Down The Rabbit Hole 2016 – zondag

Prima afsluiting van Down The Rabbit Hole

 

Op weg naar de ingang worden we tegemoet gekomen door bussen afgeladen met mensen, tenten en modderige laarzen. Velen lijken klaar te zijn met de blubber en haken na een natte zaterdag met even natte kampeerspullen af. Zonde, maar ook wel begrijpelijk. Toch is er nog genoeg volk op de been dat er op zondag wel nog een laatste dagje tegenaan kan.

Alex Vargas

Wat begint onze zondag lekker als we tegenover Alex Vargas staan. Niet alleen omdat de Deen leuk is om te zien, maar vooral omdat hij ontzettend leuk is om naar te luisteren. Met zijn gevoelige teksten ondersteund door een diepe beat maakt de jonge songwriter langzaamaan naam als artiest en wij begrijpen waarom. In eerste instantie voelen de enorme speakers een beetje vreemd, want er staat slechts één gitarist een beetje emo met zijn haar voor zijn gezicht bij, met links van hem Vargas himself. Als de set dan ook nog akoestisch geopend wordt, is het even wennen, want het klinkt toch wel een beetje zoetsappig. Totdat die typische uithalen doordrenkt van emotie even later ondersteund worden door stevige beats en dit is waar we op gehoopt hadden: de gevoeligheid van de teksten en die warme stem die niet overschaduwd worden door de dreun, maar juist versterkt. Wij hebben kippenvel, en voor de verandering niet van de kou! Met heftige hoofdbewegingen en later ultieme focus op ‘de knopjes’ gaat Vargas op in zijn muziek, en wij ook. Met snelle handbewegingen sampled hij stukjes zang die vervolgens in een loop keer op keer terug komen zoals bij ‘Give Up The Ghost’. Wij zien Alex Vargas graag nog eens terug en gunnen het hem van harte om echt goed door te breken.

The Sore Losers

Bij The Sore Losers uit ons buurland worden we vervolgens echt volledig wakker geschud door de ouderwets harde rock die de Belgen presenteren. Het blijft nog relatief leeg in de tent, maar degenen die er staan die weten waar ze aan toe zijn. Het genre is natuurlijk ook niet voor iedereen weg gelegd, maar wij kunnen er wel van genieten. Zanger Jan Straetemans draagt een leren jasje wat lekker cliché is voor een band als deze, maar waar ‘ie prima mee weg komt. Hun muziek met invloeden van blues en garage doet denken aan vroeger en als ‘Radar Love’ van Golden Earring gecoverd wordt, wanen we ons al helemaal in de seventies. Hoewel de cover niet per se gehoeven had van ons, is de rest van de set lekker hard en rammend. Soms is er het gevoel dat we het allemaal al eens gehoord hebben, maar dat neemt niet wel dat de nummers goed in elkaar zitten. Misschien niet super origineel – maar hoe kan dat ook met inspiratie uit de voorgaande jaren – maar zeker erg fijn.

Daughter

Net als veel andere bands op Down The Rabbit Hole heeft ook Daughter op Glastonbury gestaan voordat ze ons kikkerlandje aan doen. Het is niet aan de Londen-based band af te zien, ze zijn wel wat gewend na hun succes van de afgelopen jaren. En net als bij vele andere bands op het festival overheerst ook bij Daughter de term ‘mellow’. De indie-folk van de band is om te huilen, niet omdat het slecht is, maar omdat het gevoelige teksten en melodieën zijn. Zoals het ten gehore gebrachte ‘Tomorrow’ dat zwaar overstemd wordt door het kletsende Nederlandse publiek. Daughter overtuigt ons niet helemaal, ook al wordt het later in de set wat sterker. Het is een band die het goed zou doen op een onoverdekt podium waarvoor het publiek uitgewaaierd over een grasveld kan zitten/hangen/liggen; het is geen band om bij te blijven staan, tenzij je echt super fan bent… wederom net als bij vele andere bands dit weekend kan Daughter onze aandacht om deze redenen geen hele set vasthouden.

Suede

Suede daarentegen lukt het wel om een hele set te boeien. De Britten draaien al vanaf eind jaren tachtig mee in de scene en zijn dit op een vijfjarige onderbreking na blijven doen. Dit is te zien aan de energieke performance: Suede weet wat werkt en kan dit een volledige set volhouden. Opener ‘Europe is a Playground’ is een subtiele hint naar Brexit – puur door de titel – aangezien het nummer slechts sporadisch live gespeeld wordt. De muziek van Suede krijgt door de zang van Brett Anderson iets wanhopigs en verlangends, zoals in ‘Coming Up’ en ‘Animal Nitrate’ beiden hard meegezongen door de ietwat oudere fans voor het podium. Suede geeft ons een best off playlist en hell ze hebben genoeg best off nummers om uit te kiezen! Anderson zwaait gedurende de set met zijn microfoonsnoer alsof het een zweep is, springt over de monitors met zijn shirt steeds verder open en hangt over en in het publiek tijdens ‘She’s in Fashion’. Hij gedraagt zich super cliché maar komt er mee weg omdat hij met zijn band kwaliteit aflevert en het gewoon past bij de nummers uit de jaren negentig. En hij heeft gelijk als hij zegt “singing is about confidence”, het is dat zelfvertrouwen dat we bij Suede zien en daardoor maakt het niet uit dat er af en toe een klein steekje valt. We zijn gewoon licht teleurgesteld dat het afgelopen is na ‘Beautiful Ones’ en zouden het liefst nog een paar uur door zijn gegaan. Dit is de energie die we nog nauwelijks gevonden hebben op Down The Rabbit Hole.

Anohni

Een van de acts waar we ontzettend naar uitkeken was de show van Anohni – voorheen bekend als Antony (and the Johnsons) – die niet alleen muzikaal maar ook theatraal hoogtepunt beloofde te worden. En we zijn niet teleurgesteld, niet in de show tenminste. Nadat de korte film die de zangeres in het kader van haar project en album Hopelessness vertoond werd, gaat de projectie van meer dan levensgrote gezichten op het scherm achter het podium door. Gepijnigde uitdrukkingen, ogen die bijna overlopen van tranen dringen tot in ons hart door. Het formaat maakt het vele malen indrukwekkender en het is lastig wegkijken van de pure, indringende gezichten. Anohni zelf verschijnt op het podium in een volledig zwart kostuum – een cape, met bedekt gezicht en handschoenen – waarin niets te herkennen is van de zangeres. Ze lijkt een soort geest te zijn die op een dramatische manier haar nummers vol pijn en leed over ons uitstort. De elektronische tonen die de zang begeleiden zetten er extra kracht bij en er vloeit een soort spanning vanaf het podium de tent in. Het is relatief leeg om ons heen en hoewel we Hopelessness een ontzettend sterk project vinden, snappen we waarom niet iedereen is komen kijken. De show komt niet tot zijn recht in een festivaltent, we zouden het graag nog eens willen zien in een concertzaal als Carré of Het Muziekgebouw aan het IJ. Ook vragen we ons af hoeveel mensen bekend zijn met de aanklacht die Hopelessness is – een aanklacht tegen zo’n beetje alle leed in de wereld. Een ding is zeker, ook zonder deze kennis zijn Anonhi’s nummers intens.

Fun Lovin’ Criminals

Bekend om hun aanstekelijke hiphop/funk nummers en de voorliefde voor een jointje hier en daar draaien de Amerikanen al een tijdje mee. Stiekem zijn wij een beetje fan en de albums worden regelmatig gedraaid in onze woonkamer. Toch weten we ook dat de heren nogal laid back zijn als het om live optredens gaat en het altijd maar de vraag is hoe ze er aan toe zijn en dus hoe de show zal worden. Na bijna dertig minuten wachten zijn we er eigenlijk wel klaar mee, hoe relaxed we de muziek ook vinden. Toch wordt de band met luid gejuich en geklap ontvangen als ze onder de tonen van de Star Wars openingstune breed grijnzend het publiek opkomen. Naar ons idee niet helemaal nuchter meer en waarschijnlijk gewoon keihard de tijd vergeten. Als ze starten met hun titelsong Fun Lovin’ Criminal – je weet wel, “Stick ‘m up punk” – ontdooien we een beetje, want tja het klinkt nu eenmaal lekker. Tijdens ‘Smoke ‘m’ wordt natuurlijk wat “Hollandse groente” aangestoken. Erg origineel is het niet meer, maar dit is wel waarvoor je naar Fun Lovin’ Criminals kijkt. En dat is het gevoel dat gedurende de hele set naar voren komt; niet verrassend, gewoon lekker ondanks dat het hier en daar wat rammelent, maar ook dat hoort erbij. Het is eigenlijk pure nostalgie. We gaan zeker nog eens kijken als de heren Nederland weer aandoen, maar nooit meer als afsluiter op een festival als je de laatste bus nog moet halen…

De zondag is wat ons betreft een prima afsluiter, maar toch hier ook weer wat kleine tegenvallers. Het is een beetje de leidraad op Down The Rabbit Hole voor ons – de line-up klinkt op papier ontzettend divers en interessant, maar niet alles maakt het waar. Los daarvan hebben wij ons prima vermaakt en de kleinschaligheid van de locatie, met flink wat groen er omheen en een leuk plekje aan het water kan niet beter. Onze twee favorieten zijn niet moeilijk te benoemen: Savages en Suede. Beide een sterke set met een indrukwekkende live performance. Verder zien we Alex Vargas graag nog eens terug en hopen we van Anohni op een meer geschikte locatie te kunnen genieten. En hoewel de regen ons op momenten flink chagrijnig maakte, zijn we onder de indruk van hoe de organisatie het de bezoekers zo comfortabel mogelijk heeft gemaakt – chapeau! We hopen volgend jaar weer van de partij te zijn om met z’n allen The Rabbit Hole in te duiken.

© Céline Claassens | All Rights Reserved

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *