is dan ook af te zien aan hun afgetrainde lijf. Twee man sterk – Laurie Vincent en Isaac Holman – waarvan de één van top tot teen gevuld is met tattoo’s en de ander vrijwel een leeg canvas is. Ze spelen, of beter raggen, de gitaar en drummen er ook flink op los. Het is hard, het is heftig en het is vooral erg rauw. Haast wat vunzig. Laurie graait eens flink in z’n zaakje en zorgt ervoor dat de boel weer lekker, luchtig erbij hangt. Ze zijn gewoon punk en daarom natuurlijk hondsbrutaal. Het publiek lijkt het wel te kunnen waarderen. Dus hou je van ouderwetse punkrock met vette blues riffs erin? Slaves is ‘the way to go’.
FKJ
Hij is sweet, hij is smooth en gewapend met vier gitaren, basgitaar, loopstation, keyboard en een saxofoon. Deze virtuoos laat op Bravo stage zien – en horen – dat muziek van toen, prima in een jasje van nu past. Het programma van Lowlands kun je dan ook divers noemen. Waar we net nog naar vunzige punk aan het luisteren waren, staan we nu in de hoek van funky, groovy en sweaty muziek van French Kiwi Juice, geboren als Vincent Frenton. Deze 26-jarige multi-instrumentalist brengt je naar tijden waarin alles langzamer ging. Even terug naar vroeger. In gedachten zijn we in een oude kelder in New Orleans en hebben we die in een tijdmachine gezet naar nu. Zet die geluiden in een looper en geef er een elektronische spin aan en je hebt de sound van FKJ. Of toch niet. Nee, toch net niet helemaal. Denk er hiphop bij. Zoiets als Busta Rhymes. Nou, gooi dat allemaal in de blender en je hebt de heerlijke French Kiwi Juice smoothie. Bottoms up.
The Growlers
Even verderop spelen The Growlers op Heineken stage ongeveer tegelijk met FKJ. Waar Bravo gevuld was tot in de nok met mensen, zien we dat er bij The Growlers toch wat gaten vallen in het publiek. Deze band kent duidelijk zijn invloeden uit de jaren ’60 waarin de surfsound instant herkenbaar is. De omschrijving die ze zelf geven is beach goth maar om eerlijk te zijn is die goth ver te zoeken. De energie van zanger Brooke Nielsen is slaapverwekkend en hij lijkt ook weinig zin te hebben om het publiek mee te nemen in de muziek. Het lijkt ergens wel alsof hij zelf ook niet bepaald onder de indruk is van zijn eigen muziek: “Some songs are fast ands some are slow”, terwijl hij het publiek de rug toekeert. No shit Sherlock, dat is toch bij elk concert het geval. Het is behoorlijk jammer want als je naar de muziek luistert, hoor je toch echt de muzikaliteit en dat deze artiesten solide muziek maken. Met wat meer contact met het publiek was deze band een stuk prettiger geweest om naar te kijken.
PUP
In de X-Ray gaat het dak eraf met PUP, volgens de oma van zanger Stefan Babcock was het starten van een band “Pathetic Use of Potential”, wel oma, je mag trots zijn op deze gasten. Wat een energie en levenslust. Het publiek surft en smult alsof het leven er van af hangt en ook zanger Stefan surft tot twee maal toe op het publiek. Luidkeels wordt er mee gezongen en gedanst. Tegen het einde komt een fan naar de zijkant met een duidelijk verzwikte enkel. Hij voelt en kreunt even en binnen een minuut lijkt hij te denken “fuck it” en terug de moshpit in. Dit is rock n roll!
Fontaines D.C.
Superbritse garagerock op India stage. Of eigenlijk Iers. Maar goed, het geluid doet voor het Nederlandse gehoor enorm Brits aan. Stel je voor dat je de hele dag aan het gamen bent, je een zakje chips hebt opengetrokken en je inmiddels drie dagen niet gedoucht hebt. Nou als je je dat beeld kan voorstellen, helder als een foto, dan heb je voor je hoe Grian Chatten, de zanger van Fontaines D.C, erbij loopt. Hierdoor zou je ogenschijnlijk niet verwachten dat ze zich laten inspireren door oud Ierse poëten en dichters. Een hommage vanuit hun kant heeft dus blijkbaar een geheel eigen stijl. In dit geval geldt: “Don’t judge a book by it’s cover”. Grian staat op het podium, met een hand in z’n broekzak terwijl hij zijn teksten intens in de microfoon oreert. Zang kan je het dan ook niet echt noemen en er wordt duidelijk geflirt met de stijl van Joy Division. De zaal gaat in de tussentijd flink uit z’n plaat en de crowdsurfers surfen er behoorlijk op los. Bier door de lucht en hossen maar. Een goede combinatie van poëtische intelligentie en keiharde garagerock. Love it.
Royal Blood
Als je twijfelt of je met twee man wel genoeg hebt om een band te starten, neem een voorbeeld aan deze gasten. De mannen van Royal Blood – Mike Kerr (zang en bas) en Ben Thatcher (percussie) – staan halverwege de avond op Alpha stage. En wat een magistrale setting is er wanneer er nog steeds droogte in de lucht is en elke weersvoorspelling aan de laars wordt gelapt. De kleuren van de lichtshow zijn intens en het geluid van de basgitaar is duister en zwaar. We verbazen ons erover dat Mike Kerr zijn basgitaar zowel bespeelt als een gitaar voor de melodie, evenals een basgitaar voor de diepe donkere ondertonen. Hun sound is compleet en volledig. Helaas hebben de heren een paar keer tijdens de show te maken met technische storingen in het geluid. Niettemin spelen ze door en laten ze zich niet van hun stuk brengen, evenals het publiek.
The Good, The Bad and The Queen
The Good, The Bad and The Queen, een reeks topmuzikanten. Zo kennen we zanger Damon Albarn natuurlijk van Blur en Gorillaz, maar ook Paul Simonon van The Clash, Tony Allen van Fela Kuti en Simon Tong van The Verve èn Gorillaz. In 2007 leek het om een eenmalige samenwerking te gaan, totdat vorig jaar ‘Merrie Land’ verscheen. Theatraal, curieus en meeslepend. Met een decor wat doet denken aan de backdrop voor een groep 8 musical over de tijd van Dickens en stijlvol gekleed weet Damon Albarn hier iets prachtigs neer te zetten. Het in eerste instantie stil afwachtende publiek is aan het eind van de set lyrisch en laaiend enthousiast. Wij sluiten ons hier volledig bij aan en hopen dat dit niet (weer) een laatste show is zoals aan het begin van het optreden wel door de mannen werd aangekondigd.
De Staat
Beginnen met een een hommage aan Keith, ga er maar aan staan. En zo begint De Staat zijn optreden op Alpha als aflsuitende headliner, met een ingetogen ‘Firestarter’. Het had helaas niet zo mogen zijn dat The Prodigy de eerste dag zou afsluiten. Grote schoenen om te vullen dus voor De Staat, die op voorhand zichzelf een flinke pluim gaven als aankomende headliner. Grote waffel dus ook genoeg om waar te maken. De aftrap is zeer respectvol naar Keith Flint en we zijn hoopvol voor de rest van het optreden. Maar die wens wordt, wat ons betreft, niet helemaal vervuld. Hoewel er veel oog is voor detail in de performance, missen we die meeslepende connectie. Dat is de verantwoordelijkheid van een hoofdact en hoewel de Alpha bomvol staat, mist het contact. Totdat Rico & Sticks als verrassing op het podium verschijnen. Zij weten de boel flink op te peppen met een hoogwaardig potje springen en hossen en geven het publiek waar ze zo naar smachten: volledig uit je plaat gaan. Vooral met het nummer ‘Gekke Gerrit’ sommeren Rico & Sticks het publiek om flink te springen en te raggen. Ze spelen een paar nummers, met De Staat als begeleiding, en we waarderen deze fusie enorm. Totdat ze weer het podium afgaan en Torre Florim weer – naar eigen zeggen – ‘de baas’ is. Toch moeten we ze nageven dat ze alles uit de kast halen om er een waardig theaterspektakel van te maken. Met een verlaagde catwalk – die vanaf het plafond naar beneden zakt – besparen ze kosten noch moeite om ‘headlinewaardig’ te zijn.
We sluiten deze dag af. Fantastisch weer met zoals gewend een enorme diversiteit aan muziek, mensen en mogelijkheden. Op naar bed om in onze dromen alles nog evenbij langs te gaan. Op zaterdag verslaan we een boeiend programma. We kijken er nu al naar uit.
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie