Goed, Beter, Beth. Muzikale verwennerij en verwondering in de HMH
Voor de tweede keer staat ze in een bomvolle Heineken Music Hall; Beth houdt van Nederland en wij houden van haar, dat mag duidelijk zijn. Haar laatste album ‘Fire On The Floor’, is in Europa al een maand uit (in de US komt hij pas in februari 2017 uit) en het is, naar eigen zeggen, “pretty frickin’ good”.
Neem jazz, neem blues, neem soul, neem rock, neem passie die vanuit het diepste door je aderen stroomt en je hebt ‘Fire On The Floor’. Zet de vrouw achter dit nieuwste meesterwerk in de HMH, omringd door muziekliefhebbers of all ages, en je hebt de avond van je leven. Nou ja, of all ages, naast een handjevol twintigers is het toch voornamelijk 35+ wat op deze koude avond de klok slaat.
Het publiek wordt opgewarmd door Davy Watson uit Ierland. Het publiek reageert nog niet echt, maar dat weerhoudt deze man niet om toch te blijven proberen om met wat kleine anekdotes tussen de nummers door het publiek te amuseren. Het wordt een beetje cliché als hij op een gegeven moment na elke zin een akkoord aanslaat op zijn gitaar. Alsof hij de uitgebleven reacties van het publiek probeert te compenseren met zijn eigen “pa-dam-boem-tsss”. Zittend op een barkruk met zijn gitaar, weet hij het publiek echter wel met zijn liedjes tot luisteren te brengen en dat is best bijzonder voor een support act. Het zijn leuke, warme liedjes zoals je van een Ierse man zou verwachten, maar helemaal onder de indruk zijn we niet. Hij eindigt met het nummer ‘House of Love’, en dat is precies wat wij voor de rest van de avond hopen, dat de HMH zal veranderen in een house of love.
Om stipt 21.00u. dooft het zaallicht en komt de band van Beth Hart op terwijl op de achtergrond lekkere soul en gospel door de speakers klinkt. Yes, denken we, Welcome in Beth’s house of love! De gitaren worden gepakt en ingezet en Beth rent het podium op. Met volle energie wordt het concert geopend met ‘Lay Me Down’, rauw, puur en hard. Rock ‘n Roll in een glitterjurk en wij, wij staan met kippenvel te aanschouwen en te ontvangen. “Let me hear you scream!! What’s up motherfuckers!!” Zo, Beth is in the house en het publiek is ontwaakt. Beth huppelt van rechts naar links over het podium en zegt ons allemaal even goedendag – ze is oprecht blij weer terug te zijn in Amsterdam. Moeiteloos switcht ze van rauwe rock naar sexy en smooth. Zoveel energie en zoveel dynamiek, en mensen, dit is nog maar het eerste nummer. Het belooft een mooie avond te worden. Het is prachtig om te zien hoe deze vrouw superstrak en professioneel haar muziek weet te brengen, om vervolgens tussen de nummers door zo blij als een kind naar voren op het podium te huppelen om met ons, haar publiek, te kletsen.
Het tweede nummer van de avond draagt ze op aan Scott Guetzkow, haar man, manager en backliner tijdens de tour. Het zal niet de laatste keer zijn deze avond dat zij een nummer aan hem opdraagt. Lekkere blues is wat we ditmaal voorgeschoteld krijgen van een Beth die vooraan geknield op het podium zit. Halverwege het nummer legt hij, Scott, nog even wat kabeltjes recht op het podium “There he is, I love him more than he’ll ever know”. Ook hier weer indrukwekkend hoe ze switcht van energie en stijl. Van hartverscheurende uithalen moeiteloos terug naar zwoele rust en tussendoor een slokje thee uit zo’n lekker comfortabele mok, je kent ze wel, van die huiselijk beschilderde hippe bekers met het theezakje er nog in. En dat is het mooie van Beth, ze heeft het allemaal. Vuige rock ‘n roll en huiselijke liefelijkheid. En tussen de nummers door steeds dat enthousiaste huppeltje, oprecht blij weer bij ons te zijn. Het mag duidelijk zijn, Nederland heeft echt een warme plek in haar hart. We weten dat meer artiesten dit claimen, maar bij Beth geloven we dat het ook echt zo is.
Het eerste gedeelte van haar set is energiek en raakt je diep in je hart. Het mooie is dat zij voor elk nummer wel een introductie heeft. Wanneer ze het heeft geschreven, voor wie, of onder welke omstandigheden. Voor haar zus het nummer ‘Skin’, voor haar moeder ‘The Baddest Blues’, nadat Beth’s vader haar moeder had verlaten voor zijn secretaresse. Het valt ons op hoe gigantisch muzikaal zij is. De manier waarop zij de microfoon hanteert, de piano bespeelt, en later op de avond, de gitaar en zelfs een akoestische basgitaar. Haar muzikaliteit wordt krachtig ondersteund door de band, o.a. met de heerlijk diepe sound van de bas van Bob Marinelli. Zo’n bas die je weet vast te grijpen, wij houden ervan. Bill Ransom speelt op drums, superstrak en no-nonsense en dat laatste is niet alleen als drummer. Beth vertelt hoe hij vroeger al in haar band speelde, in de tijd dat ze teveel drank en drugs gebruikte. Halverwege een tour in the early days, is hij uit de band gestapt met de boodschap “I’m not gonna sit around and watch you die”. En dat is wat hij deed, hij vertrok. Twaalf jaar lang bleef hij weg, en toen kreeg Beth via Bianca, “the woman who arranges all my shit”, te horen dat Bill zichzelf had aangeboden als drummer, en zo geschiedde. Stiekem zaten we vergelijkingen te maken met andere legendarische drummers. Heel even kwam John Bonham langs in onze gedachtenstroom. Deze gedachte zou later op de avond nog terugkomen…
Beth zingt vervolgens het nummer ‘Fat Man’, “…about not such a good guy” en refererend aan dat tijdsperk. Vervolgens worden we verwend met een breed scala aan muzikaliteit en bijbehorende verhalen. Op twee-derde van de set verhuist Beth met gitarist Jon Nichols naar voren om daar, beiden met akoestische gitaren om, een intiemer gedeelte van haar show neer te zetten. ‘Broken and Ugly’, de titel laat zich makkelijk raden in welke periode van haar leven dit geschreven is. Hun gitaarspel is zo snel als het bloed dat door de aderen stroomt na een hit. Samen zetten ze een mooie set neer, al dan niet ondersteund door de rest van de band, en afgewisseld met verrassende nummers als ‘The Boogie Man’ (op geen enkel album te vinden), omdat zij scary shit zo lekker vindt. Dat dit nummer gevolgd wordt door het prachtige en ontroerende nummer ‘St. Teresa’, vinden wij een mooi contrast. Het nummer, geïnspireerd op een quote van Moeder Teresa over de definitie van “grace”. Namelijk, dat je iemand die het niet verdient, juist goed behandelt en liefde geeft. Aan liefde deze avond in de HMH geen gebrek.
Na de gitaren neemt Beth plaats achter het keyboard dat voor op het podium is geplaatst. Dit is hoe wij Beth herinneren van jaren geleden. Liedjes vanachter de piano, ieder zijn eigen verhaal. Verhalen waar, zo lijkt, menig bezoeker zich mee weet te identificeren. Er gaan wat traantjes doorheen vanavond, zeker ook bij de klassiekers als ‘LA Song’ en ‘Leave The Light On’. Ze vraagt vervolgens of het oke is als ze nog één ballade zingt. Het is voor Scott, degene waarvoor zij haar monsters heeft op kunnen en willen geven. ‘My California’, vol passie en gevoel, en de zaal verstilt. Aan het einde van het nummer rent Scott vanachter het podium naar haar toe en geeft haar een knuffel. Mooi hoe liefde en muziek hier vanavond zo ineen zijn gevlochten.
Het laatste gedeelte van haar concert is weer met volledige band. Energiek en weer die enthousiaste interactie met het gewillige publiek. “Sing it back!” en dat doen we, met handjes in de lucht. Tot haar grote schrik, komt Beth er om 22.45 achter, dat ze nog maar een kwartier heeft om te spelen: “Are you kiddin’ me, is there a curfew here? 15 more minutes? …. We better make the most of it” en dat doen we. Daarna verlaat de band het podium maar gelukkig niet voor lang.
Met de oh zo bekende gitaarrif uit Led Zeppelin’s ‘Whole Lotta Love’, komt de band terug op het podium en mijn god, wat klinkt dit goed. Zelfs op de tribune wordt er ge-headbangd, terwijl Beth vooraan op het podium ligt met haar vuist in de lucht.
Ze beëindigt deze set, terug op haar knieën, vooraan, dichtbij het publiek. Ze brengt ons het prachtige bluesy nummer ‘I’d Rather Be Blind’. De gitaar huilt, nee, weent, en als je hartspieren nog niet voldoende waren opgerekt vanavond, dan zijn ze het nu wel. Wij maken een diepe buiging voor Beth Hart en zien uit naar 12 mei 2018 wanneer – breaking news – Beth in de Ziggo Dome zal staan. Maar, zo laat ze ons ook weten “I can’t wait that fucking long!” Wij ook niet, Beth, wij ook niet.
© Regine Pijning | All Rights Reserved
Geef een reactie