Stromae is in alles goed
We zijn nog niet koud het terrein op of we worden gelijk de Heineken tent uitgeblazen door de heavy glam rock van Palaye Royale. De band met een uitstraling van knipogen naar strakke glimmende outfits uit de jaren 70, emo, gothic en Stones. De band krijgt in de eerste song al een groot deel van de tent aan het springen. Het is waar het publiek gisteravond bij Arctic Monkeys zo naar verlangde, wat je hier gelijk vanaf de eerste noten door je strot geduwd krijgt. De zanger heeft ook een strot en is met zijn rauwe stem en energieke gedrag een prima performer. In het publiek staan twee oudere maten breed grijnzend te springen en te dansen alsof ze hun eerste festival inluiden, maar als dit wat later zou zijn geweest was men gelijk aan het headbangen en pogoën. Van lekker springerige rock ‘n roll on naar een cover van White Stripes; ‘7 Nation Army’. Hij krijgt zonder problemen de hele tent (echt de heeeele tent) op de hurken en daarna aan het springen. En daarna nog in twee ploegen om de beurt aan het meebrullen. Hulde, rock ‘n roll is alive en vooral kicking.
Gayle speelt een mooi staaltje Amerikaanse gitaarrock. "You don't wanna be friends, you just wanna see me naked in bed" zingt ze en dat is een leuk stukje singer-songwriterschap.
Een jong publiek wacht in de Bravo op een grote band met een kleine jonge zangeres. Koffee creëert een multi-sound met gitaren, trommels, Afrikaanse beats, raps, backing vocals. Het is erg veel van alles dat we onze draai er niet mee kunnen vinden. Ze rijgt hele stukken tekst aaneen en het heeft een beetje een Jamaicaanse flow als we de tent verlaten.
De vriendelijke Arlo Parks vult de Heineken zaal met zwoele loungemuziek.
Dat er ook verwaande kakkertjes rondlopen die geen manieren hebben opgepikt van hun rijke ouders, bewijzen een stel kinderen als ze ons in 1 zin om een gunst vragen en ons pogen te beledigen. Toch waarderen ook zij (gezien het gelal en de dronkenmansdansen) de multi instrumentalist Tash Sultana. Tash Sultana bouwt de eerste nummers langzaam op omdat ze alle instrumenten in haar eentje bespeeld. Het gaat dan verder op een loop tot je een volwaardige band hoort. De dame heeft een rock uitstraling al la Anouk. De Australische praat niet, maar het publiek reageert op elk handgebaar, op elke glimlach. Met haar armen en handen, versiert met strakke tattoos, denken we dat het eenzaam moet zijn om echt helemaal alleen alle nummers voor het halve Lowlands volk te construeren. Maar dan komt een voltallige band en hoor je nog wat een mooie stem ze heeft. Ze kan flink uithalen, heel hoog en lang. En ze kan schitterende gitaarsolo's geven, terwijl ze in dezelfde track ook de akoestische bespeelt en de toetsen. Het is cosey en funky in 'Greed' . Als je denkt dat je het wel weet komt ze met een reggae achtige beat die ze zelf inkleurt met een jazzy sax i.p.v. vocals. Het is een wonder dat 1 persoon over zoveel talent beschikt.
Lewis Capaldi. Je kunt er niet onderuit je gedachten en oordelen over zijn voorkomen onder ogen te zien. Het is niet belangrijk, maar je verwacht geen man die eruit ziet als je buurman die te lang wacht met het bijhouden van zijn gazon bij het plaatje van zo'n briljante zanger. Hij maakt echte muziek, met goede songs en een erg mooie stem. ‘Before You Go’ is daar een voorbeeld van. Dat ook hij de diepte van de ellende kent blijkt uit zijn teksten en de manier waarop hij zingt. Het is geen rock show, het publiek zingt heel fraai stukken mee en deint en omarmt de muziek die liefdevol is. Echter, voor als je het niet wist, de zwartgallige satirische en sarcastische kant van de man vindt op hetzelfde podium ook een uitweg. Hij improviseert, vertelt, reageert en heeft zoveel zelfspot (alleen al met zijn mimiek) dat hij zo een stand-up comedian contest kan vullen. En zal winnen ook. Hij laat zijn dikke buik zien, klaagt over zijn kleine ballen en steekt de draak met zijn achterwerk als hij een poging doet een tattoo te tekenen voor een meisje in het publiek terwijl zijn achterwerk groot op scherm wordt uitgelicht voor het lachende publiek. Als alternatief voor de gevraagde tekening belooft hij een tekening van een pik erbij te leveren, just in case…. Hij is blij eindelijk weer te mogen spelen gezien hij, quote, de hele lockdown niks heeft uitgevreten.
Midden in ‘Bruises’ laat hij een pauze vallen, het publiek begint te joelen en hij begint met; “The song isn't finished yet, so please shut the fuck up”. En vervolgens raakt hij door zijn eigen gezwets de draad kwijt om het daarna weer als een serieuze zanger af te maken. Het publiek zingt het laatste couplet van ‘Someone You Loved’. Met een zwijgende band zingt het publiek zo mooi als een echt koor in plaats van een brullende festival massa. Daarna zingt hij de laatste regels en dat is kippenvel. Hij had deze uitvoering eigenlijk niet mogen doen gezien hij door zijn geklets compleet over zijn tijd is heen gegaan. Het zal de pijn zijn die bij deze man twee compleet verschillende uitwegen vindt, maar wel in de beste vorm.
Na een burn-out, een carrière in de mode en het ontvangen van de vaderrol is hij terug met ook een belangrijke rol voor zijn vrouw in zijn show. Stromae gaat meteen los met een lichtshow waar het publiek gelijk in wordt gezogen. De hele tent is onderdeel van de lichtshow. Op het scherm achter hem en naast het podium zie je een alien-nederzetting waar Stromae als animatiepoppetje vertrekt om vervolgens hier live op dit podium aan te komen. Ondertussen heeft elk nummer een animatie met Stromae als poppetje in de hoofdrol. Een liefde met tegenslag en ruzie wordt beeldend gevolgd en levensfasen bij een ander nummer worden uitgebeeld in een wandeling met hem als peuter, tiener, volwassene, oudere en bejaarde. Het Stromae poppetje met de twee typische knotjes en een blousje met roesjes (die hij dus ook echt aan heeft) is bijna aandoenlijk. Neemt niet weg dat Stromae zelf nog meer de aandacht naar zich toetrekt als danser en performer. Als hij op een stoel hangt en zichzelf voortsleept en duwt en trekt en er niet uit komt. Depressie en het gevecht wordt in theatervorm, in animatie, vocaal en muzikaal uitgebeeld. Er is te veel te zien. Constructies, robottechniek en zeker ook de bandopstelling met instrumenten als designerdesks en kleding als vliegtuigpersoneel, alles klopt. Alleen al het begin met allemaal identieke poppetjes die als een leger synchroon bewegen en vervolgens Stromae zelf daarin in gelijke pas aan mee doet, maakt al zo veel indruk. Je krijgt het gevoel dat je de eer hebt Pink Floyds The Wall als eerste te mogen beleven, live. De eerste nummers hebben nog een vorm van kalmte en gevoeligheid. Maar je valt wel steil achterover als blijkt dat hij zelf degene is die een kinderstem zingt en vervolgens ook een vrouwenstem. Hoe kan dat? Een show met zo veel techniek en dit is authentiek? De man danst, zingt, vertelt en krijgt de zaal in dans en trance met hits als ‘Formidable’, ‘Papaoutai’ en ‘Alors on Danse’. In Nederlands en Engels maakt hij contact met de mensen. Hij vraagt regelmatig; “Alles goed?”. Nou dat kan je wel stellen. Na afloop zie je mensen knuffelen of blij weglopen, terwijl naast ons na afloop nog steeds een meisje danst, het deuntje van het laatste nummer zelf neuriënd. Hij overstijgt de showman, de zanger, de entertainer en de songwriter. Hij is uitvinder die de allermooiste methodes ontwerpt om zijn binnenste emoties uit te drukken en over te brengen op een groot publiek.
Het was een erg goede festivaldag met vandaag wel het beste als laatst. De verrassing viert hoogtij; de uitbundige energie van Palaye Royale die mensen met het slaap nog in de ogen vanaf nummer 1 los krijgt en de ongelooflijk getalenteerde Tash Sultana die solo een hele band is. Nog verrast door de uitersten van expressief talent bij Lewis Capaldi worden we omver geblazen bij Stromae. De aardige man geeft op buitenaardse wijze vorm aan zijn talent. Wonderlijk.
© Marten Siegers
Lowlands Festival
