Donkere sferen
Op deze mooie avond slenteren we langs het IJ, vanaf Centraal Station Amsterdam naar het Muziekgebouw. Halverwege juicht een groep. En even later zijn we getuige van een huwelijksaanzoek. Hij geknield, zij afwachtend. Een stel dat geen publiek behoeft, we zijn de enigen die in de loop de vraag en het antwoord mee pakken. Nadat een vrijgezellenfeest met blikjes aan een fiets voorbij is gedenderd zien we aan de glunderende blik dat zij op zijn minst geraakt is. Vermakelijke stad dit.
Het Muziekgebouw staat het zonlicht in zich op te nemen, zelfs het beton oogt warm. Er zit maar nauwelijks een gevel tussen de hal en het terras aan het IJ. De zaal is voorzien van een soort modern mediterraan lamellen-luikjes systeem. Drie wanden bestaan daar in het geheel uit. Er schijnt licht doorheen, wat de intimiteit vergroot. Zeer modern, erg sfeervol en zeer goed over nagedacht dit bouwwerk.
Als het licht rood kleurt vanaf het podium zien we een onbeweeglijke gedaante zitten. In volledige stilte neemt de zaal haar liedje in zich op. Het oogt wat Aziatisch, ze zingt nauwkeurig en ingetogen. Deze uit Syrië afkomstige KARYYN laat haar levenslijn van invloed zijn op de muziek die ze maakt. Achter een mengpaneel verweeft ze allerlei geluiden tot een soort ambient stijl: Kalm, loom en uitgesponnen. Het blijft erg donker op het podium en KARYYN blijft een schim. Galmende echoënde sounds en een trillende bas kunnen zorgen voor dreiging, en als er meer dreiging komt, wordt dit vergezeld door meer licht! Dat laatste is voor ons op de voorste rij van het balkon oogverblindend waardoor de act nog minder goed te zien is. De artiest sluit net zo klein en kwetsbaar af als ze opende, waarbij beeld echter niet gemist wordt.
De donkerte wordt nog zwarter bij Apparat. De zaal zit tegen die tijd goed vol, en iedereen kijkt naar het podium, maar er is maar heel fragmentarisch wat te zien. Vijf mannen in het zwart (KARYYN was in oranjerood), dat zien we wel, maar meer dan dat is er niet waarneembaar. Er is licht vanachter de band, en in balkjes in het decor. Maar daar worden we niet warm van, ook niet op de momenten dat je de felle lampen niet recht in je ogen krijgt. Interactie met het publiek is er nauwelijks (“Danke Schön”) en onderling bij de band is dat onduidelijk. Wat heel erg jammer is, want de dynamiek en interactie onderling hadden we graag willen mee krijgen. Want om als zo’ n hechte band te klinken, moet er wel erg veel gebeuren tussen de bandleden onderling. We sluiten de ogen dus maar.
De 40-jarige Duitse Sasha Ring, alias Apparat heeft zojuist de plaat ‘LP5’ uitgebracht en laat deze avond daar verschillende stukken van horen. Het is geen popmuziek, geen refreintjes en geen solo’s. Wat het wel is: technologische muziek, ambient. De zanger zingt hoog, ingetogen, bescheiden en hij verhult een melancholische eenzame laag. Dat laatste is typerend, daar hij maar sporadisch stukken zingt. Grote delen zijn instrumentaal. Geluiden als piepende deuren, hoge frequentie opzoekende soundscapes. Er wordt veel gewerkt met computers, loops, pedals, maar bovenal staan hier vijf mensen die één sound willen smeden. Individueel uitzonderlijke mooie dingen waren er te horen, van de cello (klassiek, romantisch, dramatisch), de viool (geagiteerde ritmes, smedende kleuren) en niet te vergeten de drummer. Onwaarschijnlijk snelle en ingewikkelde slagpartijen heeft deze man afgeleverd.
De muzikanten zijn erg gefocust en serieus bezig om in alle cohesie nummers op te bouwen. Uitgesponnen lang en nauwkeurig. Soms wens je dat ze ze gewoon gaan spelen. Gaan met die banaan! Maar dit is geen dansmuziek, het leunt er tegenaan. Het is geen rock, hoewel de bassist en de drummer elkaar een enkele keer wel treffen in dit spectrum. In het zesde nummer spelen ze zo opzwepend dat we denken aan Pink Floyd’s ‘Run Like Hell’. Close harmonie is een enkele keer verrassend en net als je denkt “kom maar op” is het weg. Hetzelfde geldt voor de rauwe rand die ineens over de stembanden van de zanger verschijnt gedurende de set. Gevoelig zingt hij. De afwisseling is al met al groot en het is heerlijk om van te proeven. We proeven een vertraagde Prodigy in het achtste nummer (wat een enthousiasme na dit nummer uit de zaal!) Het is de stuwende opwaartse kracht van dit vijftal wat de avond kleurt. Stemmig, wat onpersoonlijk, maar knap is het wel. We noteren: “Het is mooie filmmuziek voor een relationeel drama op een Italiaans platteland, zoiets”. Thuis praten we na, en vernemen we dat de man al een prijs te pakken heeft, met de soundtrack voor de Frans Italiaanse film Capri-Revolution. Dat lijkt ons erg op zijn plaats. Wis de zwarte schimmen op het podium, maak hier beelden bij, en het wordt nog krachtiger.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Foto: Apparat met Moderat op Down The Rabbit Hole 2017, © Fotono Photography
Geef een reactie