Welcome To The Village 2016, zondag

‘Great energy and beautiful people equals a great common feeling at this festival’.
(MC Mystro)

Wat moet het een ontzettende opluchting zijn geweest voor de organisatie, de bezoekers en natuurlijk de artiesten van Welcome To The Village; de weergoden zijn ons vandaag de dag goed gezind. We beginnen ons al wat tropisch te voelen en de programmering vonden we op voorhand al zonnig. Het is alsof ze het zo hebben gepland. Lopend richting het podium ‘Ravenswoud’ komen we langs een strandje waar jong en oud zich in zijn of haar zwemgerei heeft gehuld, om volop te kunnen genieten van de warme temperaturen. Eigenlijk is de dag nog maar net begonnen en we vinden dat het nu al niet meer stuk kan. Ok dan. Wie gaan we als eerste beluisteren en bekijken?

Mountain Bike

Lekker op z’n Brussels muzikaal touren op Mountain Bike. Er is een dikke kans dat jullie nog niet eerder hebben gehoord van deze jongens. Echt overvol is het niet maar door het weer zijn de mensen dan ook wat meer verspreid over het terrein van Ravenswoud. Je hoort wat invloeden van indie-, brit-, garage- en surfrock. We staan lekker heen en weer te ‘rocken’ op de muziek van deze studentikoos-ogende muzikanten. Het is gewoon een lekker beginnetje van de warme zondag. We zien de bassist met woeste donkere krullen en bijbehorende woeste tattoo’s. Met een serieuze blik kijkt hij richting het publiek, terwijl hij z’n instrument bespeelt; kijk ook maar even onze kant op hoor. Onze fotografe is duidelijk gecharmeerd van de gitarist – dus dames: voor elk wat wils. Maar we zijn hier natuurlijk om verslag te doen van hun muziek. Even ‘koppie’ erbij. En dat ‘koppie’ vindt het prima om een beetje mee te deinen met de geluiden van deze Belgische jongens. Of het fietsend, met je mp3-speler in je oren, ook zo lekker klinkt is de vraag. Voor dit festival kan het ons in ieder geval zeker bekoren.

Smokey Joe And The Kid

Het relaxgehalte is hoog rondom de podiumtent van Blassun. Het ligt wat afgelegen van de rest van het terrein maar het weerhoudt ons er niet van om een ommetje te maken voor deze – voor ons nog onbekende – band. We zien eerst vier blanke gasten op het podium verschijnen. Deze Franse lui maken beats met samples uit de oude hiphop, r&b en soul. Bijgestaan door twee blazers en een donkere, Britse MC, weten deze ‘electrohiphoppers’ vanaf moment één de gehele zaal los te krijgen. We krijgen een zooi funky, groovy, happy, soulvolle hiphop naar ons toe geslingerd, van heb ik jou daar. Verrassend is het ook dat ‘Smokey Joe’ een banjo erbij pakt en er een ‘Lucky-Luke-momentje’ in weet te gooien. En werkelijk; iedereen staat te stuiteren wanneer de ‘hiphopmedley’ wordt ingezet. Met samples van onder andere; Dr. Dre, Cypress Hill, Beastie Boys, A Tribe Called Quest, Eminem en nog meer, is iedereen hier plotsklaps hiphopper geworden. MC Mystro bewerkt – op zijn eigen theatrale manier – zijn gezichtsspieren die werkelijk alle kanten op kunnen. Die gast heeft een mimiek op zijn gezicht waar je echt een blije eikel van wordt. Wanneer ‘The Kid’ even een scratchsolo inlast, krabt Mystro – ook wel Mysdiggi – over zijn hele lijf. En blije eikels zijn deze gasten zeker; dat is op hun gezichten af te lezen. Volledig terecht ook want zij zorgen voor een samensmelting van mensen, humor, dans en muziek. Na het optreden bezoeken we de artiesten en vragen we wat zij er zelf van vonden: “Great energy and beautiful people equals a great common feeling at this festival”. Daarom is dit optreden, voor ons, één van de hoogtepunten tot nu toe.

We hebben al eerder verslag gedaan van Alex Vargas, bij Down The Rabbit Hole, waar de jonge artiest indruk maakte met zijn soulvolle stem en stevige beats. Toen kregen we helaas niet de kans om deze man te spreken. Nu staan we, na zijn wederom heerlijke optreden, backstage en vragen we om een quote:

‘It should be something really profound, yes?’ (Alex)

-’Yes. Quote Dylan Thomas or something.’ (Tommy Sheen)

‘Okay. To quote Dylan Thomas.’ (Alex)

Gadverdarrie. De man heeft ook nog eens humor. Is er ook nog iets wat hij niet kan?

Lonely The Brave

Op het hoofdpodium mogen wij ‘Lonely The Brave’ bewonderen. Duidelijk is het, wanneer de zanger begint te zingen, dat zijn stem niet helemaal optimaal is. Het rammelt hier en daar wat qua zuiverheid.  Omdat het druk is op het ferstivalterrein, is het bij de mainstage ook lekker druk. Men beweegt zich niet helemaal naar voren, gewoon omdat ze lekker aan het chillen zijn, dus is het publiek redelijk verspreid. Zoals het hoort op een zonnige festivaldag. Bij het vierde nummer lijkt de zanger zijn stem te herstellen. Hij geeft wel duidelijk aan dat hij bepaalde nummers niet kan zingen; heeft het Nederlandse weer hem de vocale das om gedaan? De gitarist weet het publiek in ieder geval meer te bespelen dan de zanger – die zijn hand zoals we van hem gewend zijn steevast onder zijn oksel klampt. De sound van deze jongens lijkt voor ons op liefelijke emorock met een vleugje indie. Het blaast ons niet omver. Gelukkig zijn er fans hier die wel aan hun trekken komen – blijkt door het zien van de playbackende rockliefhebbers om ons heen. ‘We have been to a lot of festivals but this one is pretty special’. Lof vanaf het podium voor de organisatie van WTTV. En die mening delen wij ten zeerste. Want voor vrijwilligers, artiesten en crew zijn de voorzieningen perfect geregeld. Hulde voor deze band die dit zo benoemd.

Hot 8 Brass Band

Neergestreken vanuit New Oleans, wachten we op deze zevenkoppige feestband. En bij het pakken van de microfoon en hun koperen instrumenten, geven deze zwaargewichten ons een instant lesje in blazende funky, groovy en soulvolle fanfare. Met de bekende ’hip-hop-oneliners’ zoals: ‘Throw your hands in the air and wave them like you just don’t care’, een boel ‘Hey Ho’ – ondersteund door een verpletterend trom- en blaasgeluid – feest men hier hossend en springend met de handjes in de lucht. En het feestniveau wordt nog een tandje opgeschroefd wanneer ze met ‘I Got Five on It’ en ‘Papa Was a Rolling Stone’, de grond doen laten schudden. Het valt wel op dat deze band twee standen heeft: aan of uit. Er is geen gulden middenweg.  Of ze zelf heel erg blij zijn met hun muziek, is lastig af te lezen van hun gezicht; ze zijn zo laidback in hun optreden, dat het contrasterend is met de energieke sound die ze maken. En dat maakt ze ook wel bazen. Want hoe cool moet je zijn om daar zo cool te gaan staan terwijl iedereen uit z’n plaat gaat? Extreem cool. En dat maakt deze mannen ‘hot’.

2ManyDJs

De afsluiter van de avond is in handen van deze twee heren. En zo te zien zijn het ook echte heertjes; ze lijken rechtstreeks vanuit het kantoor te zijn vertrokken om hun muzikale administratie te doen. En zo te horen hebben ze die goed op orde want hun muziek geeft onze voeten de kans, om alle vreugde van de dag, te botvieren op het gras. Het gras heeft het zwaar op dit moment. Wie het niet zwaar hebben; de DJ’s. Die staan, naar het lijkt,  zonder enige emotie aan de knopjes te draaien. En ze maken het zichzelf – muzikaal gezien – tevens niet moeilijk door veel bekende hits te mengen, met een stevige beat. Heel anders dan het van zelfde hand zijnde Soulwax waarbij alles live gespeeld wordt. Denk bijvoorbeeld aan ‘Let’s Dance’ (David Bowie) en ‘Outta Space’ (Prodigy). Is het makkelijk scoren? Ja. Is het erg? Eigenlijk niet. Want de sfeer is op dit moment zo op en top, dat het publiek zich weinig bekommert om zulke futiliteiten. Iedereen is euforisch tijdens de DJ set en naarmate het tempo door de heertjes wordt opgeschroefd, maken wij ons klaar om onze festivalbeentjes nog een laatste slinger te geven. Het einde nadert maar we gaan nog niet naar huis. Nog langer niet.

Met dit laatste optreden, vinden wij WTTV een festival waar we met veel plezier aan terugdenken. Wat vooral opvalt is de fantastische sfeer die er hangt waarin zowel jong en oud, hiphopper en hipster, boer en rocker, meer dan welkom zijn. Niemand wil vertrekken en er wordt voor een muzikaal intermezzo gezorgd door het publiek, dat op de hekken een beat aan het rammen is. En natuurlijk doen wij mee! Om toch nog de laatste energie eruit te beuken, die dit festival met alle fantastische vrijwilligers, ons heeft gegeven. Bedankt en tot volgend jaar!

Ons verslag van vrijdag en zaterdag nog niet gelezen? Klik dan snel door naar de volledige review in woord en beeld van Welcome To The Village dag 1 en dag 2!

 © Kim Kloet | All Rights Reserved