Goede muzikanten, prima vertolking van de nummers,
maar geen echte hoogtepunten
Op vrijdagavond 22 september rond zeven uur is de Melkweg Max slechts matig gevuld. Soepel kunnen de toeschouwers zich nog door de ruimte bewegen en de balkons aan weerszijden van de zaal zijn hermetisch afgesloten. De show van Seether is niet volledig uitverkocht, ondanks de welgeteld twee voorprogramma’s die op de planning staan. Benieuwd of de drukte nog wat toeneemt, of dat het zo kalm blijft vanavond.
Als eerste is het de beurt aan Sons of Texas, een vijftal dat – jawel – uit Texas komt. Metal met een zuid Amerikaans randje krijgen we te horen, stipt om half acht ingezet met een harde dreun op drums en diepe bastonen. De mannen stuiteren, headbangen en springen meteen over het podium waarbij zanger Mark Morales het voortouw neemt. Het tempo zit er lekker in; hard, snel en dreigend, maar met melodieuze refreinen die pop-achtig aandoen. Het contrast binnen de nummers is door deze stijlwisseling af en toe groot, net als bij bands als Soilwork, en ook Seether hanteert deze aanpak. Een duidelijke link met de hoofdact van vanavond dus. Het blues-gedeelte dat volgens de band in hun metal verwerkt zit, horen we slechts af en toe tijdens een intro of als Morales wat van zijn Texaanse accent in de nummers vermengt. Hoewel het publiek af en toe braaf mee klapt, blijft het relatief tam in de Melkweg, toch is Sons of Texas een prima opwarmer – al is de performance een beetje theatraal.
Het Britse LTNT mag als tweede het podium op – een extra opwarmer voor degenen die het nog wat fris hebben. Met een “fucking yeah” zet het trio net voor half negen in onder felle rode spots die door de ruimte schieten. Op wat experimentele geluidjes na, is de alternatieve rock in eerste instantie redelijk mellow, zeker na het tempo waarmee Sons of Texas hun nummers voortstuwt. Met de wat schurende, soms schreeuwende zang in afwisseling met meerstemmige stukken creëert de band een sixties sfeer, waar los daarvan ook af en toe wat invloeden uit de seventies, en ja eigenlijk alle muzikale periodes te horen zijn. Een mengelmoesje van van alles en nog wat. Het geheel is ondanks het relatief rustige karakter hierdoor minder toegankelijk en het valt op de de zaal – inmiddels goed gevuld – minder beweeglijk is dan aan het begin van de avond.
Vervolgens is het lang wachten tot Seether de planken opkomt. Ruim drie kwartier gonst de Melkweg totdat de Zuid-Afrikaanse band er om half tien klaar voor zijn. Onder gejuich en gefluit komen Shaun Morgan, Dale Stewart en John Humphrey het podium op, waar ze zonder introductie in welke vorm dan ook gewoon inzetten met ‘Stoke the Fire’ – nummer een van het nieuwe album ‘Poison the Parish’ (mei 2017). Rode en oranje spots zorgen voor een broeierige sfeer waaronder drums en basgitaar overheersen qua geluid. Seether neemt geen ruimte voor gebabbel, maar speelt naadloos door met de wat oudere tracks ‘Gasoline’ en ‘Truth’; alles hard meegezongen door het publiek.
Op het podium gaan de drie muzikanten duidelijk lekker op in hun muziek. Veel minder theatraal dan Sons of Texas, terwijl de nummers toch vaak de melancholische stukken bevatten die best wat drama kunnen gebruiken. Met zeven studioalbums op de planken is Seether een doorgewinterde band, wat goed te zien is vanavond in Amsterdam. De nummers worden strak gespeeld en alles klinkt lekker, maar qua performance gebeurt er weinig van toegevoegde waarde. Toch wordt deze avond gewaardeerd door de fans. Of het nou je smaak is of niet, Seether zorgt wel voor fijne meezingers en dit lijkt te zijn waar mensen voor komen: je mond open trekken en je hart en ziel uitstorten in nummers als ‘My Disaster’ en ‘Nobody Praying for Me’.
De avond voltrekt zich grotendeels op die manier. Morgan en consorten spelen hun nummers goed, de toeschouwers brullen mee, headbangen een beetje, moshen een beetje in de rondte. Los van het oudere werk, zoals natuurlijk het alom bekende ‘Broken’, wordt het nieuwe album vrij karig aangestipt met slechts enkele nummers, terwijl het toch de ‘Poison the Parish’-tour is. Al met al een prima show om naar te luisteren, maar met weinig verrassende elementen voor ons. Goede muzikanten, dat staat vast, goed gespeelde nummers, maar geen hoogtepunten tijdens de set wat ons betreft.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie