Hossen, springen, dansen en een hoog mafketel niveau
Het is vrijdag, 15 juli. En waar de afgelopen maanden veel festivals vooral getekend werden door modder en pleurisweer, zijn wij helemaal in onze nopjes wanneer we op ons vouwfietsje richting het terrein fietsen met het zonnetje in ons gezicht. Perfect festivalweer dus voor Welcome To the Village in Leeuwarden. Wij geven voor diegene die op de fiets gaan wel een ferme tip: zoek goed uit hoe je moet fietsen. Want wat voor ons een 20 minutenrit had moeten zijn, werd anderhalf uur ploegen door het natuurgebied van Leeuwarden en omstreken. En aangezien we plannen hebben om naar WTTV te gaan in plaats van een anwb fietsvakantie, zeggen wij tegen toekomstige ‘Villagers’: wees gewaarschuwd. Maar genoeg over ons leed wat fietsen heet. Muziek maestro!
East Cameron Folkclore
We beginnen om 17.00 met de openingsact van deze formatie van vijf mannen en twee vrouwen uit Austin (Texas). Hoewel we in het programmaboekje lezen dat deze band een mix is van punk en folklore, is de punk toch ver te zoeken naar ons idee. Het ragt hier en daar wel wat maar van punk kunnen we niet spreken. Het lijkt meer op melancholische, folklorische rock. Het is jammer dat het geluid van de microfoons van de achtergrondzang -vooral van de toetseniste- zo zacht staat, dat het lijkt alsof ze alleen maar naar lucht aan het happen is. Pas wanneer ze met vier man sterk de achtergrondzang verzorgen, is er iets van dynamiek in de zang te horen. Verder is deze band muzikaal gezien wel lekker. De gitarist en de trombonist wisselen elkaar af in leadzang. De één scheurt en de ander snikt en de banjo geeft het geheel nog een extra Texaans tintje. Met een paar fans voor in het publiek, aangevuld met een weilandje relaxende luisteraars, is het festival chill begonnen met een band die gewoon lekker weg luistert.
Hackensaw Boys
Wanneer we de volgende tent betreden op het festival, kondigt iemand al aan dat het ‘Virginiagehalte’ erg hoog is achter de coulissen. De vijf mannen van de Hackensaw Boys komen het podium op en lijken rechtstreeks vanuit de bayou te zijn getrokken. Het is country en bluegrass ‘all the way’ bij deze boys. We hebben meteen beelden van roadkill, grote barbecues en illegaal gestookte drank en zodra ze beginnen met spelen, zit deze stemming er ook meteen in. Mensen zijn aan het inhaken, dansen met hun ellebogen in de lucht en knieën die ritmisch omhoog gaan. De percussionist laat zien dat je met creativiteit een heel eind komt: plak wat blikken aan elkaar, knoop er een touw omheen en je hebt een druminstrument. Dit instrument is 16 jaar geleden gemaakt door de eerdere percussionist en elke keer als het ding uit elkaar valt, wordt het weer gefixt met verschillende materialen. Wat prachtig om te zien. Wat het geheel mooi maakt is het gemak van deze jongens. Simplisme is hier geen vies woord en ze zorgen gewoon voor een heerlijk sfeertje waarbij jong en oud lekker mee klapt en swingt. Aangename verrassing wat ons betreft.
Canshaker Pi
Uit onze eigen hoofdstad komen deze jonge raaskallen. Duidelijk met invloeden uit de Engelse garage giert de hysterie uit de speakers. Vooral gitarist Boris lijkt een bezeten maniak die vastgegroeid is aan z’n gitaar. Als we naar hem kijken doet hij ons denken aan Vivian, van de Britse serie ‘The Young Ones’. Met een drumstick glijdt hij, wat lijkt spastisch, over z’n gitaar. Maar schijn bedriegt; hij speelt zo strak als een tiet. De rest van de band, vooral de zanger, vult deze energie aan met een nonchalante attitude – wat best goed werkt. Het publiek is duidelijk gecharmeerd van deze vier jongens maar echt los gaat het nog niet. Voor een volgende keer zouden we deze jongens ergens in een donker hol willen zien waarbij er een lekker pitje ontstaat van hossende hormoonbommetjes.
Girls Names
Ok. Wij willen vermaakt worden. Daarvoor zijn we immers op een festival. Bij het zien van deze krautrockband was het vermaak toch wel een redelijke deceptie. Deze mensen uit Belfast hebben een poos in de underground gezeten en wat ons betreft mogen ze daar ook blijven. Vooral de arrogantie, het volledig ontbreken van interactie met het publiek en een eentonig geluid, zorgen ervoor dat we al snel uitgekeken zijn op Girls Names. Wanneer er na drie nummers de synthesizer erbij gehaald wordt, komt het geluid iets meer bij elkaar. Toch kan deze lichtelijk muzikale verbetering er niet voor zorgen dat we blijven staan tot het einde van hun performance. Sorry, wij lopen verder.
King Khan And The Shrives
Wat een contrast wanneer we de tent betreden waar deze rock ‘n roll-geïnfuseerde band een performance geeft waar Girls Names nog een lesje of twee van kan leren. Dit is entertainment mensen. Met glitterpakjes, ‘shiny’ capes en een ‘mafketelniveau’ van de hoogste orde, zorgen deze beroepsidioten ervoor dat de gehele zaal niet meer stil staat. Een hoge dosis zelfspot, plezier en muzikaliteit maakt ons lekker los. De band maakt volledig gebruik van het podium maar daar ligt blijkbaar niet de grens; meerdere malen verdwijnen de bandleden in het publiek om zich te mengen met het feestende volk. De toetsenist en de leadzanger lijken de meest excentrieke leden van deze formatie. Gezichten in het publiek vol verbazing: de leadzanger heeft zich in een zwart spandexpakje gehesen, met bontkraag, waarbij er twee plakken uit de bilsectie eruit zijn gehaald. Dit alles met het volledige geluid van funky, soulvolle surfrock, hebben wij gekregen waar we om vroegen: vermaak in het kwadraat.
Django Django
Deze jongens uit Schotland zijn groots aangekondigd. En met reden. Django Django doet het lekker en doet het goed. Eigenlijk is Django Django van het kaliber ‘meet the best of both worlds’: elektronische extase en rockende gitaargeluiden. Bij de mainstage is het dan ook overvol en men staat vanaf het begin al niet stil. Wat opvalt is, wanneer ze de nummers inzetten, dat er een heerlijke rauwe beat ten gehore komt. Graag hadden we deze geluiden verder gehoord door de gehele nummers – wat ons betreft het enige minpuntje. Toch is de set van deze jonge gasten strak en professioneel te noemen. Perfecte timing en opbouwend tot een climax, zetten ze de beuk er steeds meer in naarmate hun optreden vordert. Daar komt bij dat het lekkerder is om ze live te horen dan door de speakers in je woonkamer. De zang, drums, tamboerijnen, gitaren, saxofoon, keyboards en synthesizers: het komt harmonieus samen. Goede set om even lekker met de voetjes van de vloer te gaan en zeker een aanrader wanneer ze weer onze kant op komen.
Zo was deze eerste dag van WTTV toch een goede start op een kleine teleurstelling na. Voldaan lopen we het festivalterrein af dat een kleine twee weken hiervoor nog veel aanpassingen heeft gehad wegens de drassigheid. Door deze aanpassingen is het terrein dusdanig veranderd dat je niet meer tegen podia aan loopt maar echt bewust moet kiezen waar je heen gaat. Hierdoor is de flow in de looproute, die er vorig jaar meer was, er wat uit, maar desalniettemin vinden we met gemak de weg ‘naar huis’.
Benieuwd hoe Welcome To The Village verder verloopt? Bekijk dan hier het volledige verslag van dag 2!
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie