Welcome To The Village 2016, zaterdag

17 juli 20160

Grauwere dag op WTTV, maar op zich een fijne stemming

Omdat het weer ons toch altijd bezig houdt, kijken we angstvallig naar buiten en zien we een grijze, grauwe lucht. Toch gaan we met frisse moed richting het terrein met het motto: ‘weer of geen weer, altijd festivalweer!’

Green Hornet

Zoals je in het programmaboekje kan lezen en ook op het festival kan zien; ‘het’ muzikale Groningse platform, de Vera, is goed vertegenwoordigd bij WTTV. Green Hornet is dan ook geen onbekende voor de ‘Veranen’ onder ons. Wanneer we om 14.45 richting het podium ‘Grootegast’ gaan, kost het de meid die de band aankondigt toch wel wat moeite om mensen in de tent te krijgen. Ook een lastige positie voor deze mannen om te beginnen. Maar wanneer deze driemansformatie begint te spelen, met hun rockende gitaar, drums en elektrisch orgel, stromen de mensen toch langzaam binnen. Hoe kan het ook anders want dit klinkt gewoon lekker. Ze nemen je mee naar een ‘psychedelisch-70’s-garagerock-oord’ waar je, op dit tijdstip, met je biertje constant ja knikt. De variëteit in de nummers is een lust voor het oor. Naast lust, is ook liefde wat deze jongens geven aan het publiek: ‘Leeuwarden en Groningen, doe je handen bij elkaar’. Leadzanger, Olaf Veenstra, maakt een hart met zijn handen en ook het publiek maakt hetzelfde gebaar. Lust en liefde doet ons muziekhartje sneller kloppen. Dat samen met de jammerende gitaren, wildvliegende haren en uitgegroeide bakkebaarden zeggen wij: ‘rock on Green Hornets!’

S.T. Cordell

Een bijzondere opstelling van deze Eurotechband uit Eindhoven: middenin de tent staan hun apparatuur en instrumenten te wachten met een toch al redelijk gevulde zaal – zo’n 5 minuten voor aanvang. Deze muzikanten nodigen het publiek uit om voor Europa te dansen, wegens hun pro Europa houding. Dit mag om en tussen de jongens door; als je maar uitkijkt voor de kabels. Het begin is dus al uniek te noemen. Ze zetten de beat in, wat een spanning lijkt te creëren die de blikken van de mensen om ons heen volledig opent. Om deze electrosound handmatig vol te houden vergt perfecte timing, gevoel en hyperfocus: respect voor deze mannen. En die basgitaar, wat een toevoeging. Het maakt het totaalgeluid lekker donker en diep. Toch is de geluidsman het hier niet mee eens en gooit het geluid naar een dusdanig niveau dat het naar ons idee echt te zacht gezet is. Jammer, want we hadden net een lekker danspasje gevonden op de bas. En wij zijn niet de enige. Want tenzij je met je voeten aan de grond bent genageld, is het geen optie om stil te staan op de hypnotiserende beat van S.T. Cordell.

Chouk Bwa Libète

Haïtiaanse voodoo; ga er maar aan staan. Voor ons westerlingen klinkt het als een ‘ver-van-je-bed-show’ en natuurlijk schijten we zeven kleuren bij alleen al het horen van het woord ‘voodoo’. Maar wees gerust; het gaat hier om dans, ritme en zang. Met vier man aan de trommels, sambaballen en een hoornschelp, krijgen we geluiden te horen die vreemd genoeg toch bekend klinken. Zowel jong en oud worden bewogen door de klanken van Chouk Bwa Libète. En ook al verstaan we geen klap van hun prachtige taal, je hebt alsnog het idee dat je weet waar die vijf mannen en een vrouw over zingen. Ach, en al zingen ze over het wekelijks melken van de dorpsgeit; ‘who cares’. De aanstekelijke energie werkt als een katalysator op onze heupen, voeten, schouders en armen. Chapeau voor deze Haïtianen die de ‘stijve’ noordelingen losser weten te krijgen dan de chiropractor – of was dat misschien dan toch voodoo?

Black Mountain

Stonerrock uit Vancouver, Canada. Deze band heeft zich dik tien jaar geleden al afgezet tegen de popcultuur. Dat is te merken aan de hand van hun sound, wat je even terug zet in de tijd van Pink Floyd en Led Zeppelin. Black Mountain gaat hiermee de donkere duisternis in die tegen het depressieve aan zit. Wanneer je de zangeres zou tegenkomen op straat zou je haar straal voorbij lopen. Geen sterallures, geen opsmuk; gewoon normaal. Ze heeft een prachtige stem – vooral wanneer ze samen met de gitarist de tweede stem verzorgt – maar echt performen doet ze niet aan. Dat is meer besteed aan de gitarist. De bassist valt vooral op door zijn ‘catweazellook’ wat als engelenhaar om zijn hoofd wappert. Ondertussen krabt de zangers wat op haar hoofd en staat erbij alsof ze aan het repeteren is. De één wordt er warm van en de ander niet. We zien een paar verdwaalde luchtgitaarspelers en ja-knikkers. Voor ons brengt het, vooral omdat we net in onze ‘after-dinner-dip’ zitten, niet genoeg energie om ons avondeten echt lekker te verteren.

Protection Patrol Pinkerton

Wat is Ravenswoud toch een heerlijk podium met telkens weer een verrassende line up, Dit maal vijf gasten uit België die, zo vertellen ze, al sinds 7.15 uur wakker zijn om hier te kunnen zijn, dus ja, nu al zat, it figures. En of wij al een beetje in de mood zijn om half 4 ‘s middags. Nou, als we dat nog niet waren dan zijn we dat nu wel. Wat een energie, wat een charisma. Lekkere indiepop zoals het bedoeld is. Deze band, in 2011 opgericht, bracht vorig jaar hun tweede album ‘Good Music Beautiful People’ uit, en een betere titel voor dit genot vanmiddag hadden wij niet kunnen bedenken. Leadzanger Jelle Denturck beweegt zijn soepele lijf moeiteloos als een geboren podiumbeest. Bij het nummer ‘Don’t Wreck This’ zegt hij dat dit een wereldhit is in België, en of wij even willen doen alsof dat het hier ook is. Nou, dat willen wij Villagers wel. Bij het aanslaan van de eerste noten gaat het publiek los! Gillende meiden, fluitende mannen, armen in de lucht en onder luid gejoel snappen wij waarom dit een wereldhit is. Dadelijk vast niet alleen bij onze zuiderburen. Vervolgens een retestrakke cover van The Stone Roses, het mooie ‘She Bangs the Drums’, gevolgd door cover nummer twee, dit maal van Justin Bieber. Het nummer zegt t al, ‘Sorry’…. Maar sorry zijn wij geenszins. In tegendeel, wij zijn zeer gecharmeerd van deze band en hebben veel goesting ze weer te mogen bewonderen, want naast de lekkere sound die ze neerzetten is Protection Patrol Pinkerton, en dan met name de frontman, ook zeker een genot om naar te kijken. Mannen, wij nemen er een biertje op!

Het is voor ons duidelijk dat de zaterdag getopt wordt door de vrijdag. Maar chagrijnen doen we zeker niet want ‘The Village’ doet je onthaasten wanneer je de drukte van de stad even wil ontvluchten. Nu nog een laatste biertje, tanden poetsen en dan lekker horizontaal- ‘on our way to sunday’.

Nog niet gelezen wat we van dag 1 vonden? Klik dan hier voor het verslag van de vrijdag op Welcome To The Village! (En ‘stay tuned’ voor dag 3…)