Dag twee van lustrum Welcome to the Village
Het is dag twee op WTTV. Dit groene festival viert dit jaar hun vijfde verjaardag en het lijkt alsof alles op z’n plek valt: het weer, de sfeer en natuurlijk de organisatie die dit alles tot een groot succes maken. Het terrein is goed gevuld en we hebben ook vernomen dat de zaterdag volledig uitverkocht is. Je kunt hier chillen, dansen en van alles creëren wat WTTV een uitstekende broedplaats maakt voor nieuwe inzichten en verse ideeën. Het uitzicht op het water, de kunstprojecten en spelende kinderen zijn een lust voor het oog. Dit festival inspireert.
Mr Wallace
De eerste op de mainstage ‘Bontebok’ vandaag; Mr Wallace. Deze band belooft ons een portie ska en laten we daar nu net behoefte aan hebben. Een fijne mix van blazers, gitaristen, percussie en natuurlijk zang. Mr Wallace laat vooral veel horen van het album ‘Breathe Again’ met onder ander het nummer ‘Holiday’. Hoe toepasselijk… Wanneer we door de menigte lopen komt de geur van zonnebrand je tegemoet en zien we mensen hun roes uitslapen op een kleedje, lekker in de schaduw. Een roes die ze waarschijnlijk te danken hebben aan een geslaagde vrijdag. Als dit geen vakantiegevoel geeft, schiet ons dan maar lek (figuurlijk dan). De band bestaat volledig uit mannen op de frontvrouw na. De mannen komen het podium op, allen gekleed in zwart en bordeauxrood. Nog voordat ze de eerste noot spelen, staan de ‘jonko’s’ al in lichterlaaie. Hoe ook anders met een ‘ultra-chille’ vibe zoals hier. Wanneer de leadzangeres ook haar plekje op het podium inneemt, kunnen we aan de slag want het is natuurlijk keihard werken om op al die toffe bands uit je plaat te gaan. De gelukkige danspasjes om ons heen zijn een teken dat deze band doet waarvoor ze gekomen zijn: een feestje bouwen. De ska die ze brengen is wat braaf, maar ach.. als we merken wat het effect is dan klagen we zeker niet want het is best lastig om stil te blijven staan op de opzwepende muziek. Heerlijk begin van de dag.
Toko Telo
Podium ‘Blessum’ is klein maar fijn. Voor de meer intieme optredens is dit ‘the place to be’. Één van die intieme optredens komt van Toko Telo. Deze band – die bestaat uit één dame (zang) en één heer (gitaar) – maakt traditionele Afrikaanse muziek en dat is, voor onze Europese oren, toch altijd weer een uitdaging qua ritme en melodie. D’Gary (gitarist) is zo bizar snel met zijn gitaarspel dat we een beetje ‘flabbergasted’ zijn. Njava (zang) en D’Gary hebben een komische interactie: hij stemt zijn gitaar en ze kijkt naar hem met een blik van ‘schiet nou op’. Ze zouden zo een getrouwd stel kunnen zijn. De taalbarrière hebben ze heel slim opgelost: elk liedje is een verhaal of een boodschap en ze vertellen, voor elk nummer, kort waar het over gaat. Het maakt de nummers intenser. Handig om ons meer in te leven in de muziek en handig om meer begrip te krijgen voor de muziek die ze maken. Een voorbeeld van de verhalen die ze muzikaal vertellen is het lied over een dronkaard. Hij komt terug van een feestje en krijgt onderweg een ongeluk. Met deze wetenschap brengen ze je in ontroering en beroering met dagdromen als gevolg met daar weer kippenvel bij 25+ graden bovenop.. gevolg op gevolg
Broken Brass Ensemble
In de verte horen we iemand praten met een stem die klinkt als die van een 50-jarige surinamer, maar niks is minder waar. Het blijkt één van de acht Friese koppen te zijn van Broken Brass Ensemble. Dit jaar vieren ze, net als WTTV, hun lustrum en dat betekent natuurlijk feest. In deze vijf jaar is het succes van deze jongens in rap tempo gegroeid waardoor ze een waardige hoofdact op menig festival zijn. Ze spelen funk, ze spelen reggae, ze spelen hiphop, ze spelen dance… ach wat spelen ze eigenlijk niet. De basis is New Orleans brass en de eerder genoemde genres die ze hieraan toevoegen, vermenigvuldigen de feestvreugde. Wat ze doen, doen ze goed want naast goed spel, hebben ze ook een ‘killer’ optreden waar vooral humor de boventoon voert. En dan bedoelen we ook letterlijk voeren want ze gooien, halverwege hun performance, sushi richting de menigte onder het mom van; “we hebben voor iedereen sushi meegenomen.” Maar niet alleen in deze ludieke acties hebben ze humor, ook in hun muzikale performance draait het om lol en jezelf niet te serieus nemen. Natuurlijk wel terwijl je serieus goede muziek maakt. Ze staan met vijf blazers een soort ‘blaaswedstrijd’ te doen. Het begint één tegen één maar het eindigt met vier tegen een. Uiteindelijk ‘wint’ de trombonespeler met overtuiging. De trompettist laat ook nog even zien dat hij een longinhoud heeft ter grote van een zeecontainer en het publiek wordt helemaal gek. En even vergeten we, met het feest dat Broken Brass Ensemble veroorzaakt, alles om ons heen. Te gek optreden wat ons betreft.
Golden Dawn Arkestra
‘Grootegast’ is de feesttent om lekker uit je dak te gaan. Met Golden Dawn Arkestra uit Austin (VS) moet dat zeker lukken. Volgens de oprichter van de band, Topaz McGarrigle, maken ze ‘afro-psych-surf-electro-funk-jazz’. De muzikanten hullen zich in exotische, psychedelische outfits met een flinke dosis glitter en grime op hun gezichten. Zo te zien zijn ze er klaar voor. Klaar voor de boodschap die ze willen verspreiden: liefde en eenheid met een reis richting het oneindige licht. Met hun nummers ‘Children of the Sun’ en ‘The Time is Right Now’, laat deze psychedelische feestband je meevoeren in het heden en in het nu. Deze verlichting is iets waar je open voor moet staan, je geest moet ontvankelijk zijn om de invloeden van Golden Dawn Arkestra in je op te nemen. En als we het publiek eens aanschouwen, zien we dat men aandachtig registreert wat er op het podium gebeurt. Wat hier gebeurt zijn we niet gewend. Wat we gewend zijn is vaak een milde performance, misschien een glitterstring maar over het algemeen laten we in Nederland de muziek voor zichzelf spreken. Hier niet. Alles wat de band doet is een sensatie voor de zintuigen. Zo staat er een vrouw in een piepklein pakje met een grote, oosterse schenktuit in haar handen wierook te verspreiden door de zaal. Het geeft de theatrale muziekervaring een extra dimensie in de vorm van geur. Iets wat we weinig artiesten zien doen.
DMA’s
Helemaal overgevlogen van ‘Down Under’ presenteert WTTV de DMA’s. Als je ze ziet zou je denken dat het straatschoffies uit een achterbuurt van Manchester zijn. Maar nee.. Ze komen toch echt uit Australië. Ze maken emo-garagerock en op het hoofdpodium kunnen ze mooi meeliften op de relaxte sfeer die WTTV faciliteert. Deze jongens zijn geen kattepis want ze stonden onder andere in 2014 op London Calling en in 2015 op Lowlands. Op eigen bodem zijn ze mega-populair en het is dan ook een logisch gevolg dat ze Europa bestormden. Hun act is minimalistisch: sweatpants aan, t-shirts en petjes qua styling met daarbij weinig performance; ‘just music’. De energie is, wat act betreft, ietwat aan de lage kant. Toch is het de muziek die spreekt want het publiek gaat lekker los en er ontstaat zelfs een lieflijk ‘moshpitje’. Prima optreden muzikaal en na het succes dat ze al hebben op eigen bodem kunnen ze dit verder doorvoeren over de rest van de wereld. Tot aan het eind is DMA’s lekker aan het spelen en de jongens worden beloond met een warm applaus en een luid gejoel.
Skip&Die
In Amsterdam ontstaan, maar hun geluid is alles behalve Nederlands: Skip&Die. De artiesten maken elektronische feestmuziek met invloeden uit Zuid-Amerika, Afrika en alles wat maar een beetje exotisch klinkt met een flinke drum/bas erin verwerkt. Wanneer ze spelen, komen we in een Braziliaanse carnavals optocht terecht. De zangeres, Cara.Pirata, maakt er samen met haar band een waar feest. Ze danst sensueel op de beat die krachtig over de velden van ‘Bontebok’ galmt. En ‘sodeknetter’ wat maken ze er een feest van. We dansen, springen en genieten van de geluiden van Skip&Die. Geluiden die we niet op de radio horen.. Ja waarom eigenlijk niet? Uitstekende muziek om in de auto te luisteren en lekker richting je vakantiebestemming te touren. En als je op vakantie bent dan trek je je bikini aan of je zwembroek, dat is logisch. En dat is ook logisch voor Cara.Pirata want haar outfit slinkt steeds meer en meer totdat ze uiteindelijk in haar bikinitopje staat. Maar wat wil je ook, ze geeft alles. Zo stapt ze op een gegeven moment het podium af, het publiek in en alsof ze stroop aan haar kont heeft, zwermen de mensen om haar heen. Men begint nu te zweven boven de grond; feest, feest en nog eens feest. En niet alleen zij geeft alles maar ook de rest van de band geeft elk druppeltje zweet om het publiek te vermaken. Dit alles doen ze met een torenhoge energie en we vinden het knap dat ze dit kunnen opbouwen naar een climax waar ze de drum ‘n bass opzoeken. En dan nog een climax. En vooruit.. nog een laatste climax. ‘Awesome’.
Franz Ferdinand
Een headliner waar je ‘U’ tegen zegt: Franz Ferdinand. Het gras is niet meer te zien bij Bontebok omdat dit overspoeld is met mensen om deze gasten uit Glasgow (Schotland) te mogen aanschouwen. Sommige mensen zien de bui letterlijk hangen en kiezen ervoor om hun poncho preventief aan te trekken. Na tien minuten spelen, wat op z’n ‘Franz-Ferdinands’ goed is, beginnen de regendruppels inderdaad naar beneden te vallen. Lekker boeiend, want als we niet nat worden van de regen dan worden we wel nat van het zweet. We genieten zelfs van de regen. Franz Ferdinand is zo’n band die dit soort omstandigheden kan omdraaien naar iets positiefs waardoor alles waar je je eerder aan kon storen, je nu lekker aan je reet kan roesten. Ondertussen vliegen de ballonnen, strandballen en opblaascroco’s door de lucht en is het een groot feestgedruis. Na een kleine 20 minuten is al de eerste crowdsurfer te signaleren en naarmate het optreden verloopt, zien we steeds meer mensen in een horizontale houding over het publiek zweven. De verlichting licht als een grijze deken boven de bomen wat perfect ton-sur-ton werkt met de lucht. Adembenemend mooi. De muziek is een bom van herkenning en iedereen zingt luidkeels mee op nummers als ‘Take Me Out’ en ‘No You Girls’. Wat een enorme mensenmassa hier. We hebben het rondom het hoofdpodium nog niet eerder zo druk gezien en WTTV mag trots zijn op dit verjaardagsfeestje. Met als kado deze zaterdag een moshpit waar je u tegen kan zeggen.
Uitgeput en voldaan… We gaan lekker verder… thuis…horizontaal… Dromen van wat was en hunkerend naar morgen.
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie