Plensbui mag de pret niet drukken op dag twee Lowlands
Een nieuwe dag breekt aan en we maken ons klaar voor de zaterdag. We lopen het terrein op waar er weer een lange rij staat te wachten voor de legendarische ‘Powerwash’. Ze melden dat ze dit jaar voor het laatst deze nattige idioterie openstellen en we kijken dan ook even mee hoe men – in bikini en zwembroek – staat te wachten om zich flink achter de oren te wassen. De voorspellingen zijn voor vandaag wederom kak dus we vouwen de handen ineen en kijken de weergoden vragend aan om ons ook deze dag goed gezind te zijn.
Dermot Kennedy
Deze Ierse singer-songwriter trapt af op Alpha stage. Deze gevoelige jongen stal de harten van vele Nederlanders met zijn single ‘Power Over Me’. Wat een heerlijk begin van de dag met deze artiest. Hij brengt zijn nummers met zoveel gevoel en overgave, dat we gapend staan te mijmeren en remenissen. Het rauwe randje in zijn stem voert je mee in liefdesverdriet, levensvragen en pure emotie. Het publiek bij Alpha heeft zich zoveel mogelijk samengevoegd onder het overkapte gedeelte aangezien de druppels met de minuut exponentieel beginnen te groeien. Ergens is het ook wel toepasselijk dat het begint te regenen. Het past gewoon bij de liedjes die deze jonge gast vertolkt. Hij vertelt tijdens z’n optreden dat hij voor een langere tijd eenzaam heeft gewerkt en zich niet durfde te laten zien. Hij ging zo precair met zijn songs om dat het eigenlijk te gevoelig werd. Pas op het moment dat hij ervoor koos om samen te werken met anderen begonnen hij en zijn muziek te groeien. Een mooie boodschap om mee te nemen lijkt ons zo. Ga dus niet alleen zitten in je onzekerheid maar deel het met anderen. Als afsluiter van Kennedy’s show gaan we met z’n allen even lekker los op ‘Power Over Me’, voluit meezingen uitvolle borst.
Durand Jones And The Indications
“He got soul, with a capital S”. Een nummer van Tower of Power dat op het lijf geschreven is voor Durand Jones. Ze spelen vandaag op Lima stage en wanneer we aan komen lopen is het al een drukste van jewelste. Een dame naast ons vraagt hoe een moshpit gaat bij soul en funk. Goede vraag. Daar gaan we ons nu een voorstelling bij maken. Check, visualisatie compleet. De muzikanten lopen het podium op en we zien de mooie zwarte man, gekleed in een witte spijkerbroek en gekleurd shirt, met een grote grijns en hij begroet ons met “Cheers!”. Bij de eerste noot, druipt de ziel ervan af en Jones zingt volledig vanuit het hart. Het is altijd mooi om te zien welke mensen in het publiek ook soul in hun ziel hebben. Dat zijn altijd de lui die direct staan te dansen met zwoele heupbewegingen en soepele nekjes. Zo ook hier. De rest van het publiek wiebelt in het begin nog wat heen en weer, maar na enkele nummers is al snel sprake van een heus ‘groovefest’. De teksten zijn heerlijk cliché zoals “I’ve got the feeling” en “deep in my heart”. De subtiele hoge uithalen geven de nummers die echte gospelflair. Tijdloze muziek waar menig hart sneller van gaat kloppen.
Billie Eilish
Het moment suprême is natuurlijk voor deze dame vandaag. We zijn een uur op voorhand aanwezig bij Alpha stage want we hebben het donkerbuine vermoeden dat het nog wel eens druk zou kunnen zijn bij de 17-jarige Billie Eilish. Met deze vooruitziende blik lopen we richting het podium en we hebben gelijk: bommetje vol. Het laatste jaar heeft Billie geen windeieren gelegd. Deze meid is, in een ziek korte tijd, zo groot geworden dat het haast eng is. Veel van haar generatiegenoten kunnen zich identificeren met haar eigenwijze kledingstijl en kijk op de wereld. De impact die ze heeft bij deze groep is gigantisch en dat eist respect. Er lijkt dan ook container met jonge, blauwharige meisjes open te zijn getrokken. Na dik een uur heen en weer wiegen van ongeduld, begint het publiek te gillen; een man plaatst de microfoon op het podium. Whoohoo. Zodra ze daadwerkelijk opkomt krijgt Billie een oorverdovend gejuich. Haar eerste nummer zet ze hard in; ‘Bad Guy’. Dit nummer is een beetje een vreemde eend in de bijt aangezien dit het meest up tempo nummer is van de gehele set. Een slimme zet van mevrouw Billie want al de energie van het wachten hossen we er nu lekker uit. Het zwarte en gevoelige werk van Eilish is lastig in een hokje te plaatsen. Ze vouwt de duistere kant van haar ziel uit in ruige beats, gepaard met een zijdezachte en verfijnde stem. Soms valt die iets weg in het grote geheel van de Alpha. Wat toepasselijk is, is het feit dat het inmiddels keihard plenst en de dikke druppels je tegen het gezicht petsen. We zien mensen, volledig doorweekt, achter ons staan in de regen; wat een die-hards! Halverwege de act is de energie mellow en luistert het publiek aandachtig naar de sensitieve nummers van Billie – zoals haar eerste single ‘Ocean Eyes’. Ze sluit af met haar hits ‘When The Party Is Over’ en natuurlijk ‘Bury A Friend’. Een kanttekening is het feit dat ze op band meezingt. Een volledig ingerichte band zou haar kwaliteiten beter dragen dan een band. Oproepje voor mevrouw Eilish.
Rolando Bruno Live
Lima is het podium waar men terecht kan voor de intiemere optredens. Het is niet eens een kleine feesttent, maar als je het vergelijkt met de andere podia, dan verbleekt het qua grootte met de rest. Qua sfeer daarentegen, doet het niks onder aan de andere stages. Zo ook bij Rolando Bruno Live. Waar ze vrijdag nog in Paradiso speelden – lekker warm en droog – staan ze vandaag op het regenachtige Lowlands. We hebben door de regen wel zin in een solide feestje en de reputatie van Rolando liegt er niet om; hij tovert elke zaal om in oase van festijn. Zijn muziek klinkt als een psychedelische Zuid-Amerikaanse folklore trip. Cumbia – zoals men dit genre omschrijft – kent zijn invloeden uit Spaanse muziek en door slaven geïmporteerde Afrikaanse klanken. Rolando gooit daar, samen met zijn band, jaren ’60 retropop doorheen met een vleugje folklore. Het resultaat? Lima staat te dansen en te kontschudden als een malle. Iedereen swingt met en om elkaar heen. Limbolijntjes worden uitgezet waar men ruggen breekt om onder door te ‘limboën’, wat het gevoel van eenheid creëert. En als je aan Zuid-Amerika denkt, dan denk je aan zon. En na een wolkbreuk van jewelste, breekt bij Rolando Bruno de zon magistraal weer door de wolken. De reputatie maakt deze Colombiaan dus meer dan waar. “Thank you berry mutcha” is zijn credo. No Rolando, “Thank you berry mutcha!”
Giorgio Moroder
Deze naam zal niet gelijk een belletje doen laten rinkelen bij het jongere publiek van Lowlands. Maar bij de mensen die nog iets mee hebben gekregen van het ‘Discotijdperk’ zullen de nummers van deze producer/componist uit volle borst kunnen meezingen. Donna Summer zouden we een muze van hem kunnen noemen aangezien de meest bekende hits, met haar stem, tot een wereldwijd discovirus is uitgegroeid. Met nummers als ‘Bad Girls’, ‘Love To Love You Baby’ en ‘Can’t We Just Sit Down And Talk It Over’, legde Moroder in de jaren ’60 en ’70 de basis voor de muziekstroming die we nu kennen als house. Hij was de man die als eerste met een computerbeat aan de proppen kwam. En alsof dat niet genoeg is, componeerde deze legende voor films als Scarface en Top Gun waar hij zelfs een Oscar voor mocht ontvangen. Geen kattenpis dus. Toch, wanneer we hem zo op het podium zien staan, zie je niet veel van deze glorie terug. Gelukkig heeft hij wel drie excellente zangeressen uitgekozen om die ene stem van Donna Summer te vervangen. Zijn belangrijkste hits passeren de revue en dat is een reden voor het Heineken publiek om lekker de boogiewoogie te oefenen. En dat doen de mensen dan ook met volle overgave. Glorie of niet, tijdloze muziek is – en blijft – tijdloze muziek. Dance, dance, dance!
Twenty One Pilots
Een hoogwaardige hoofdact sluit de zaterdag af op Alpha stage; Twenty One Pilots. Zowel in Nederland als alle andere windstreken bewezen ze uit welk hout ze gesneden zijn. Wat een succesverhaal voor Tyler, Josh, Nick en Chris. Een dikke twee jaar geleden wonnen ze een Grammy voor het nummer ‘Stressed Out’ en met deze op zak, vlogen ze vanuit Ohio naar Biddinghuizen om Lowlands muzikaal te masseren. En wat doen ze dat goed. Als een professionele Thaise masseuse, zingen en spelen ze zo soepel dat ze onze energiebanen en zware festivalbenen, los trommelen. Wij zagen Alpha nog niet eerder zo vloeiend en licht, als bij deze topact. We voelen de reggae, de hiphop, de elektro, de indie en de rock samenvloeien als een patchwork dekentje dat ons in de avond warm houdt. Onder de Alpha tent kan Lowlands 15.000 mensen bergen maar als je daarbij ook de grasvelden en het achterste gedeelte meetelt, dan staat een slordige 50.000 man, helemaal uit z’n plaat te gaan bij deze piloten. Ze brengen de show met de nodige afwisseling, van klein en ingetogen naar groots en hun oeuvre is sterk genoeg om dat te dragen. Ze vertolken voornamelijk nummers van de albums ‘Blurry Face’ (2015) en ‘Trench’ (2018) en wanneer ze het nummer ‘Jump Around’ (origineel van House Of Pain) beginnen te spelen, rennen mensen kriskras door elkaar als een hoopje opgehitste puppy’s. Bij uitstek de beste act van vandaag.
Op de terugweg naar ons establishment, lopen we nog even langs Lima om te kijken wat daar aan de hand is. Een moshpitje bij de Britse band Bad Nerves. We horen vochtige garage/punkrock uit de speakers komen. Het vaak net wat volwassener publiek bij Lima, botst olijk en frivool tegen elkaar aan en waar je ook kijkt, men staat met een grote grimas de jongens uit Oost-Londen te bewonderen. Prima sfeertje hier.We sluiten dus met een pitje af en we kijken uit naar de allerlaatste dag van Lowlands 2019. Laatste alweer? Gloeiende, gloeiende wat gaat de tijd toch snel. Gelukkig kan je de foto’s terugzien waar wij voor jou de tijd even stilzetten. Kijk, geniet en tot morgen!
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie