StadsSkunk Live!
Het is eindelijk weer vrijheid, zoals mensen zich bewegen ten opzichte van elkaar op deze versie van Stadspark Live. De gezichten staan er iets meer getekend bij, of dat de gevolgen zijn van 2 jaar geen livemuziek of de opgekrikte leeftijd laten we in het midden. Maar dat het publiek wat ouder is dan de laatste versie van 2019 komt hoogstwaarschijnlijk door de line-up. Het zijn bekende bands uit de jaren ‘80 en ’90 zoals Simple Minds, Krezip en Crowded House, met uitzondering van de Rag'n'Bone Man en LP.
Veel bezoekers zitten op een kleedje in redelijk dikke kleding, zonder zonnetje bij te kletsen met vrienden of kennissen. Er zijn zakken friet, veel spijkerkleding en grijze mannen met baarden en kisten. Het is een verademing groen gras te zien zonder afval; bier gaat in een wisselbeker. Met wederom Bert Visscher als host voelt het als een provinciaal onderonsje.
LP heeft gelijk onze sympathie door frontvrouw Laura Pergolizzi. Deze songwriter (Rhianna, Cristina Aguillera, Cher) maakt sympathiek contact met publiek en gooit nogal wat emoties in haar muziek. Met haar karakteristieke stemgeluid laat ze zien ingetogen en gevoelig te kunnen zingen maar zeker ook kan uitpakken. De muziek is in vlagen bombastisch en explosief waarmee nogal wat drama het veld wordt opgeslingerd. Pergolizzi’s vrolijk ogende uitdrukkingen maken het verteerbaar, en haar stem is een uniek geluid. Neem daarbij een Dylan-achtige look (krullebol en een oorbelletje met een kruisje) en zo nu en dan wat americana en country invloeden en je hebt een zeer afwisselende show. Bij het paradepaardje 'Lost On You' breekt de zon definitief door.
De Nieuw-Zeelandse Neil Finn, die Lindsay Buckingham tegenwoordig vervangt in de legendarische band Fleetwood Mac, is met zijn Crowded House van de partij, Hij wordt terzijde gestaan onder meer door zijn zoon Liam op gitaar en zijn oude maat Nick Seymour op bas. Ze nemen het inclusiviteits-stokje van over gezien deze bassist in een rok speelt. Er worden door beide heren grappen over gemaakt, echter het is juist de exclusiviteit die wordt onderstreept met de conclusie; "Yes, Neil is strange". Nou, dat valt te bezien, want de show is dat zeker niet. Finn zingt nog even sterk als altijd, met uitzondering van zijn allergrootste hit ('Don't Dream it's Over') maar het hele optreden is allesbehalve spannend. Er zitten fraaie composities bij ( 'Four Seasons in One Day' en 'Fall at Your Feet') maar het is wel een beetje saai. Het is poppy en zoet. De zomervibe heeft de band wel, maar die wordt bij 'Weather with You' van ons afgenomen als de eerste bezoeker beroerd tegen een hek aan kruipt. Neil kan wel scheuren met zijn gitaar, fraai ook, maar de muziek is te catchy om echt te vlammen.
Rag'n'Bone Man had in 2016 een hele dikke hit met 'Human' waarmee hij erg veel mensen bereikte. De hoofdzakelijk witte zanger heeft genen uit de soul en blues, maar is ook rapper. Met een dijk van een voorkomen en een dijk van een stem haalde hij lovende recensies binnen. Van de hiphop-achtergrond is in zijn setlist niets terug te horen. Hij komt gelijk binnen met het deels a capella gezongen nummer 'Skin'. Hij zingt als een gevoelige gebroken man, soul. Laat je niet afleiden door de zakken friet, eet deze soul want dat smaakt beter. De zanger is een grote impostante man, met tattoos in ‘t gezicht. Met in zijn kielzog drie zangeressen met stijl, naar hem toe opgesteld. Hij speelt de hits waarvan 'Human' favoriet is. Hij speelt 'All You Ever Wanted' en dat loopt zo lekker dat je wilt dat hij de regen laat stoppen (wat gebeurt) en gewoon een homp vlees op de BBQ gooit en de zangeressen de jacuzzi op laat stoken. De sfeer verandert echter in een gedeelte met ballads, waar de zanger wat onzeker over doet. Hij brengt over dat het draait om zijn teksten, zijn stem en een orgeltje. De rock valt best te pruimen, en zijn stem in de juist rustige gedeeltes van zulke volle tracks gaat door merg en been. 'Alone' is erg krachtig in zijn geheel. Rag’n’Bone Man maakt een afwisselde show waarin aan het eind in 'Giant' van alles samen komt met een organist die ook trompet speelt, een rockende funkende band en een erg goeie riff.
Bert Visscher spreekt het uit als een zeldzaam soort ananas, en zeldzaam zijn ze. Skunk Anansie overtreft het eigen iconische oeuvre van jaren geleden. Hits worden gewoon verdrukt door ijzersterk nieuw werk. We waren in de jaren negentig eindeloos fan van de track 'Weak', omdat zangeres Skin vol gas geeft en niet stopt. Maar deze dame is nog steeds te gek en levenslustiger dan ooit. De band zet daar een kwadraat achter: iedereen is gewoon fokking blij en samen knallen ze een onvergetelijke show door je strot. Als je 's nachts wakker wordt huil je om de gevoelige Skin of baad je in het zweet van de duivelse, agressieve energie. Skin kruipt onder je skin, in alle kleuren van de menselijke emotie. Ze komt op in een soort monniken pij met zwarte latex hoorntjes op haar kale hoofd en zwarte make up. Een theaterelement dat ondersneeuwt door haar talent, maar wel vet leuk is.
De eerste pakt je gelijk bij de strot: 'Yes it's Fuckin Political'. Rage Against the Machine heeft een zusje! Er zijn gemene looks, fantastisch gitaarwerk, springend publiek bij de tweede track al, een überrelaxte bassist met dreads, zonnebril en rode hoed, en een rode multi instrumantalist die ook fraai een tweede stem doet en het hele veld ophitst. Het is heavy metal, het beukt, is energiek en Skin is erg gefocust. Ze legt zich echt in de tekst en creëert lange en hoge uithalen waar je u tegen zegt (of van terugdeinst). Er is Rock ‘n Roll met een beetje Daft Punk en zelfs de kabelsjouwers hebben plezier. Het is niet te filmen wat dit bandje neer zet, binnenste buiten keert en onderuithaalt. De Brexit en Johnson's politiek wordt gevloerd in 'Piggy' en ondanks dat de tekst niet overal te volgen is, is duidelijk dat er geen genade is, terwijl de bassist gewoon een flirterige blik afvuurt op de zangeressen van Rag'n' Bone Man. Hier kan alles. Aan het eind valt de groove, de bas en de gitaar zo strak op zijn plaats dat Led Zeppelin geïnjecteerd lijkt met een nieuw levensverlengend energie extract, een explosieve scheikundige verbinding van botox en viagra. Daarna volgt nog een heavy riff ('Charlie Big Potato') dat beukt en rilt, waarop we een toegift willen maar zoals Bert zegt: "Ach dat kan niet man want er zijn om dit park allerlei partijen met andere belangen. En er zijn hier ook vleermuizen die slapen." Hij krijgt wel een vette knuffel van Skin. Rock 'n Roll will never die!
Dat Simple Minds daar voor ons niet in de buurt kan komen, staat op voorhand vast. Simple Minds herinnert ons altijd direct aan het wat irritante 'Don't You Forget About Me' maar zeker ook aan de beruchte geschiedenis van Noord-Ierland ('Belfast Child' en daarmee aan tijdsgenoten als U2.) De drummer steelt de show met haar glitterjurk, maar vooral met een meedogenloze energie. Het applaus dat volgt op een solo van haar is ongekend. Jim Kerr zelf lijkt te moeten bijkomen tussen tracks. Zijn non-verbale presentatie helpt hem niet mee, aldoor de armen in de lucht lijkt een wat hopeloos gebaar het publiek te willen opwarmen. Maar het publiek heeft helemaal geen opwarming meer nodig. Zijn stem wordt ondersteund door een tweede zanger. De jaren ‘80 synth's ontbreken niet, evenals de hits 'She's a River' en 'Promised You a Miracle'. Bij 'Waterfront' is de ware fan gelijk alive and kicking en danst naar hartenlust. Om ons heen zien we een rocker, een cowboy en een alt-meisje helemaal in de muziek opgaan. Jim krijgt van ons vooral credits voor hoe hij dit praatgrage volk helemaal stil krijgt in 'Belfast Child'.
Fijne muziek, herkenbare hits en vooral de heftige Skunk Anansie maken dit tot een memorabel feest. Hopelijk volgend jaar weer een nieuw StadsSkunk Live!
© Marten Siegers
