We hadden er graag bij willen zijn.
Tijdens een stortbui spoeden we ons op 13 september naar Vue Cinema in Alkmaar waar we een bijzondere avond zullen meemaken. Vanavond vindt de wereldwijde voorstelling c.q. presentatie van de film ‘David Gilmour Live At Pompeii’ plaats. Zaal 8 van dit theater is uitgerust met een Dolby Atmos geluidsinstallatie waardoor je de ultieme beleving van het concert zou moeten krijgen. We zijn benieuwd of dat zo is.
Eenmaal binnen zien we voor zaal 8 een rij van voornamelijk 50-plussers staan en uit het geroezemoes maken wij op dat iedereen toch erg benieuwd is hoe het gaat klinken vanavond.
Nadat we onze stoelen bovenin de zaal ingenomen hebben, moeten we even wennen aan het idee dat we hier een concert gaan meemaken. De film is een registratie van twee concerten die in juli 2016 plaatsvonden en daar zitten we nu dan naar te kijken… Natuurlijk, in 2006 was het concert van Gilmour in de Heineken Music Hall ook seated, maar dat is toch anders dan in een bioscoop, waar je gewend bent om vooral niet te praten en niet teveel te bewegen.
De film start met het nummer ‘Beauty’ van Gilmour’s vierde album uit 2015 ‘Rattle That Lock’. Direct krijg je een overzicht te zien van het Amfitheater in Pompeii dat in 80 v.Chr gebouwd werd en waar het volledige concert plaatsvindt. Vervolgens neemt Gilmour je mee in de geschiedenis waarbij hij uitlegt waarom hij zelf voor dit theater heeft gekozen. In 1971 heeft Pink Floyd op dezelfde locatie een film opgenomen, alleen zonder publiek. Je ziet de beelden uit die tijd en het was destijds al bijzonder dat een dergelijke film hier opgenomen kon worden. Gilmour’s whos is vervolgens het eerste concert op deze locatie met publiek in dik 2000 jaar tijd, want in het amfitheater kwamen toeschouwers vroeger alleen voor de strijd van gladiatoren, bizar…
De bandleden waarmee Gilmour dit project gestart is zijn vanzelfsprekend niet de minsten. Wat te denken van toetsenisten Chuck Leavell (voorheen The Allman Brothers) en Greg Phillinganes (voorheen Toto). Verder gitarist Chester Kamen die tijdens Live Aid 1985 samen met Gilmour deel uitmaakte van Bryan Ferry’s band. Daarnaast natuurlijk bassist Guy Pratt die in 1994 Roger Waters verving tijdens Pink Floyd’s Pulse Tour en drummer Steve DiStanislao, die al lange tijd met Gilmour samenwerkt, onder andere voor het legendarische concert in de Royal Albert Hall in 2007.
Net als in 2006 in de Heineken Music Hall verwachten we in de film ook een mix van songs van het laatste album van Gilmour en oude Pink Floyd nummers. De vooraankondiging verraadde dat ‘One of These Days’ deel uitmaakt van de setlist. Dit is het enige nummer op de huidige setlist dat ook in 1971 in Pompeii is gespeeld. Daarbij komt dat ‘One of These Days’ na de Pulse Tour sowieso niet meer live ten gehore is gebracht. Verder laten we ons net als in 2006, toen ‘Echoes’ gespeeld werd, vooral verrassen en hebben we van tevoren niet de setlists van de andere concerten uit die tour bestudeerd.
Na de aftrap met ‘Beauty’ vervolgt de opname met een aantal andere nummers van het album ‘Rattle That Lock’ waarna het eerste Pink Floyd nummer ‘What Do You Want From Me’ volgt. Direct vallen de geweldige stemmen van de backing vocals Louise Clare Marshall, Lucita Jules en Bryan Chambers op. Waarbij Marshall een aantal nummers later ook de lead vocals voor haar rekening neemt bij het nummer ‘The Great Gig in the Sky’. Ook zo’n song die eigenlijk zelden nog live gespeeld wordt.
Bijzonder is het moment waarop in de film bij de dood van voormalig Pink Floyd toetsenist Rick Wright wordt stilgestaan. Wright overleed aan kanker in 2008, waarna Gilmour heeft medegedeeld nooit meer ‘Echoes’ te zullen spelen. Gilmour en zijn vrouw Polly Samson schreven de song ‘A Boat Lies Waiting’ ter nagedachtenis aan Wright. Een bijzonder nummer wat door de extra lading echt voor kippenvel zorgt.
Natuurlijk ontbreken op de setlist de bekende nummers ‘Wish You Where Here’, ‘High Hopes’ en de ode aan de uit Pink Floyd gezette Syd Barret ‘Shine On You Crazy Diamond’ niet. Verder komen niet alleen ‘Money’, ‘Run Like Hell’, ‘Time’ en vanzelfsprekend afsluiter ‘Comfortably Numb’ voorbij, maar ook het met schitterende lichteffecten aangeklede ‘Sorrow’.
Sowieso mag je verwachten dat het concert een prachtige lichtshow heeft, met lasers, vuurwerk enz. Alles wordt prachtig in beeld gebracht en wat een schitterende locatie is dat Amfitheater toch. Tja en dan het geluid…
Het Dolby Atmos klinkt top, al denken wij dat de toeschouwers in het midden van de zaal echt het allerbeste geluid hebben. Het geluid van de speakers tegen de achterwand, dus recht boven ons, is vanaf onze plek nauwelijks hoorbaar, al hoorden we achteraf dat iemand de saxofoonsolo van João Mello tijdens ‘Shine On You Crazy Diamond’ juist te schel vond.
Wij kijken terug op een geweldig concert, of ja filmregistratie van een concert, en hadden graag deel uitgemaakt van het 2.600-koppige publiek, dat vorig jaar de eer had om live aanwezig te zijn in dat schitterende theater.
Toch blijft het raar om op deze manier naar een concert te kijken. Ok, een seated concert is natuurlijk statisch, maar dan is er nog altijd de interactie tussen artiest en publiek en het applaus na elk nummer. Nu weet je niet wat het publiek in de zaal van de show vindt, maar wellicht had dat ook te maken met de gemiddelde leeftijd. Het blijft bij af een toe wat hoofd-geknik, of verderop in de rij een op en neer gaande knie, maar verder is het behoorlijk tam.
We hopen dat Gilmour bij zijn volgende tour Nederland weer aan doet en niet net als vorig jaar in België blijft hangen. Tot die tijd zullen we het moeten doen met het koesteren van de film, of aanschaf van de registratie van dit concert op CD, DVD, Blu-Ray en/of Vinyl, waarvan de tracklist op alle dragers uitgebreider is dan wat er in de film getoond wordt. Zeker de moeite waard dus!
© Irwan Notosoetarso | All Rights Reserved
Geef een reactie