Georganiseerde chaos
In de geur van natte jassen en biertjes staan we op woensdagavond 1 maart in OT301 in Amsterdam waar Baby Galaxy vanavond het debuutalbum Mighty Night presenteert. Na succesvolle optredens o.a. tijdens Van Onderen in Paradiso en bij DWDD en flink wat lovende woorden in de media zijn wij erg benieuwd naar deze Nederlandse band.
Voordat we onze nieuwsgierigheid kunnen bevredigen, moeten we eerst even door De Avonden heen bijten. De Nederlandstalige nummers zijn behoorlijk melancholisch en zitten boordevol poëtische tekst. Met zinnen als “Dit godvergeten kut dorp, er gebeurt hier nooit iets…” is het niet iets dat je gezellig op een feestje aanzet. Een echte luisterband wat ons betreft met mooie teksten, maar qua geluid rammelt het nog wat vanavond.
Tweede op het programma, Slow Worries, voert het tempo vervolgens lekker op. Met nummers die qua tekst veelal overstemd worden door het gitaarspel en die ons qua gevoel af en toe behoorlijk doen denken aan Placebo is dit heel iets anders. De Nederlandse bandleden hebben hun energielevel dik in de plus zitten en wij zien dit viertal prima voor ons op een festival waar bijvoorbeeld het nummer ‘Garden’ goed te behapstukken valt met een drankje in de zon.
Terwijl de meeste toeschouwers nog in de aangrenzende zaal staan te babbelen, staan Nick Jongen, Robbert Verwijlen en Kees Berkers klaar op het kleine podium. Kees trekt nog snel zijn drum-shorts aan en dan is het de vraag hoe het publiek weer de zaal in gelokt kan worden. Het harde aftellen op de drumstokken levert een klein stroompje mensen op en als Nick zijn strakke drumspel inzet, kan niemand het meer ontkennen; laat de chaos beginnen. Vanaf dat moment zitten we een uur lang in een achtbaan karretje waarmee we op en neer en van links naar rechts door verschillende genres vliegen.
Tien jaar geleden zouden we deze band heel makkelijk in de categorie ‘alternative’ onderbrengen, maar tegenwoordig valt er meer te definiëren: dromerige, maar stevige indie, poppy intermezzo’s met hier en daar een vrolijke “woooh” en dan weer stukjes harde rock met onverstaanbare, bijna schreeuwerige zang. Gitarist/zanger Nick wisselt moeiteloos tussen de stijlen, net zo soepel als Robbert met zijn baspartij ons alle uithoeken van het muzikale spectrum laat horen waarbij hij af en toe een dromerig laagje toevoegt in de vorm van een stukje zang. Als je het zo leest, voel je het geheel al bijna pijn doen aan je oren, maar dat doet het nou juist niet. Het klinkt als chaos, maar georganiseerde chaos die precies goed werkt. Probeer het maar eens uit met het nummer ‘The Lonely End’ of de titelsong van het debuut ‘Mighty Night’.
Op het podium zitten de drie jongens goed in hun muziek en er worden capriolen uitgehaald; zowel Robbert als Nick zwiert met zijn instrument en zorgt voor krijsende herrie uit de speakers, Kees laat het een handvol drumstokken regenen op zijn kit en klautert er vervolgens overheen terwijl Nick ondertussen een stukje ‘Tears in Heaven’ pingelt. Het voelt als Nirvana-light – losgaan maar dan zonder de boel echt stuk te maken, op een regenboogkleurige gitaarriem na… Misschien is Robberts stemapparaat ook wel op die manier gesneuveld waardoor hij nu gedwongen is om zijn instrument duidelijk hoorbaar weer in vorm te krijgen. Het is een grappige onderbreking van de set en het onderonsje dat plaats vindt, doet huiselijk en knus aan.
In ‘New flavours’ neemt Robbert de zang voor zijn rekening nadat hij ons heeft laten weten dat het nummer gaat over “wiet roken als je zelf geen stoner bent.” Huiselijk moeten we het misschien niet noemen, maar met de melodie in lichte mineurtonen voelt ook dit knus. Maar toch komt hier de chaos weer om de hoek kijken in de vorm van onverwachte schreeuwende instrumentale stukken en weer slingeren we in die achtbaan alle kanten op totdat rond een uur of elf het laatste nummer wordt aangekondigd. Alle drumstokken vliegen nogmaals de lucht in en met een laatste “wooooooh” van Kees die lachend overgenomen wordt door menigeen in het publiek zou de set afgelopen zijn. Maar vooruit, één toegift kan nog wel – niemand is al helemaal klaar om uit de achtbaan te stappen en gelukkig mogen we nog even blijven hangen.
Ook nu weer de muzikale “plottwists” die we inmiddels wel verwachten, maar die nog steeds weten te verrassen door de toevoeging van een plukje punk, een snufje rock en dan weer mellow indie. Maar aan alle chaos komt een eind, ook aan de georganiseerde variant van vanavond. De tijd is wat ons betreft te snel voorbij gegaan, maar we gaan er van uit dat we Baby Galaxy nog tegenkomen dit jaar. Na een heleboel momenten met de gedachte “dit doet denken aan…” kunnen we deze gedachte nooit echt af ronden en concluderen we dat deze band toch vrij uniek is.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie