Anouk en Tom Odell steken er bovenuit
In een paars pak opent Bert Visscher het festival, met enthousiasme en zelfspot. Hij is de presentator van dit feest dat 10 uren duurt. De eerste editie van dit nieuwe festival is uitverkocht. De locatie is door Mojo en Groningen gekozen. Hier stonden 20 jaar gelden de Stones en Tina Turner te spelen. Vandaag zul je hier, tussen Chinees en Gasunie, honger krijgen als een paard en trillingen voelen dankzij o.a. Anouk die geen gas terug neemt.
Daniël Lohues mag vervolgens op deze prachtig mooie dag beginnen, want dat is het. Erg veel mensen hebben zich op kleedjes verzameld. De zanger speelt bekende nummers zoals ‘Prachtig Mooie Dag’ en ‘Nie Veur Spek & Bonen’. Er zit ook wat reggae bij. ‘Naor Huus’ is mooi dankzij de mondharmonica en we horen een lekkere slide en groove in de song erna. Zijn hit ‘Op Fietse’ brengt veel mensen in beweging en de regel “Wie dut mie wat” wordt veel mee gezongen. Maar het meest geslaagd is de Drentstalige blues. Muziek regelrecht uit een Amerikaanse delta met teksten regelrecht uit de Drentse veenlanden: “Ik krieg stress van jou. Ga mor weg,” of “Ja boe, ik heb spiet van joe.” Het verdrijft in elk geval de penetrante geuren van patat, vis en pis die de aandacht opeisen. Lohues is in zijn element, ook als bluesgitarist; hij onderstreept met zijn mimiek (open mond, dramatische blik) zijn jammerende gitaarsolo waar hij helemaal in los gaat. Veel expressie.
Ronnie Flex & Deuxperience trekt minder jong volk dan gebruikelijk. De rapper blijkt ook geliefd onder wat oudere mensen. Wij realiseren ons dat we de meeste nummers kennen, ook al zijn we niet per sé fan. Ze komen allemaal voorbij, geleund op Caribische ritmes en ingekleurd met Flex’ kenmerkende zang (wat samengeknepen stem) en met teksten met geregeld een herhaling. Er wordt gechilled en gehangen op kleedjes en de mensenaantallen nemen toe. ‘Loterij’ en ‘Blijf Bij Mij’ komen voorbij en worden mee gezongen. Er wordt op zijn advies getwerkt op het veld en op het podium. Flex maakt geregeld contact met het publiek en is een dankbaar artiest. De Bløf cover wordt goed ontvangen en erg enthousiast mee gezongen: ‘Omarm me’. Ronnie en zijn band maken mensen blij. Het laatste nummer is meer hiphop en meer gitaarwerk. Hij krijgt op deze zonnig middag een groot deel van de festivalgangers aan het springen.
Er volgt een act van cabaretier Alex Ploeg. De kinderen van Ronnie Flex zullen wel wat gewend zijn met obscene teksten in rapmuziek, maar deze Harense artiest is nog platter. Hij heeft wel lef, maar de hele context ontgaat ons. Hij maakt stoïcijns zijn show af. En sluit met evenveel lef af door hooligans na te doen die een Mozart-spreekkoor zingen. In het absurde decor van toch inmiddels wel 20.000 aanwezigen die absoluut niet voor hem komen is het toch wel erg geestig om op die manier iets met muziek te doen.
Er is maar 1 podium in het hele park te vinden, maar wel zijn er 10 opties voor eten: patat, pannenkoeken, Indonesisch, pizza, Mexicaans en bourgondisch. O nee, dat laatste heeft betrekking op een ware “kroketterij”. Verder is er geen vermaak tussen de acts door, behalve bier drinken in evenveel stands. Wie koffie wil moet zoeken.
Tom Odell maakt muziek. Hij speelt piano en vult de rest op met een unieke stem en een krachtige rockband. Meesterlijke composities en experimenteerdrift maken dit een geweldig optreden. Hij doet ons qua zang denken aan Tom Yorke (de hoogtes en gevoeligheid) en Elton John. Tom Odell zijn talent komt wel in de buurt en zijn manier van songs maken doet daar ook niet onder voor. Veel afwisseling en in veel nummers rustige stukken, die hij bijna a capella zingt. En opbouwen en exploderen lukt de band erg goed. Ondanks zijn houterige performance kruipt Odell wel op zijn piano en krijgt mensen aan het dansen (“Wiggle”), maar het is zijn stem die raakt. Mensen zijn onder de indruk van zijn dramatische gevoelige stem. Maar dan die uithaal! Hij maakt er een zo lang en luid dat hij zichzelf helemaal leeg trekt. Maar schijn bedriegt, hij zingt daarna nog een coupletje en maakt het stuk af met een slow ingetogen couplet. Hij verrast door ineens ‘Für Elise’ te spelen (wie kent het niet), wat over gaat in het schitterende ‘Piano Man’ van Billy Joel. Zelfs de backing vocals zijn mooi. ‘Another Love” is nog mooier dan de studioversie omdat het meer schuurt. Want rock-‘n-roll is dit wel wat deze band neerzet.
Arjan Lubach vult nog eens 15 minuten met cabaret. Hij rapt, heeft stukken over herkend worden, 100 % NL en #metoo. Actueel? We zien later op de dag bij Sting drie vrouwen staan dansen. Een grijsaard zijn vest wordt recht getrokken en zijn bovenste knoop los gemaakt. Een van de vrouwen lacht wat beschaamd. De man loopt kalm verder, wie er nu beduusder is – hij of ik – weet ik niet. Maar zijn vrouw die hij tien meter verder treft, kijkt nou niet bepaald gerust. Onder het mom van “kom es lekker los” kan je best wat maken. Als jonge vrouw dan wel te verstaan. Lubach wordt bedankt door Bertje Visscher met: “Applaus voor Jamai!”
The Specials zetten zwaar in (bas!), maar komen later weg met heerlijke ska. Het is zo vol bij de eettenten dat je al snel op 20 minuten wachttijd zit, en daar hebben we geen trek in. Dus dan maar later weer proberen. Bovenin het scheidsrechterhok kunnen we de hele drafbaan overzien. Het is helemaal dicht met mensen, en erg kleurrijk. Bovenin is ook te zien wat The Specials in het decor hebben; allemaal borden met teksten als VOTE, FAKE BOMBS en PEOPLE HAVE THE POWER. Demonstratieborden. Gitarist Lynval Golding in een mooi gestreept zwart-wit pak is een mooie verschijning op het podium. Hij geeft de show nog een Jamaicaans sausje door de manier waarop hij de backing vocals verzorgt. In het publiek de bekende zwart wit geblokte hoedjes van mannen van rond de 50 – duidelijk dat zij specifiek voor The Specials zijn gekomen vandaag.
Bert kondigt Anouk alvast aan en ze bouwen de set weer om. Dus we kletsen nog wat met oude bekenden tot we overvallen worden met ‘Girl’. Anouk trap af zonder aankondiging. Met een stevig potje swingen van Anouk aan het eind van de song is het publiek gelijk enthousiast en warm. Anouk is blij. Helaas hoort ze de reactie van iemand uit het publiek niet nadat ze vroeg of we een goeie dag achter de rug hebben. Iedereen beantwoordt natuurlijk bevestigend waarop een bezoeker luidkeels vraagt: “Jij dan?”. Maar we krijgen er geen antwoord op. De show rockt. Haar hits komen voorbij. Uiteraard. ‘Michel’ zingt ze erg gevoelig. ‘Run Away Together’ wordt voorzien van een extra lang intro. Uit bittere nood, gezien haar leeftijd, is ze nu al kapot. Zelfspot. Niets is echter minder waar. In het nummer brengt Anouk erg overtuigend hartzeer en hoop over. Indrukwekkende dramatiek. Nederlands beste Engelstalige hit ‘Nobody’s Wife’ vertolkt de zangeres wel erg happy, maar verdomde fraai. Het nummer wordt uitgesponnen en verweven met stukken uit ‘Good God’. Heerlijke jam rock. Meer rock-‘n-roll dan dit kan het niet worden. Echter in ‘Lost’ laat ze opnieuw een tomeloze power zien, dit keer in de “whoohoos” op het eind. Nummers worden mooi aan elkaar gezet en zo maakt ze een fantastische rock-show. ‘Been Here Before’ is ons onbekend, maar steekt er bovenuit, tekstueel (“leave my man alone”), muzikaal (mooi uitgesponnen) en vocaal; veel zang zonder woorden, een fijne gil en een lange schreeuw aan het einde die in de verte uitdooft. Erg mooi en bezield. Anouks staccato dansmoves zijn cool, maar het belangrijkste is dat deze zangeres beter wordt, meer doorleefd. Nogmaals, meer rock-‘n-roll kan niet.
Daarna blijkt dat patat halen wel mee te hebben gevallen als we proberen een wc te bereiken. Er staan zo honderd mensen te drommen om een paar pisbakken. Alsof het Black Friday is. Het is uitkijken waar je loopt, over vertapte plastic bekertjes, langs kleedjes en over kartonnen bierhouders (consumeer meer).
Sting zingt net als Anouk beter dan hij voorheen deed. De klank is voller. Kleedjes worden omgeslagen als cape, het koelt af. Hij speelt alle bekende The Police hits. Dat is niet voor niets want op zijn laatste album ‘My Songs’ steekt hij ze in een nieuwe jas. Het geluid is eigentijds en Sting onderstreept wat soul door twee donkere zangers in de backing vocals. Melissa Musique en Gene Noble doen dit erg goed. En hij doet een stuk in ‘Shape of My Heart’ wat uit ‘Lucid Dreams’ van Juice WRLD komt. Juice WRLD had in het nummer ‘Lucid Dreams’ namelijk een sample uit ‘Shape of My Heart’ verwerkt, en zo is de cirkel rond. Naast de nodige soul is er ook invloed uit de jazz. Er is een mondharmonicaspeler van 15 die zich verheugde een Stevie Wonder stuk te spelen en aan het eind horen we Arabische invloeden. Maar de oude hits overheersen, in wat langere versies, soms met iets te veel opgevulde “whoohoos” en “yohoo yohoos” (zo van; doe dit allemaal na). Sting heeft veel fans en ontzettend veel hits gehad realiseren we ons. Menigeen kan ook zonder fan te zijn zo de helft mee zingen en dat gebeurt dan ook massaal. Mooi is de vlotte scherpe versie van ‘So Lonely’ en alle bewegende vingers in de lucht. Mooi is ook het publiek dat zich geen kaartje kon veroorloven en gewoon buiten het terrein het concert volgt. Op een kleedje uiteraard.
Thuis zijn we het eens over de te hoge mens-dichtheid, een kippenfarm is er niks bij. We zijn erg blij Anouk en Tom Odell gezien te hebben. Dit zijn topmuzikanten die het uiterste uit zichzelf halen met 100 % talent in de genen en daarbovenop 100 % toewijding. Blijf daar maar eens bij zitten, op je kleedje. Heerlijk.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie