Welcome to the Village sluit af met een overvloed aan eenheid
Zo… De laatste dag alweer… Ah, wat jammer. Maar niet getreurd want hoewel de weersvoorspellingen kak zijn, kan dit ons geen zak schelen op zondag. Want of we nu overspoeld worden met regen of met zonneschijn, het is allemaal ok. We maken ons nergens meer druk over. Lekker zen… of niet? Want wie kan ons wat maken? Helemaal niemand. Muziek komt ons tegemoet en als je daar niet van kan genieten, dan ga je maar lekker je mond dichthouden voor het komende half jaar.
The Wanton Bishops
Net wanneer The Wanton Bishops hun snaren aanraken in ‘Grootegast’, begint het verschrikkelijk te hozen buiten. De lucht jankt en wat is er toepasselijker bij dit weer dan een stevig potje blues. We wisten niet dat ze in Libanon blues maakten, maar nu weten we het dus wel: deze gasten rocken hem echt stevig. We zien dat de leadzanger, tevens gitarist, een twaalfsnarige gitaar in zijn handen heeft en we zijn onder de indruk met hoeveel gemak hij deze bewerkt terwijl hij er ook nog bij zingt. Het geluid van de band zweeft ergens tussen psychedelische rock, blues en surfrock in en deze combinatie werkt erg goed op dit tijdstip van de dag. En dat komt niet alleen door de plensbui waar mensen voor schuilen. De mannen uit Beirut krijgen een volle zaal met een zeer gewillig publiek; er wordt lekker geklapt en de ‘ho, ho, ho’s’ galmen door de tent. De psychedelische bluesrock omarmt ons. En niet alleen ons, twee ‘humptiedumpties’ van een jaar of 3 staan zwaar uit hun dak te gaan op The Wanton Bishops. ‘When the Sun Rises’ is een nieuw nummer dat ze voor het eerst live spelen op WTTV. “It’s very plausible that we are going to fuck it up”. We hebben het eerder al over faalplezier gehad en deze levenshouding lijkt ook van toepassing op deze mannen. We worden hier olijk en vrolijk van en blijkbaar ‘mevrouw zon’ ook want die komt aan het eind van het optreden toch nog even een bezoekje brengen. Welkom zon!
Spinvis
Spinvis is de alias van Erik de Jong. Deze muzikale poëet speelt samen met de band Dorléac, die van Nederlandse/ Vlaamse afkomst is. Spinvis heeft zich omringd door klassiek geschoolde muzikanten en de kwaliteit druipt er dan ook vanaf. Met twee dames op de strijk, een drummer, een toetsenist en een bassist reizen we met Spinvis naar idyllische oorden met behulp van het Nederlandse lied. Onze taal staat tegenwoordig onder druk. Mede door verloedering maar ook door de verbastering met Engels. Spinvis leert ons weer te spelen met onze eigen taal en beschrijft in zijn teksten het leven vanuit de beschouwing van een kunstenaar. Wat merkbaar is bij artiesten, is dat er veel gerept wordt over het leven in het nu, de tijd is nu of iets in die trant. Spinvis zijn teksten zijn filosofisch net zo goed inzichtelijk alleen brengt hij het anders. Een goed voorbeeld is zijn nummer ‘Ik Wil Alleen Maar Zwemmen’ waarin hij zijn publiek vertelt geen mening te hebben over zaken die niet zijn zaken zijn. Hij wil alleen maar zwemmen. Als iets ‘het leven in het nu’ vertegenwoordigt, is dat deze bewoording wel. We mogen dus weer spelen met onze taal want taal hebben wij als mens gekregen om ons uit te drukken. En als dat ook nog eens gepaard gaat met muziek, een uitdrukkingsvorm die vaak niet zonder taal kan, hoe rijk aan zegen ben je dan? Weelderigheid die niet in geld uit te drukken is, dat staat als een paal boven water. En dat zien we ook om ons heen. Mensen reminisceren, staan te deinen en omarmen hun geliefde terwijl de regendruppels hun weg zoeken naar de bodem van het veld ‘Bontebok’. Dit alles op de heerlijke muziek van Spinvis.
Monophonics
We keken al een poosje uit naar de Monophonics. Uit San Francisco komt deze psychedelische soul-band ons een muzikale ‘hoi’ zeggen. Een band met een quotum van vijf leden en al die vijf leden hebben ‘that groove thang’. Ze komen door die speaker en stilstaan is gewoon geen optie meer. Onze handen reiken naar de lucht en we zeggen “Oh Jesus, praise the Lord” voor de staat die de Monophonics ons toebedelen. De zanger en toetsenist, Kelly Finnnigan, laat de soul je oren in sijpelen totdat het in je tenen terecht komt. En wat krijg je dan? Juist… Ongecontroleerde voetbewegingen met een portie levensvreugde valt ons ten deel. ‘Gadverdarrie’ wat is dit lekker. We kunnen wel stellen dat ze soul brengen in overvloed en onze lijven zijn evengoed in overdaad bedekt met zweetdruppels van het uitbundige dansen. De gezichten van de Monophonics spreken boekdelen; de glorie sprankelt van hun gezichten af wanneer ze, na werkelijk elk nummer dat ze spelen, een luidkeels gejuich, gefluit en gejoel krijgen. Wanneer we richting het slot gaan van de set van dit succesverhaal, coveren ze het nummer ‘Bang Bang’. Dit nummer is zeer bekend gemaakt door Nancy Sinatra maar werd voor het eerst uitgebracht door Cher en geschreven door Sonny Bono. Iedereen zingt lekker mee en de heren hebben dan ook geen moeite om het publiek te laten zingen op commando. Het publiek klinkt verdomd goed en als je niet beter wist, zou je denken dat je bij een groot koor terecht was gekomen. Ook de zanger van de Monophonics staat verstelt en geeft de menigte een dik compliment: “You sound really good”. Het publiek prijst de heren met een daverend applaus wat de grond doet trillen en beven. Dat verdienen ze dik!
Michelle David & The Gospel Sessions
Op de mainstage staat een prachtige, donkere vrouw in een groene, zomerse jurk. Het is de uit New York afkomstige Michelle David. The Gospel Sessions, opgericht door Onno Smit en Paul Willemsen, kwamen deze dame in de muzikale wandelgangen tegen en het ‘gospelballetje’ begon te rollen. In 2015 kwam het eerste album The Gospel Sessions, Vol.1, uit en vorig jaar verscheen het tweede deel. Je kunt zien dat deze dame gospel ademt en haar doel, samen met The Gospel Sessions, is dan ook om ons mee te nemen naar haar ‘church on Sunday’ in New York. Gospel is daar op zondag niet alleen een tijdverdrijf of een manier om te vermaken. Nee, het is een wijze van leven en geloven met muziek als lijm die de mens verbindt. Waar de verwachtingen voor het weer behoorlijk regenachtig waren op dit precieze tijdstip, is het miraculeus dat juist op het nummer ‘There’s a Light’, de zon volop begint te stralen en daarmee ‘Bontebok’ vult met zonlicht. Michelle wil het publiek lekker los laten gaan maar de toeschouwers reageren nog iets te afwachtend. Hier en daar zijn er wat mensen die de soulvolle gospel binnen laten komen. Maar ze hebben nog een troef achter de handen; Broken Brass Ensemble. Wanneer deze joviale jongens het podium betreden gaat het publiek helemaal los. Dit steuntje in de rug konden ze gebruiken en nu staat ‘Bontebok’ te swingen en te ‘preachen’. Amen!
Rat Boy
Tijdens de soundcheck van Rat Boy staan we al in ‘Salon Perdu’. Deze tent staat ook wel bekend als de ‘Spiegeltent’ die we op Noorderzon in Groningen al tegenkwamen. Een ronde, houten tent met aan de wanden sierlijke spiegels en raampjes van glas in lood. De nok is net als een kermistent gevuld met doeken. Een prachtige tent voor Rat Boy (Jordan Cardy) om een intiem optreden te verzorgen. Hulde voor de technici want binnen tien minuten is de soundcheck gefixt, en geloof ons.. dat is snel. Tijdens het eerste nummer gaat er dan nog wel het een ander mis. Zo valt de m-audio van de toetsenist van het statief en wordt het apparaat tussen de nummers door, vlug met tape vastgeplakt. Toch raggen de jongens lekker door. Rat Boy is eigenlijk een soort ui. Eerst krijgen we een laag hiphop. We pellen de ui en de volgende laag is punk. En we pellen verder want het wordt ook nog gehuld in wat alternatieve britpop met een smeerseltje van indie rock. Zo, nu we de muziek schilletjes gehad hebben, willen we het eens hebben over het optreden. Want allemachtig wat een wreed en vuig optreden is dit. Wat voor muziek de band ook maakt, hun hele attitude is punk. De bandleden gooien met water, schelden het publiek uit, springen en hossen door de menigte en er ontstaat een mooie moshpit al vanaf het derde nummer dat ze spelen. Het publiek splijt zich in tweeën en rent op elkaar af waarna men lekker begint te beuken en te jumpen. Dit gebeurt wel drie keer tijdens het optreden op aanvraag van Rat Boy zelf. Ja deze jongens lusten er wel falafel van (het is vega-zondag).
Spidergawd
Ouderwetse rock. Keiharde gesteentes in de vorm van muziek. Deze lui uit Noorwegen brengen een lading ervaring mee vanuit Motorpsycho, een grootheid in ‘rockland’. Na in huidige formatie meerdere albums te hebben uitgebracht vanaf 2014, hebben de heren in Noorwegen een goede naam opgebouwd en maken ze de rest van Europa nu evengoed hongerig naar Spidergawd. Zere nekken en wapperende lange haren die op constant tempo meedeinen op het ritme van drums en gitaren is hen niet onbekend. Oh, maar wacht… Ze nemen ook een baritonsaxofoon mee om de donkere geluiden te verdiepen. Ja, je hoort het goed. Een baritonsax. Zeer ongebruikelijk maar het werkt als een toeter (spreekwoordelijk dan natuurlijk). Rondom de tent van ‘Grootegast’ staan mensen te rocken en in de tent staan ze te ‘pitten’. Nee, niet slapen maar te ‘moshpitten’. Raggen en rammeien is goed voor je mentale gesteldheid en gezond voor lijf en leden dus wij duiken er ook even in. Ze sluiten af met ‘This Is Love’ van het laatste album ‘Spidergawd III’. Romantisch beuken de mensen tegen elkaar in een liefdevolle pit met een luid applaus op het eind. Als dit geen liefde is…
Rico & Sticks
Met een nieuw album op komst, is WTTV de locatie waar we een primeurtje krijgen van Rico & Sticks. Deze zomer lanceren ze het album ‘IZM’ welke aankomend najaar live te horen is op verschillende podia in de Lage Landen. Maar om heel eerlijk te zijn maakt het niet zoveel uit welke nummers ze spelen. Iedereen is in een ongekende feeststemming en men wil met een knaller afsluiten. En Rico & Sticks hebben het privilege om dit te mogen doen op WTTV, een festival wat inmiddels dichtbij ons hart staat. Het publiek laat Rico & Sticks dan ook niet stikken en springt de gehele set op en neer. We vermoeden dat morgen alle wormen wel naar boven zijn gekomen dus als je een hengel hebt dan kun je lekker vissen. Zo helpen we de natuur ook weer een handje. ‘Thumbs up’ voor groen. Wat ook omhoog gaat, is een zee van handen die mee golven met Rico & Sticks. Deze mannen weten wel een feestje te bouwen en een festival afsluiten is vliegen op de vleugels van de menigte. En dat gebeurt ook. Iedereen gaat los. Er is geen enkel ander optreden op dit moment dus alle ‘villagers’ zijn hier… Nu… Op dit moment… Ouders vragen hun kinderen om mee te gaan naar huis en we horen het beste antwoord ever: “Mam, ik zit er net zo lekker in”. Rico & Sticks gaan ook fijn want we zien meneer Rico flitsende dansmoves uit de hoge hoed toveren en met de ‘running man’ joelt en tiert het publiek. Aan het einde zien we iedereen dansen en genieten en voelen we een moment van eenheid opkomen. Wij zijn dik tevreden en een tevreden mens, telt voor twee.
Uiteraard volgt er nog een afterparty waarvan wij denken dat het feest nog even flink doorgaat. Wij gaan lekker naar huis met afgetrapte voetjes en we wensen de mensen op de afterparty heel veel feestplezier. Tot volgend jaar Welcome to the Village!
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie