Pretentieloos oprechte Oscar and the Wolf pakken de Alpha in.
Heerlijk, bij Nana Adjoa hoor je een band spelen waar je echt alle instrumenten hoort. Geen dominante bas of synths die de rest doen verbleken. Ze spelen lome Indierock met soms een blazer en wat elektronische sounds. Haar stem is klein, bescheiden maar met emotie. Het maakt een dromerig sfeertje.
De massa stroomt echter naar Goldband en de dromerige sfeer is verdrongen. Lowlands is wakker en is klaar voor ontvangst, consumptie, energie en vermaak. Dat is precies wat we krijgen bij Goldband. Het is een verkleedfeestje, het is een erg opmerkelijk geluid en het zijn gewoon geestige gasten. De drie zangers zingen een beetje in de sfeer van onze oude Toontje Lager en Henk Westbroek. De muziek heeft ook een jaren 80 sound, maar dan wel met dansbare beats. De teksten over liefde, versieren, hoop en een kinderwens, zijn uit het leven gegrepen. Het oogt simpel, deze muziek, met een theatrale performance, maar het is briljant. Ontzettend veel mensen zingen mee en dansen en worden vooral erg blij. De show omvat gestuntel met een broek uit laten trekken, een gastzangeres (een blonde Maan), Wieger Hoogendorp in een jurk en zijn vriendin en topentertainer Sophie Straat zingt Tweede Kamer. Dit is slechts een opener maar deze band verdient een rol als hekkensluiter!
Permanent Distruction is ook opmerkelijk. Je hoort beats die langzaam voller worden en je ziet een dj. Ook hoor je een vrouwenstem praten / vertellen en als je naar de tekst luistert denk je dat je per ongeluk een cd hebt opgezet met een meditatiegoeroe die je leert hoe je in je lijf kan zijn. Tot ze verschijnt en dan zie je een vrouw in het rood stralen en vol overtuiging hele lappen tekst met een voice decoder het publiek inslingeren. De muziek wordt steeds scherper en voller van dit onderdeel van een post-dystopische muziektheaterdrieluik.
Glass Animals speelt enthousiast redelijk vlotte muziek met electronica en jaren 80 feel. Het is echter ook opwekkend voor de sensualiteit gezien hier en daar mensen op een andere manier dansen dan je in eerste instantie verwacht bij deze hartelijke gast.
Tussendoor ontdekken we nog meer van Lowlands erfgoed; er is een sauna, er is markt, er is een geestige fotospot waar je je geliefde visueel in een teil kan zetten en er is een woningberaad. Daarmee is aandacht voor oplossingen ten aanzien van het volkshuisvestingsprobleem. In de lucht zien we mensen dingen omhoog houden zodat de vriend of anderen je kunnen vinden; een item in de lucht voor als je me zoekt. Van opblaaseenhoorns, knuppels, ketchup, een flesje water tot aan een vliegenmepper. Sommigen zijn ware kunstuitspattingen. Wat ook bij de jongerencultuur hoort zijn vloggers en influencers.
Chloe Moriondo met maar liefst 3 miljoen abonnees op haar you tube kanaal is er zo een. Ze maakt muziek en praat inderdaad als een influencer: ik kies mijn toon, mijn woorden voor de boodschap en reageer alsof iemand terug praat. Het is over the top ("oh my god") maar ze zal wel oprecht dankbaar zijn voor de aandacht. Haar muziek is typische tienerpop uit Amerika en haar manier van zang is ook zo. Op de achtergrond horen we Weatus meezingen over een teenage dirtbag.
De zanger van The Kooks opent gedurfd met enkel een gitaar en een tekst over de zee en de liefde. Het is wel echt zomers. De catchy songs doen het aardig en het uptempo 'She moves in her Own Way' is een terechte hit. Zijn stem leunt op de sound van Ray Davies van The Kinks, maar dan wat minder rauw.
De zomer pakt de avond als de muziek van Togo All Stars wordt uitgerold over het terrein en mensen chill en hip hangen te zijn en woorden uitwisselen bij de Lima. Dat is wel even wat anders dan wat er bij Fred Again.. gebeurt. De dj die muziek heeft geschreven voor Ed Sheeran en verantwoordelijk is voor 'Marea (We've Lost Dancing) laat even op zich wachten. Het is zo propvol binnen dat de eerste vriendengroepen de tent alweer verlaten voordat de dj speelt. Hij staat backstage achter de Heineken tent en filmt zichzelf als hij op komt, en dat wordt getoond op het
scherm. Het zijn erg diepe bassen en het publiek is uitzinnig. De artiest deelt oprechte dankbaarheid en trakteert het publiek op een bewerking van Power over Me van Dermot Kennedy. We hebben het dansen verleerd zoals zijn hit aangeeft, twee jaar lang, maar dat wordt hier even recht gezet. Terecht dat 't propvol is. Thanks.
Ondertussen hebben we nog een item gevonden voor als je me zoekt; blikjes unox soep aan een stok.
Op beelden naast de podia verschijnen ook geinige dingen. Gister zagen we artiesten met twee wielen en een stuur die bezoekers uitdagen een menselijk frame te vormen. Nu zie we zo'n poppetje voor op de hoedenplank met zo'n stoïcijnse heupwieg. En daarachter een handjevol mensen die dat imiteert. De vrijheid kent geen grenzen, zelfspot troeft de gene af.
De zanger van van het Belgische Oscar and the Wolf is even van zijn stuk als hij een enorm gejuich mag ontvangen na het zingen van het eerste couplet. Hij heeft een grote band met twee man op percussie, maar de show is van hem. Hij heeft een dunne stem waarin kwetsbaarheid en weemoed doorklinkt. Op een bodem van vooral electropop gaat het publiek los met de handen in de lucht. 'Strange Entity' is mooi breekbaar. Later zet hij meerdere keren een hoge stem op alsof hij een duet is ingerold met een zangeres. Dit doet hij erg goed. "Everybody wants to dance with you" zingt hij. Hij zweept met zijn intense dansbewegingen de boel op en krijgt nogal wat mensen los. 't Is smooth wat hij doet en de band produceert. Het publiek zingt mee met 'Breathing'. Het zijn wat hypnotiserende klanken met een wat zwoele en tegelijkertijd treurige tekst. Aan het einde geven de bandleden elkaar knuffels en hebben ze toch het hele veld vol gekregen. Een deel staat echter al klaar om in het voorste vak te komen voor de Arctic Monkeys. En dat duurt nog drie kwartier.
Declan McKenna doet het erg leuk. Hij rockt lekker en maakt aanstekelijke muziek. Vooral zijn gitaarwerk is erg lekker.
Dan de afsluiter van Alpha voor zaterdag. Arctic Monkeys heeft een frontman die authentiek is zowel in klank als performance. Neemt niet weg dat de band de beelden op het scherm heeft laten zetten in een filter die je het gevoel geeft te kijken naar een rocklegende op het WDR programma Rockpallast. Het beeld heeft de typische jaren 70 kleuren die niet strak over elkaar heen liggen. Prachtig gedaan. Zijn uithalen lijken soms op Bowie en soms Jim Morrison. Maar dat is bij vlagen, hij heeft vooral een eigen geluid.
De muziek is rock en dat smaakt naar meer. Soms worden riffs en loopjes abrupt omgelegd door een andere richting. Dat is erg levendig maar maakt wel dat het publiek, wat staat te popelen om fysiek te ontladen, lang moet wachten. Op enkele fragmentjes na in relatieve korte nummers gebeurt dat pas in het laatste half uurtje. We horen vette riffs die doen denken aan The Kinks klassieker 'You Really Got me' en The Doors' 'Hello, I Love You' . De diepe en smerige riff in 'Do I Wanna Know l?' zorgt ook voor een toename van dans. Maar menigeen wacht op het juiste stuk om uit z'n dak te gaan. Dat kan eindelijk in 505. De schitterende discobal die vervolgens het podium siert is weer voor een schuifelaar, helaas, we waren net zo lekker aan het dansen. Maar gelukkig maakt 'I Bet You Look Good On The Dancefloor' weer veel goed. Het is een erg veelzijdige band die de dansbare stukken op zo'n festival wel mag uitrekken en opblazen en dan heb je een knaller van een afsluiter.
De hoofdprijs van het item 'voor als je me zoekt' is hier; twee stuks prei aan een stok geknoopt. Of het een zeer creatieve geest betreft of een fantasieloze geestverwant laat ik in het midden, maar geestig is het wel.
Het was een heerlijke festivaldag met een aantal zeer bevlogen artiesten. Het zijn de mensen die iets over brengen wat ze oprecht van binnenuit gemaakt hebben en willen of moeten delen, die de show winnen. De muziekstroming is daarbij minder van belang, het effect op het publiek is de graadmeter. Bij Goldband is dat een feest waar mensen blij van worden en bij Oscar en de Wolf is zijn breekbaarheid die met heerlijke dansmuziek mensen in beweging brengt. Dat zijn de ervaringen waar je voor komt.
© Marten Siegers
Lowlands Festival
