Geen glansrijke aftrap, wel een hilarisch end
Vanwege geluidsoverlast in recreatiegebied De Groene Ster, even buiten de stad, moest het festival verplaatst worden. Het moet een hele opgave geweest zijn om zo'n uitgestrekt festival in een recreatiegebied om te zetten naar deze locatie in de binnenstad van Leeuwarden. Omdat het op straat, of eigenlijk een plein plaats vindt, is alles veel compacter. Omliggende gebouwen op het Mata Hariplein zijn onderdeel van het Festival. De Harmonie herbergt podia en de Neushoorn ook. Het is een wat vreemd plein met een log (lees groot en modern) Harmoniegebouw, een industrieel uitziende Neushoorn en oude pandjes aan de overzijde. Die pandjes doen wel denken aan een dorp en maakt dat we toch 't gevoel hebben in The ViIllage te zijn. De scheve nooit afgebouwde toren Oldehove is te zien vanaf het plein, eveneens voorbij varende schepen. Door de drukke stadse omgeving vallen alle decoratie en sfeer elementen, zoals de gebruikelijke houten kunstige bouwsels en de plantjes van De Opfleurist, wat weg.
Het publiek lijkt wat ouder dan voorgaande jaren en gezinnen met kinderen ogen vreemd, zo laat op de avond in een concerthuis. Het campinggevoel is ver weg, maar de bonte verzameling van mensen compenseert dat. Want je hoeft niet goed te kijken om te concluderen dat alles mag. Paars haar, te korte lange broeken, strakke broeken met prints, nog meer prints, gehaakte handtasjes bij mannen. Neem elfenvleugeltjes mee, een apetas, of draag een hoodie van Easy Toys... Dit is trouwens ook een thema die overal de kop op duikt; Queer, genderneutraliteit en vrije keuze.
Soms is 't even zoeken waar welk podium is, maar dan is dat ook klaar. Het is wat minder overzichtelijk maar alles is zo dicht bij elkaar dat het heel makkelijk hoppen is van het één naar het andere concert. We starten op het plein omgedoopt tot Hemelum. Er valt regen op Hemelum tot Just Mustard start. Het is een open deur om te vallen over hun uiterst neutrale, bijna onverschillige uitdrukkingen. Deze jonge mensen zien er niet uit alsof ze muziek maken leuk vinden. De muziek is echter wel lekker. De combinatie van de dromerige zang en de zware sound werkt goed. Ze hebben in het voorprogramma van The Cure gestaan en dat klinkt wel logisch. De sound is zwaarder, soms wat disturbing mede dankzij de echo's en feedback en dat is interessant want daar zit ook het experiment. Bij de drummer is goed te zien dat hij er lekker in zit maar het publiek reageert erg mat. Weinig volk, geen mooi weer en geen opbeurende muziek.
Dat geldt ook voor Deathcrash op Grootegast boven in de Harmonie. Deze editie zien we erg donkere podia en erg donkere zalen. In dit geval past het wel bij deze donkere luisterpunk. Ze hebben ook stevige meer energieke uitbarstingen er bij maar overal klinkt het somber en duister. Een waar contrast met als je door de deur de zaal uitkijkt. Daar zie je door het grote raam recreanten voorbij varen die de zomer genieten.
Alle levenslusteloosheid wordt rap verpletterd door Poodle. Alleen al het aanzien van de drie meiden, de drummer en een mannelijke gitarist maakt blij. Vrolijke kleuren en bovenal blije, dankbare, gezichten. Hat zaaltje Jeth in de Neushoorn is klein en eigenlijk meer een cafeetje. Fijne zitjes in het raam, maar de meeste mensen staan te dansen. Poodle jast er rap hun compacte catchy songs met puntige ritmes doorheen. Drie meiden wisselen zang af, wat op zich niet erg opvalt gezien de klankleur wel dicht bij elkaar ligt. Maar er is veel afwisseling. De multi-instrumentaliste links op het podium beschikt over een tafel vol met dingetjes om te schudden, wrijven, blazen of tegen aan te slaan. Van cowbells tot een wijnfles. Ze straalt van begin tot eind. Speelplezier is hier.
Wu-Lu beschikt eveneens over een drummer die er lekker in zit. Het zijn bijzondere ritmes in deze driemansformatie. De zanger heeft een solide stem. Hij doet veel qua sferen opbouwen met zijn gitaar. Er zit een beetje rap in, een beetje Rage Against the Machine en een beetje Beasty Boys. Vooral woede en frustratie voert de boventoon lijkt het.
Ondertussen schijnt op Hemelum, het plein, de zon want KOKOKO! speelt en vrouwen dansen de heupen en de voetjes los. Twee mannen in gele overals creëren sfeer en heerlijke ritmes. Dat lukt Charlotte Adigéry ook moeiteloos maar dan wel op de vette beats van Bolis Pupul. Ze spelen in Ravenswoud in een stikdonker zaaltje. Hij rockt als een malle als hij naar voren komt en zij zet met een enkele dansbeweging de zaal in beweging. Met een prachtige soulstem en looks barst deze dame van het charisma. Erg goede dansbare muziek met serieuze teksten van vriendelijke Vlaamse lui.
Perfectionisme en een goede voorbereiding is The Visual niet vreemd, gezien de soundcheck. Omdat ze abrupt invallen voor Sarah Klang dit keer zonder drummer, dus nu zij op gitaar samen met de gitarist. Ze spelen erg verfijnde op elkaar afgestemde gitaarpartijen, ook op slide. Spannend en sferisch, misschien juist door het ontbreken van de drummer extra intiem. Interessant om naar te kijken en te luisteren. Ze heeft een wat statig overkomen en een wat geleerde stem. Ze komt niet uit een achterbuurt zeg maar. Het is dan ook verrassend dat ze in de tweede track zo tekeer gaan in een opbouw van een nummer, en rammen op de gitaren, dat beiden een snaar breken.
Welcome to the Village moest zich dit jaar verplaatsen van recreatiegebied naar stad en juist in deze stad verplaatsen zich van mei t/m augustus bomen, het zogenaamde Wandelende Bos. In het wandelende bos gebeurt van alles, het is altijd in beweging. Het speelt met je zintuigen en zorgt dankzij de inzet van honderden vrijwilligers voor een nieuw wortelnetwerk van verbinding. Net zoiets als bij Welcome to the Village, dat draait op het enthousiasme van de vele vrijwilligers, de Burgemeesters. De mannen van Snapped Ankles lijken onderdeel te zijn van het Wandelende Bos, maar niets is minder waar. Snapped Ankles is een experimentele postpunkband uit Oost-Londen. De band is opgericht in 2011, toen zij optredens gaven tijdens do-it-yourself avonden waarbij ze live improvisaties creëerden, aangevuld met synthesizers. Met hun vierde album 'Forest Of Your Problems' biedt Snapped Ankles je een emotionele benadering van het bos, waarbij de sjamanen als vanouds weten om je aan het bewegen te krijgen. Laten we hopen dat Welcome to the Village gewoon weer thuis kan komen in de Groene Ster, want daar tussen de bomen beweegt het inderdaad allemaal toch net wat lekkerder.
Dat een optreden niet per se een serie nummers is met een pauze ertussen laat de Canadese band Crack Cloud horen. Ze spelen een erg aangename soort funky punk. Erg lange ritmes die geen minuut hetzelfde zijn. Met zes man sterk waaronder een saxofonist, een organist die alle energie in zijn spel stopt, en een drummer vooraan is het een bijzondere band. Het zijn erg opzwepende ritmes vergezeld van een wat Brits klinkende vocal. Meer David Byrne dan the Sex Pistols.
Hekkensluiter voor ons is Peaches. We geloven dat de meeste mensen uit nieuwsgierigheid komen kijken en niet omdat ze nu keigoed zingt. Maar bovenal; dit is een theateract met een dosis rock 'n roll en glamrock. Er schieten woorden te kort dit te omschrijven, want nog meer dan dat is het een extravagante show geënt op sexuele vrijheid. Sloffen met tepels, tepels onder een bh vandaan, blote konten, zwarte netjes, hoge hakken, panty's als een gatenkaas en een vulva muts. Met roze details is het net een losgaslagen versie van Dame Edna. Dit Queer-icoon gaat wel mooi bovenop het publiek staan en krijgt twee dansers zo ver elk vijf slipjes uit te trekken. De gitariste die klinkt als ZZ-top of T-rex, ook onderdeel van deze act heeft de looks van een zusje van The Prodigy. Enige agressie kan Peaches ook niet ontzegd worden, gezien haar provocerende teksten maar ook hoe ze snauwend een dame terug het publiek in duwt.
Het was een opening gericht op donkere en ernstige muziek. Dat er licht aan het eind van de tunnel is bewijst Poodle met strakke catchy songs en een vrolijke performance. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul kunnen soul en dance als geen ander weten samen te smelten en het verkoopt zichzelf. Dit charismatische talent was het hoogtepunt. Peaches barst van de originele uitspattingen en was een buitengewone theaterervaring. Al met al een fijne mix van ernst en expressie.
