The Opposites sluiten de dag in ontplofte Alpha
De camping was donderdagmorgen gelijk al open wat zorgde voor files vanuit alle windrichtingen. Ondanks dat alles reteduur is geworden zijn er toch 60.000 bezoekers. De directeur Eric van Eerdenburg wil een festival voor jonge mensen en met jonge mensen. De jongerencultuur etaleren breder dan enkel muziek. Er is gelegenheid om allerlei zaken te ontdekken waaronder wetenschap, literatuur en in het ohlalalaantje intimiteit en seks. En dan niet allen op papier maar interactief. Het publiek is inderdaad jong, maar ook overwegend wit. Het lijkt ons niet een doorsnee jongerencultuur wat hier paradeert in mooie jurkjes, hotpants en strakke topjes boven goede schoenen. Het is kijken en gezien worden op deze snikhete openingsdag. De oplettende passant kan zo nu en dan een zeldzame festivalganger spotten in een oud sleets zwart T-shirt met een bandnaam.
Jong en sexy is ook de eerste act Florence Arman. Haar wit kanten bodystocking schijnt door onder een doorschijnende broekspijp. Ze zingt engelachtig en de muziek is wat jazzy. Zwoel zingt ze dat ze de hele nacht wil blijven. Als ze het publiek toespreekt blijkt ze over een aanstekelijke enthousiaste energie te beschikken waardoor ze bij de derde track het publiek de coupletten aan het zingen krijgt. Het is nog geen 1 uur als we een massa om de X-Ray zien staan te wachten op Prins S. en de Geit. De coronakoning van de geest van Lowlands bewerkte een track van Faithless waarin hij overtuigend duidelijk maakt dat Lowlands een leefstijl is vergelijkbaar met religie. En dus van grote culturele en sociaal emotionele waarde. Wij willen echter naar Wet Leg, wat we kennen van de track ‘Chaise Longue’. Het is een erg droog en geestig nummer wat ons doet denken aan The TinTins. Twee vrouwen in jurken en drie man met korte broeken en lang haar maken een gevarieerde show. Schattige stem, vette riffs en melige loopjes en een vleugje schoegaze. Snelle melodieën worden afgewisseld met laid back gezongen teksten. Bij ons favorite nummer staan mensen buiten mee te zingen. Leuke band.
In de vooral met lege vertrapte plastic bierglazen gevulde X-Ray schopt een onverlaat het bier uit het glas van een collega festivalganger met een strandbal.’t Is hier zoals het overal in het openbaar leven wel mag gaan:”Sorry hier heb je een muntje”.
Als de zaal gevuld wordt ontstaat er een opgewonden sfeertje. Joe en de Shitboys uit de Faro Eilanden rammen keiharde nummers uit bas, gitaar en drum. Maar ultra kort. Er is een moshpit en binnen vijf minuten rolt de eerste persoon over handen. De band heeft briljante titels als ‘If You Believe in Eating meet start with Your dog’. Ze ogen als arbeiders uit een Britse industriestad maar dat zijn ze niet. ’t Zijn verveelde lui uit een eilandengroep waarbij ook alle media vermeldt dat ze biseksueel en vegan zijn. Niet zo interessant gezien er nog geen muzikale stroming is die klinkt naar het eten van de bandleden. Maar de zanger is een heerlijk podiumbeest die schreeuwt en holt en als onderdeel van de show het publiek in zijn beste Nederlands “Klootzak” noemt. Een entertainer pur sang.
Een hele dikke regenbui drukt nog meer volk de tent in ten gunste van Balthazar maar de de bui duurt niet lang. De band speelt stuwende tracks die soms wel wat meer los mogen komen. De zangpartijen zijn eigenlijk in elke hoedanigheid erg mooi. De samenzang maar ook de individuele zang. De band heeft gewoon twee erg goede zangers. Een meisje staat al geruime tijd met haar flesje water te dansen. Ze maakt menig voorbijganger blij met haar stralende blik en zo nu en dan doet iemand een dansje samen met haar terwijl ze alle teksten meezingt. De karakteristieke baslijn van Balthazars beste track ‘Fever’ wordt enthousiast dansend aangetrokken en ze maken er een lange versie van.
PinkPantheress> is wel even wat anders, wat pittiger. Het publiek danst gelijk op de lekkere diepe bassen. De zangeres wordt bijgestaan door een rapper en een dj achter een erg grote draaitafel. De raps voegen wat ons betreft niet zo veel toe maar staan ook wat hard afgesteld.
The Murder Capital heeft zeker ook pit zij het dat die wat destructiever oogt. De zanger oogt als een rebelse Brit en de muziek is wat punk, met wat meeslepende gitaren met galm, feedback en wat noise. Ierse postpunk met potentie.
Een drum en twee donkere zangeressen openen de show van Michael Kiwanuka. De band neemt de tijd nummers op te bouwen. De soul wordt gespeeld in een volle tent en daar omheen staat het ook vol maar niet iedereen luistert naar de band. De derde song is meeslepend, de man heeft een warme authentieke soulstem en krijgt een verdiend applaus. Het orgel kleurt mooi bij de stem. De hoge backing vocals kleuren de soul verder in. Het zijn mooie lange halen die wat kerkelijk overkomen. Er vindt een volksverhuizing plaats na een nieuwe stortbui en iedereen gaat schuilen. Behalve een handjevol mensen wat zat te dineren. Deze figuren eten hun voedsel vervolgens gebogen onder de picknickbanken op. Gezelligheid kent geen beperkingen.
Liam Gallager, voormalig frontman van Oasis (een van de grootste britpop bands), met een stem als een scheermes en een dubieus charisma, belooft ons rock ’n roll. Scheurende gitaren, eindelijk.
Hij opent met ‘What’s the Story Morning Glory?’. Gehuld in een jas en een wit mutsje op een bijna stikdonker podium kan je in feite niks van hem zien. Het is zonde dat de achtergrondzangeressen niet goed te horen zijn. Liam heeft een hechtere band met zijn ego dan met het publiek, oasis fans of bandleden. Getuige de hoeveelheid portretten van hem op de schermen en zijn onverschillige houding. Vroeger interesseerde hij zich compleet niet in zijn publiek en nu we zien dat dat nog steeds zo is. Je vraagt je af waarom deze moppersmurf uit de lockdown is gekomen.
Sam Fender voelde zich niet helemaal lekker. De 28 jarige veelbelovende artiest die indierock met een jaren 80 sound maakt. Prima muziek en en een goede stem. Als het wat vuriger wordt en wat meer spat, zoals in ‘Spice’ is dat een welkome ontwikkeling. Met op beeld rode flitsende shots wordt het toch een show. De sound van de saxofoon doet ons denken aan Bruce Springsteen’s E-street Band.
The Opposites hoeven niks op te warmen. De twee energieke rappers rijgen nummers aaneen alsof ’t niets is en velen zingen teksten mee. Met hun opgebouwde naam dankzij nummers als ‘Slapeloze Nachten’ en ‘Sukkel voor de Liefde’, trekken ze de Alpha tent vol. Sterker nog, het hele veld er om heen staat vol. Toen we ernaar toe liepen was het een zee van mensen die allemaal dezelfde kant op liep. Het moeten de aanstekelijke melodieën zijn in combinatie met dansbare rapmuziek wat deze band tot een groot succes maakt.
We sluiten deze snikhete dag inclusief verkoelende stortbuien af. Er was veel variatie en het is duidelijk dat er meer dan muziek is op dit culturele evenement waar enorm veel mensen naar snakten. Muzikaal gezien waren het niet de grootste namen, maar divers was het wel. The Opposites, gewoon uit de Low Lands, gaven in feite aan het eind van de dag de opening van een groots zomerfeest. Dus zaterdag, kom maar op!
© Marten Siegers
Lowlands Festival
