Lowlands 2016 – vrijdag

Fijne start van Lowlands 2016

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw… Lowlands 2016 begint na alle licht negatieve weerberichten als een sprookje. Geen wolkje te bekennen en overal om ons heen de geur van zonnebrandolie. Dat mooi weer meehelpt aan de juiste festivalsfeer valt niet te ontkennen, maar Lowlands redt zich ook al jaren als het af en toe lekker Nederlands plenst. Helaas is na vorig jaar ook de 2016 editie niet volledig uitverkocht als het festival op vrijdag 19 juni van start gaat. Toch voelt het gezellig vol als we tegenover de bekende schoorstenen aansluiten in de rij voor het festivalterrein.

Highly Suspect

Op vrijdag zwerven wij een beetje rond tussen verschillende artiesten voordat we uiteindelijk van plan zijn lekker energiek wakker te worden bij Highly Suspect. De Amerikanen zijn licht gehypt als ‘veelbelovende act’ en dat is te merken aan de massa toeschouwers die zich de kleine Charlie tent in probeert te wurmen. Is de hype terecht is direct de vraag die opkomt… onze mening hangt tussen ja en nee in. Ja, omdat de van oorsprong coverband ontzettend opzwepend en een beetje rauw klinkt met een flinke I don’t care uitstraling. Nee, omdat de in de aankondiging genoemde overeenkomst met Queens of the Stone Age bij het tweede nummer al duidelijk naar voren komt en het over het algemeen toch een beetje been there, done that is. Hoewel we nog een beetje in het midden hangen, valt niet te ontkennen dat nummers als ‘Bath Salts’ en ‘Lydia’ het ontzettend goed doen. Bij Highly Suspect is het slechts een kwestie van tijd voordat er een moshpit ontstaat en dat uiteindelijk niet alles even soepel klinkt en er af en toe zelfs flinke missers gemaakt worden, beginnen we langzaamaan meer richting ‘ja’ te neigen. Waarom? Omdat dat jointje op het podium zo cliché is dat we er wel om moeten lachen, omdat die stem van Johnny Stevens net rauw genoeg klinkt en omdat alles gewoon zo lekker nonchalant klinkt.

Die Antwoord

In de grote Alpha tent verzamelen flink wat mensen zich al ruim op tijd voor Die Antwoord. Wie kent de snelle, harde en soms kil klinkende nummers van deze maffe Zuid-Afrikanen nou niet?! De alternatieve hiphop-rave muziek is apart in zijn soort, zeker met de Zuid-Afrikaanse teksten waarin het Nederlands zo te herkennen is, maar die ondertussen ook erg buitenlands klinken. Voor velen is Die Antwoord ofwel houden van, ofwel absoluut niet houden van – geen middenweg mogelijk. Als vanuit de speakers ‘Oh Fortuna’ uit het welbekende klassieke stuk ‘Carmina Burana’ schalt, rollen wij licht met onze ogen. Deze dramatische intro is Die Antwoord ten voeten uit; de band voert een volledige show op die wij niet volledig serieus kunnen nemen. Als Ninja en Yo-landi in een soort trainingspakken over het podium springen, ondertussen ‘Fok Julle Naaiers’ zingend, gaat het publiek in en rondom de Alpha wel volledig los. Het werkt overduidelijk wel. Enkele nummers verder moeten wij toegeven dat het met samples van ‘No Good’ van The Prodigy makkelijk scoren is, maar dat het inderdaad wel effect heeft. Die Antwoord is over the top – qua volledige performance – maar als je het niet te serieus neemt en gewoon lekker staat de dansen, is het stiekem wel lekker. Dit is dan ook precies wat wij doen.

Paul Kalkbrenner

Volgende grootmeester die ons mag proberen te boeien is Paul Kalkbrenner. Vaak wordt deze DJ/producer als techno-artiest neergezet, maar wie van de echt harde techno houdt, komt bij Kalkbrenner niet volledig aan zijn trekken. De nummers zijn relatief light – traag en simpel, zonder opsmuk en juist daardoor interessant. Kalkbrenner heeft ondanks, of juist door deze nummers die net even anders zijn een grote groep trouwe fans verzameld. Dit is duidelijk merkbaar in de bomvolle Alpha, al kan de naar beneden vallende regen hier ook een rol in spelen… De toeschouwers wiegen, knikken en grijnzen gelukzalig voor zich uit en ook wij kunnen ons prima laten meeslepen. Wat deze man doet, doet ie goed; opbouwen, het publiek op het randje laten balanceren en dan net voordat we voorover dreigen te kiepen, laat ‘ie ons langzaam weer naar steviger gronden dwarrelen. Dit alles heel gemoedelijk en zonder haast. Maar eerlijk is eerlijk, we raken afgeleid. Het mag wel iets meer pit hebben op deze vrijdagavond. Misschien is het het licht omgeslagen weer, misschien zijn we niet in de goede bui, maar het blijft te mellow. We willen over het randje gaan, die diepe afgrond in zonder te weten waar we zullen landen. Maar meneer Kalkbrenner heeft andere plannen, plannen waar om ons heen genoeg mensen wel met veel liefde in meegaan.

Biffy Clyro

Hoewel we later bij Biffy Clyro ook niet over de rand gaan, worden we wel erg vrolijk van de Schotse rockband. In de Bravo tent hangt een nostalgische sfeer; de band heeft namelijk dat typische clichérandje dat vrijwel alle nummers een beetje cheesy maakt. En aangezien ze al vanaf begin jaren negentig aan de gang zijn, is dit optreden voor velen om ons heen een ritje terug in de tijd. Er wordt flink “oooooh” en “aaaaah” meegejoeld met de drie mannen en hier en daar gaan er heen en weer zwaaiende handen de lucht in, met of zonder brandende aansteker – het plaatje is compleet. Biffy Clyro speelt super strak, maar erg verrassend is het verder niet. We vermaken ons echter meer dan prima, maar we snappen het ook heel goed dat de Bravo niet volledig vol staat. Wat ons betreft een prettige, zeer geschikte festivalact, niets op aan te merken.

Muse

Grote headliner op deze eerste Lowlandsdag is Muse. Festivalband ten voeten uit en dat is wat ons betreft gevaarlijk. Zijn de voorgaande shows nog te overtreffen, of zelfs nog te evenaren? Wordt dit niet meer van hetzelfde? Hoewel de grote concerten van Muse steevast uitverkocht zijn en elk jaar qua productie groter en groter worden, is Muse op een festival iets anders. We geven toe dat we van tevoren al sceptisch waren, maar we hebben de Britten een kans gegeven… Toch zijn we nog steeds niet overtuigd. We horen kwaliteit en we zien topmuzikanten, maar de volledige show lijkt, met een paar uitzonderingen ertussen, een soort greatest hits rondje. ‘Plug In Baby’, ‘Time Is Running Out’ en ‘Super Massive Black Hole’ worden keihard meegezongen door de mensenmassa, maar los van de bekende nummers inzetten, doet de band weinig om het publiek met zich mee te krijgen. Het voelt alsof de mannen een festivalknopje hebben; setlist met meezingers klaar, hier en daar wat muzikale intermezzo’s, vooral zo min mogelijk het publiek in kijken en gewoon spelen, spelen, spelen. Genoeg fans in en om de Alpha, maar wij blijven helaas sceptisch.

Ondanks onze licht sceptische gevoelens zijn we meer dan tevreden over de aftrap van Lowlands 2016. Zelfs die regenbui kon de sfeer niet naar beneden krijgen – iedereen is vrolijk, bij elke band staan mensen te genieten en als je het een niet leuk genoeg vindt, dan is er genoeg om dat weer goed te maken. Wij dansen nog een rondje over het terrein en kijken alvast uit naar wat er morgen op de planning staat!

© Céline Claassens | All Rights Reserved