Rockit 2023 Spot – De Oosterpoort, 11-11-2023

 

Het publiek is wel n soortgelijk equivalent van TakeRoot. De wat oudere grijze mannen overheersen. Ze kijken hoog geschoold uit hun ogen maar dat kan ook komen door hun iets duurdere monturen. Maar ook jonge en even enthousiaste mensen hier. En dat lijkt in de avond alleen maar toe te nemen. Gemoedelijk volk wat niet pal voor je neus te dicht op je gaat staan. 

We starten Metropole Orkest & Domi & JD Beck. Het is altijd een indrukwekkend gezicht, klassiek ook, strijkers op het podium. DJBeck en Domi zitten tegenover elkaar vooraan op het podium en ogen piepjong en hip. Een elfenmeisje verwacht je niet naast een orkest. Maar haar pianospel voegt warme klanken toe aan deze wilde exponent van jazz. Zoals ze zelf eigenlijk ook al wel zeggen: "This one is really mashed upp, well they all are, kind of". Voor ons is dat zoeken naar het verband. Elke muzikant doet zijn eigen stukje maar waar zit de verbinding en waar wordt het muziek?

 

In de Kelder, hier omgedoopt tot Discover, treffen we een duo aan, zij op zang, hij op drums. Dat is even wat anders. Madison MCFerrin blijkt te beschikken over een mooie soulvolle stem. Haar verhalen tussen de nummers door zijn lang maar dat mag de pret niet drukken. Ze vertelt vol zelfspot over haar ambitie een kersthit (over liefdesverdriet maar wel dansbaar) te krijgen. En dan wil ze net als Maria Carey daarmee jaarlijks 2,6 miljoen euro te verdienen. Gemiddeld, moet ik er bij zeggen. Maar ook ziet ze de humor in van mensen met dezelfde achternaam die op internet van alles delen. De details die ze blootgeeft over hoe ze het leven volgt van haar highschool naamgenoot zijn hilarisch. Daarmee doet ze niet onder voor de stand-up comedian / zanger Lewis Capaldi. Maar de muziek; die is verassend. Ze spelen met veel plezier, er is erg veel variatie en nummers hebben een kop en een staart. Ze kunnen ook serieuze nummers neerzetten met een bijzonder mooie melancholische tekst als "I need you to trust me, so that you don't have to run". Erg fraai wat dit duo neerzet en het publiek wordt er blij van.

 

Bij Yuri Honing's Peace Orchestra gaat het er bloedserieus aan toe. Uitgesponnen soundscapes met een dromerige sax. Het is fascinerend om te zien en te horen wat elke muzikant doet met zijn instrument. Ze rijgen hun solo's aan elkaar en ieder krijgt de ruimte om gewoon mooi te spelen. Het doet ons denken aan filmmuziek. Het is broeierig en indrukwekkend hoe nummers steeds voller worden. Spannende muziek zelfs op momenten dat je bijvoorbeeld enkel de bassist hoort spelen. Beelden van een eenzame drinker die 's nachts in slingerende tred huiswaarts keert doemen op. Of de laatste bezoeker van een nachtclub die tuurt naar zijn lege glas bij gebrek aan een goede reden om huiswaarts te keren. Het blijkt ook echt filmmuziek te zijn, namelijk uit Unusual Suspects. We houden van dit soort muziek, waarin ze op momenten zo langzaam spelen dat het nummer bijna uit elkaar valt. Of een nummer wat zeer rustig word opgebouwd door de gitariste links op het podium (Ella Zirina) en de bassit. Rondom een 2 akkoorden schema werken ze toe naar een soort apotheose waar de gitarist in het wit z'n rock'n'roll saus overheen mag gieten. Als de sax dan ook nog van leer trekt zijn we echt onder de indruk van dit groepje muzikanten die met zo veel aandacht voor elkaar erg mooie muziek construeren.

 

Scary Pockets is dan weer een enorm contrast. Deze uitbundige coverband, met een vleugje glitter, gaan van 'Staying Alive' naar 'I Will Survive'. Met maar liefst drie zangers zetten ze een afwisselde show neer. Het is allemaal wel een beetje over the top, zeker als de gitarist liggend gaat spelen en de zangers met overacting reageren op de uitleg van de toetsenist over de betekenis van Harry Styles' Watermellon Sugar. Degene die hier de hoofdrol pakt en liever iets van Free doet, is echter een verdienstelijk zanger en heeft niet veel show nodig om uit de verf te komen.

 

In het bovenzaaltje, omgedoopt tot Colombia, moet iets moois te ervaren zijn gezien de erg lange rij. We wachten dus even en komen een zaaltje in waarin het gros op een stoel doodstil zit te luisteren. Het subtiele pianospel valt op en trekt onze aandacht. Als de hele band speelt horen we een ouderwets Jazz kwartet, maar wie kijkt naar de drummer ziet hoe venijnig en veelzijdig de percussie wordt vormgegeven. Het drumstel heeft ook losse bekkens en iedere slag gebeurt met zo veel aandacht en intensiteit dat het bijna een choreografie is. Hoewel een show neerzetten hier niet de insteek is. Lange outro's blijven het publiek boeien tot de laatste noot. Deze Zuid Koreaanse drummer genaamd Sun-Mi Hong heeft al een Edison in de wacht gesleept.

 

Cécile McLorin Salvant valt in eerste instantie op door haar kleding. Vooral haar blinkende klompen verdienen vermelding. Maar de sympathieke Amerikaanse jazzmuzikante laat horen wat ze kan met stem en stijl. Met het oneindig herhalen van twee zinnen (waaronder "Help me to find my mind") maakt ze toch een boeiend stuk door elke keer verschillen aan te brengen in de klank en klemtoon. Dat is minstens zo opvallend als haar outfit. Er is een Franstalig nummer wat ze zeer fraai brengt maar ook een musical achtig nummer waarin haar stem minder zoet wordt en meer body krijgt.

 

Duistere synths horen we van Maria Chiara Argiro. De in Londen gesettelde zangeres lijkt na beschouwing eerder een dj en de drummer speelt zeer bevlogen. Dit is wel het festival van de drummers. Nog niet eerder valt zo goed te zien en te horen hoe veel mogelijkheden een drumstel heeft. De bassen die ze uit de synth trekt zijn echter ook wel mindblowing. 

 

Marcus Miller geniet bekendheid van samenwerkingen met diverse wereldsterren, waaronder Aretha Franklin en Elton John. De bassist trekt flink van leer en roept bij ons met zijn slapping bass vergelijkingen op met Mark King van Level 42 en Larry Graham van Sly and the Familiy Stone. Het is een stijl die wat ons betreft leuk is als solo, maar niet als rode draad in een concert. Echter, gezien het aantal mensen in de zaal denken vele daar anders over.

 

Een trio in de kelder gaat los als een schoolband wat voor het eerst een groter podium mag betreden. De Noren weten van wanten en staan op een kluitje als een stel oude rockers samen te spelen. Het is een soort ultra snelle metal Jazz. Passende naam ook; Bushman's Revenge.

 

Mammal Hands speelt een psychedelische soort Jazz waar je helemaal in kan verdwijnen. Net als in de blues herhalen ze een akkoordenschema, welke heel precies, ingetogen maar zeker ook dynamisch wordt gespeeld. 

 

De slecht te onthouden naam Irreversible Engtanglements doet de man die het introduceert struikelen. Wie niet beter weet leest Irresistible, maar zo onweerstaanbaar zijn deze mensen niet. In ijzingwekkende stilte staan ze daar hun eerste nummer op te bouwen met ernstig serieuze gezichten. Met belletjes, 'n bas, 'n klarinet en drums komt er steeds meer geluid. Voor ons is het echter moeilijk te volgen deze vorm van improvisatie van dit freejazzcollectief. Verassend is het wel, vooral de wijze waarop activistische teksten het publiek in worden geslingerd. Zo ontstaat er zo laat op de avond toch nog n beetje een recalcitrant sfeertje. Wellicht gaan we het op een ander moment eens beter beluisteren, maar dit is niet de avond. 

 

We kijken terug op een avond met verassende muziek. Onze vooroordelen zijn ten dele bevestigd, maar grotendeels weerlegd. Jazz biedt een breed scala aan stijlen waarvan een klein deel zelfs fantastisch is. Maddison McFerrin en Yuri Honing's Orchestra zijn onze hoogtepunten op deze avond. Het is ook een aangename ontdekking dat de moeite waard is eens een drummer met aandacht te volgen, met dank aan Sun-Mi Hong.