Waardige afsluiter van een zonovergoten festival
Ook de zondag belooft weer opperbest te zijn qua weer. Net als voorgaande jaren hebben veel bezoekers het terrein al verlaten, waardoor er eindelijk wat ruimte ontstaat om je vrijelijk te bewegen. Nochtans is het programma ook vandaag weer niet mis en is het eten nog altijd even goed. Of het nu door de extra ruimte komt of dat de nevels wat optrekken na twee dagen festival (hoewel velen erbij lopen alsof hun drank/paddenstoelen/MDMA-kater een eigen persoonlijkheid is geworden) maar het is opvallend hoeveel ontzettend lelijke tatoeages er eigenlijk bestaan. Daar helpt geen zon, zee en safaripark tegen. Gelukkig is er genoeg muzikaal goeds om mee afgeleid te worden.
Voor legende Rodriguez komt het allemaal niet meer zo vlot aanwaaien. De weide staat aardig gevuld, het water staat vol met zonverbrande en pootjebadende mensen, applaus klinkt wanneer het moet, maar er is geen ziel die echt luistert naar wat deze zeventigplusser aan het doen is. Het wordt onbedoeld weggezet als trage liftmuziek, die op zondagmiddag wel getolereerd wordt maar niet de aandacht krijgt die het eigenlijk verdient. Niet dat de beste man zelf er veel aan doet om de aandacht van het publiek te krijgen en vast te houden. De vraag is ook in hoeverre hij zich überhaupt bewust is van waar hij is en wat hij moet doen. Hij moet ondersteund naar zijn plaats gebracht worden (zijn zicht is blijkbaar niet meer wat het geweest is) en ook zijn gitaarspel is niet altijd even optimaal. Het is eigenlijk pijnlijk en gênant om te zien hoe hij daar wat verloren op het podium zit te pingelen. Tussen de nummers door spreekt hij nauwelijks, waardoor je continu denkt dat het optreden een stille dood is gestorven. Enkel bij ‘Sugar Man’ wordt er wel meegezongen. Een feitelijk onaangenaam aangezicht: hopelijk is er snel iemand die hem zegt dat hij echt niet meer hoeft op te treden als het niet meer gaat, of hem toch zeker van een betere band voorziet.
Iemand die dat laatste zeker voor elkaar heeft weten te krijgen is Ty Segall, die met the Freedom Band de Two op stelten zet.
Het stevigere rechttoe rechtaan garagerock-werk waar een deel van het publiek duidelijk heel het weekend op gewacht heeft, met een bevrediging die ze bij Arctic Monkeys nooit hebben gevonden (ja, ook op zondag blijft het beroerde optreden een prima gespreksonderwerp, zo blijkt op zowel camping als weide). Het is 50 graden in de tent en een groot deel van de aanwezigen stort zich met overgave in de grote moshpit of vertrouwt zijn lichaam aan crowdsurfen toe. Het is een leuk verlaat verjaardagscadeau voor frontman Ty, die afgelopen week verjaarde. Nog van harte proficiat jongen! Dit optreden is in ieder geval feest- en festivalwaardig.
De kwaliteit en strakheid van de muziek leent zich goed voor een perfecte uitlaatklep van de energie die nodig is om te geven én te krijgen op deze laatste middag. Het is duidelijk dat de muzikanten goed weten waar ze mee bezig zijn en wat ze met hun publiek aan willen. Ook opvallend, het lijkt wel de band te zijn waarvan het publiek het best de muziek kent. Tijdens het rondhossen en stuiteren wordt er gretig meegebruld. De band doet exact waarvoor ze/we gekomen zijn. Een hardcore fan met zeven platen en drie cd’s in het bezit sprak van “grote voldoening”, ondertussen grijnzend van oor tot oor. Dat zullen we dan maar voor waar aannemen zeker? Dat Ty functioneert als (leidend) onderdeel van een gelijkwaardige band zal ongetwijfeld hebben meegespeeld. En die ene lulhannes met een te dure polo en te dure broek die al crowdsurfend het juiste filtertje voor zijn Insta-post aan het zoeken was zullen we maar, juist, wegfilteren.
Er bestaan bands die ongelooflijk goed zijn, maar toch niet het écht grote publiek en podia weten te bereiken. Maar misschien is dat soms ook wel goed. Spoon is zo’n band. En een topband wat dat betreft. De Amerikanen staan in Hilvarenbeek met een (tref)zekerheid die heel wat lof verdient. Sinds 1996 brachten ze al 9 albums uit, waarvan ‘Hot Thoughts’ van vorig jaar als laatste uitkwam. Ze hebben dan ook een schat aan materiaal om uit te putten en zijn zeker niet te beroerd om te laten zien hoe goed op elkaar ingespeeld ze zijn. Ook dit weekend hebben ze ongetwijfeld hun fanbase nog wat uitgebreid. De elektronica valt naadloos samen met de stem van zanger Britt Daniel en de muziek zelf verveelt geen seconde. De hele lijn van het optreden legt de lat ongelofelijk hoog voor de andere bands.
Gelukkig doet ook Unknown Mortal Orchestra meer dan goed hun best. In ieder geval een stuk meer dan tijdens het gemompelde ‘interview’ dat eerder de dag werd gehouden, alvorens ze hun ‘secret gig’ speelden. Zonder poespas of introductie starten de heren om exact half acht. Overigens is zoals elk jaar ook nu het schema weer scheermesjesscherp. Minder scherp is wederom het geluid, dat zoals het hele weekend te hard en te schel staat, maar dat behoeft eigenlijk nog nauwelijks een opmerking. Allicht een tip waar de festival organisatie iets mee kan voor volgend jaar.
Met je ogen dicht lijkt de stem van Ruben Nielsen wel die van een vrouw, en zeker de eerste paar nummers zijn zeker goed maar niet fantastisch. Vanaf ‘From The Sun’ verandert dat. Nielsen verdwijnt even van het podium om wat alcohol naar binnen te gieten, de beveiliging doet hun best om hem weer op het podium te krijgen alleen lijkt dat niet zo gemakkelijk, maar als hij er dan weer staat gaat het pas echt los. Hij durft zelfs iets tegen het publiek te zeggen: “this is a new one”. Ondanks dat het nummer over het algemeen iets minder teweeg brengt bij het publiek, voel je dat de stijgende lijn is ingezet. Na een abrupt einde aan het nummer, zoals wel vaker het geval is, attendeert een enthousiaste fan dat zijn stem toch “verdacht veel op die van Michael Jackson lijkt” en eerlijk, dat is niet meer helemaal los te laten vanaf dat moment. Van vrouwelijk zachte en ijle klanken wordt er naadloos overgegaan in beukende drums en heftige gitaarriffs. Het meisje naast ons is ook intens aan het genieten… van de juiste tekstjes en filtertjes op haar foto’s plaatsen. Haar ogen verlaten enkel vijf minuten het scherm om plots te gaan tongen met de jongen naast haar, om vlak daarna, wederom met de telefoon in haar hand, de tent te verlaten. Op zoek naar iets beters? Het zal moeilijk worden.
Nielsen is ondertussen steunend op publiek een zeer gevoelig liedje aan het zingen vanaf het hek. Een perfecte opmaat naar het eveneens vrijwel perfecte ‘Multilove’, dat in een woord samenvat wat het publiek hier voelt. Een werkelijk heel goed optreden.
Iemand die van zichzelf alvast overtuigd is dat híj degene is die het beste optreden geeft die dag, is Father John Misty aka Joshua Tillman. Er klink mellow wachtmuziek tot de man opkomt, alvast met zijn armen in de lucht als ware hij de kampioen. Hij laat zich het applaus welgevallen. Veel publiek lijkt echter te kiezen voor Superorganism in de Five, dat van horen zeggen een fenomenaal optreden aan het geven is. Het kan FJM alleszins niet deren. Hij doet alsof zijn all-bearded-sunglassed-white-middelaged-men band geheel in zijn teken staat. De interviews die hij met regelmaat gaf rond het uitkomen van zijn breakthrough plaat ‘I love you, Honeybear’ uit 2015 zijn ook niet gespeend van enige arrogantie en zijn dientengevolge ook niet om aan te horen. Dit in tegenstelling tot zijn steengoede muziek. Zijn sarcasme, dat ook in zijn nummers regelmatig te horen is, klinkt ook hier: “What a stupid song that was. Glad you enjoyed it.” Hij heeft een mooie mix uitgekozen van zijn verschillende albums en zijn negenkoppige band weet het fantastisch goed te brengen. Je zou hem bijna zijn flagrante arrogantie vergeven. Als een werkelijke goeroeleider blikt hij met zijn oranje zonnebril naar het publiek, om af en toe de microfoon te grijpen alsof hij anders zou verdrinken. Naar het einde toe gebaart hij one more terwijl hij zijn lammeren aanmoedigt om nog wat extra te juichen alvorens hij het opzwepende slotnummer ‘The Ideal Husband’ inzet. Het publiek wordt uitzinnig en hij ook. Als in tongen krioelt hij over het podium. Maar eerlijk is eerlijk: ook dit optreden is absoluut goud.
Bedankt en tot de volgende keer!
© Annelies Omvlee | All Rights Reserved
Geef een reactie