Rustige start op eerste grauwe PITCH dag
Op vrijdagmiddag is het ongekend rustig als PITCH op het Westergasterrein in Amsterdam de poorten opent. De algehele grauwe dag inclusief regen – hoe kan het ook anders – heeft er vast iets mee te maken, maar wie de opzet van PITCH kent, hoeft zich daar niet door te laten tegenhouden. Alle vijf de podia zijn ofwel binnen ofwel overdekt en het compacte festivalterrein maakt dat je weinig nattigheid voelt als je het een beetje handig aanpakt. Jammer dus dat de vrijdag zo stil blijft, zeker als je kijkt naar de line-up die toch echt wel leuke dingen te bieden heeft.
Zo trapten wij in onze waterdichte laarzen af met Jamie Woon in de Westertent. Tegenover het grootste podium van dit weekend staat zoals verwacht weinig volk, maar daar tussen spotten we wel wat echte fans die dan ook voor drie juichen als tegenover hen eerst twee energieke zangers, een drummer, toetsenist en knopjesmeneer verschijnen. Nog harder klinkt het als de Britse Jamie Woon zelf inclusief gitaar zijn positie inneemt. Met een diepe, laid back beat en de lichte soulstem van Woon is het lekker beginnen op vrijdagmiddag. Door de verschillende samples die gebruikt worden, klinkt het soms alsof er een volledig drumband op het podium staat waardoor de hele tent begint te trillen. Als het bekende ‘Night Air’ ingezet wordt, trilt het om andere redenen; het publiek lijkt verdubbeld als we het geklap, gestamp en gejoel over ons heen laten komen. Minpuntje van de show is dat de microfoon van Woon iets te zacht staat waardoor we de achtergrondzangers – die overigens gewoon lekker op de voorgrond staan – beter horen. Niet vervelend, want ze zingen goed, maar het hoort niet. Daarnaast zakt de energie een beetje weg na een kwartiertje of wat. Los van wat ‘nananaa, oehoehoeh en pampampam’ verstaan we Woon niet meer en de nummers worden wat slapper. Wat ons betreft een iets te laid back einde van de set.
Van laid back is echter niets meer over als we later tegenover Amerikaans duo Odesza staan, wederom in de Westertent. De set wordt opzwepend en indringend geopend en na een korte aankondiging verschijnen er zelfs blazers op het podium. Het lijkt een dingetje te zijn want we zien het de laatste tijd wel erg vaak, maar goed, het werkt dus we klagen niet. Met een heleboel pingeltjes en bliebjes is het lastig om nog na te denken. Odesza vult je hele brein en als de beide heren ook nog intensief op een elektrisch drumstel losgaan, staan we te genieten. Alle vocalen die in de nummers te horen zijn, worden gesampled, er is geen live zang. Op een gegeven moment klinkt het bijna alsof Justin Bieber erbij is, maar ook dit blijkt uit een kastje te komen. Het tempo gaat omhoog terwijl de onderliggende beat toch relaxed blijft klinken. Er wordt gedanst, gesprongen en gejuicht bij Odesza en dat deze act blijkbaar gehyped wordt gevonden, interesseert ons weinig – het klinkt gewoon goed dus dik verdiend die aandacht.
In de grote, ronde Gashouder zien we Dusky – of ja, zien doen we eigenlijk niet zoveel want het is extreem donker om ons heen, maar ook op het podium. Los van wat flinke spots, stroboscopen en simpele visuals blijft ook vrij donker, maar het past bij het Londense duo. Wat we te horen krijgen is pure techno/house: nauwelijks vocalen, geen gedoe en gewoon stampen. We moeten er even aan wennen, maar langzaamaan wordt het interessanter. Er wordt gespeeld met de energie van het publiek; we worden opgezweept, losgelaten en dan voorzichtig weer opgevangen terwijl de Gashouder begint te dampen. Het duo zelf geeft aan dat hun stijl beïnvloed wordt door verschillende genres waaronder jazz en klassiek… dit horen wij nauwelijks op vrijdagavond, misschien dat dit live een beetje wegvalt onder de stomende beats. Hoe dan ook bevalt het ons wel en samen met een heleboel anderen verlaten we dan ook glimlachend en licht buiten adem de immense Gashouder om weer even wat frisse lucht in te ademen.
Frisse lucht is later op de avond schaars in de Westerunie als Shades op de planken staat. De naam verwijst naar de EP die vorige zomer door drum ‘n’ bass-producer Alix Perez samen met Eprom uitgebracht werd. Samen zoeken de twee de grens van het drum ‘n’ bass genre op en overschrijden deze vervolgens met veel plezier. Op de officiële PITCH website werd dan ook ‘gewaarschuwd’ voor een “hersen- en onderbuikschuddende ervaring” en niets blijkt minder waar te zijn. Wij horen hiphop beats inclusief rap, electronica die balanceert op een atonaal randje, spacende 8-bitbliepjes, flink snelle drums en diepe donkere basslines. De nummers zijn energiek en nodigen om die reden uit tot beweging, maar het chaotische ervan maakt dit moeilijk – je weet nooit wanneer het net verworven ritme ineens verandert of gewoon ophoudt. De muziek is hierdoor intrigerend en het houdt onze aandacht er goed bij. De stroboscopen die door de relatief kleine ruimte flitsen, geven ons echter licht claustrofobisch gevoel, maar dit is ook echt de enige reden waardoor we de feestende meute iets voor het einde achter ons laten om weer even op aarde te landen op het Westergasterras.
Afsluiter van onze vrijdagavond is Santigold in de Westertent. De Amerikaanse Santi White is een paar jaar off the radar geweest, maar bracht begin dit jaar haar derde album ‘99ȼ’ uit. De albumtitel kan ons vanavond niet ontgaan, aangezien deze bijna non-stop op een groot scherm achter de zangeres en haar entourage te zien is. De set-up is over the top met jasjes met schoudervullingen die zelfs in de jaren tachtig overdreven zouden zijn geweest. Twee back-up zangeressen die los van hun toevoegingen qua zang vooral een volledig gechoreografeerd showtje neerzetten inclusief wisselende outfits. Zelfs Santi zelf verdwijnt halverwege de set voor een nieuwe look en alles, maar dan ook alles is perfect samengesteld en strak uitgevoerd. We kunnen niet ontkennen dat het knap in elkaar zit en zeker voor op een festival is dit een extreem uitgebreide voorstelling. Toch haken we snel af omdat veel voor ons hetzelfde klinkt. De stem die ofwel hijgerig of schreeuwerig klinkt, de poppy melodieën, overheersende synthesizers…. Het is zo’n act waar je van houdt, of niet, niet echt een middenweg mogelijk. Wij kunnen het piepstemmetje in ieder geval niet zo goed hebben, zeker niet na het intense Shades.
Op deze eerste PITCH-dag hebben wij leuke dingen gezien, maar toch gaan we met een wat dubbel gevoel naar huis. De sfeer was goed, maar het was zo rustig. Sommige acts vonden we onverwacht goed – zie Odesza – terwijl anderen onze verwachtingen niet helemaal waar maakten – zoals Santigold. Gelukkig hebben we nog een dag die er wat ons betreft op alle fronten beter uit zal zien: minder regen, meer bezoekers en artiesten waar we erg naar uitkijken!
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie