Amsterdam Woods Festival 2016 – zaterdag

Sfeervol, relaxed en knus, maar een beetje te mellow

Op vrijdag 26 en zaterdag 27 augustus 2016 vond de tweede editie van het Amsterdam Woods Festival plaats. Verborgen tussen de bomen van het Amsterdamse bos kun je op het kleinschalige festival ontsnappen aan de drukte en genieten van een hapje, drankje en muziek in verschillende genres. Op vrijdag ging onze fotograaf ons voor (bekijk hier de fotoserie), op zaterdag sloten wij gewapend met notitieblok en pen aan en lieten wij ook de bewoonde wereld achter ons voor dit relaxte alles-mag-niets-moet-festival.

Kurt Rosa

Zoals gezegd is Amsterdam Woods Festival klein opgezet en we hoeven dan ook niet lang te zoeken om het ‘Concerto Spruit’-podium te vinden waar het spits wordt afgebeten door het Nederlandse Kurt Rosa. Deze plek heeft de catchy rockband verdiend met het winnen van Popprijs Amstelland 2016 en we zijn dan ook benieuwd wat de vier jonge kerels ons te bieden hebben. De band laat zich naar eigen zeggen beïnvloeden door alles tussen Slayer en John Mayer wat behoorlijk wat is. Kan ontzettend leuk zijn zoveel verschillende invloeden, maar bij ons resulteert het bij het eerste nummer al direct in “hè dit klink bekend…” Ook bij de nummers die volgens blijft dit idee hangen waardoor Kurt Rosa ons doet denken aan een coverband; een goede coverband wel, maar zonder een echt eigen geluid. We horen iets dat in de buurt van Queens of the Stone Age komt, iets dat doet denken aan Foo Fighters, maar dan allemaal met een pop-sausje waardoor we het zeker niet vervelend vinden om naar te luisteren, maar waardoor het wel een beetje achtergrond muziek blijft.

Jo Goes Hunting

Na de achtergrond muziek van Kurt Rosa is het geen rustig voortkabbelen meer bij Jo Goes Hunting op het pittoreske ‘Onder de Sterren’-podium. Half door de licht wuivende wilgentakken heen kijkend, vinden we het af en toe jammer dat de bomen naast een deel van ons zich niet ook een beetje van het geluid verbergen. De Nederlandse Jimmy Jo Hueting heeft samen met zijn band namelijk een flinke dosis herrie meegenomen. Er zijn psychedelisch klinkende bliepjes, er zijn melodieuze zanglijnen, schreeuwende uithalen, overheersende synthesizers en gewoon pure noisegeluiden – eigenlijk gewoon alles wat wij ooit bij verschillende bands zijn tegengekomen, maar dan samengevoegd in één. Het geheel is bij vlagen mooi, leuk of lekker, maar voelt uiteindelijk vooral chaotisch en verwarrend. Het publiek om ons heen lijkt er ook moeite mee te hebben; echt dansen kun je niet omdat het ritme vaak verspringt, rustig stilstaan en een beetje dromerig wiegen lukt ook niet heel goed als je om de zoveel tijd keihard opgeschrikt wordt door een gil of een ruisende gitaar. Conclusie: af en toe lekker, maar iets te vreemd.

Jeremy Loops

De Zuid-Afrikaanse hipster Jeremy Loops, compleet met knotje en tanktop, is de eerste die ons goed aan het bewegen krijgt op Amsterdam Woods Festival. Zijn naam komt niet uit de lucht vallen, want de singer-songwriter maakt flink gebruik van loop- en effectpedalen, iets dat het bij het publiek vandaag ontzettend goed doet. Met de steeds herhaalde mondharmonica riedeltjes, de zonnig klinkende melodieën – af en toe een polkaritme – en iets hese zang is Jeremy Loops aanstekelijk en dansbaar. Nummer als ‘Sinner’, ‘Skinny Blues’ en ‘Down South’ zijn allemaal even oppeppend en vrolijk en Loops huppelt over het ‘Grote Eik’-podium als een blije puppy. En hij is ook echt blij tussen de nummers door te horen: hij blijft het publiek maar bedanken en benadrukken hoe leuk het is om in Nederland op te treden. En oh ja, zijn moeder en zussen zijn er ook dus of we even voor hen kunnen juichen. En ja, die loopjes, het is een gimmick die wellicht niet bij iedereen in de smaak valt en aangezien Jeremy er gretig gebruik van maakt, kunnen we ons goed voorstellen dat niet iedereen hier blij van wordt. Wij doet dat in ieder geval wel vandaag in de zon!

Amber Arcades

Een beetje een tegenvaller is het als we na de energieke Jeremy Loops bij het ‘Onder de Sterren’-podium tegenover Amber Arcades staan. De Utrechtse singer-songwriter Annelotte de Graaf heeft nummers opgenomen met o.a. Real Estate en Quilt en als er iets duidelijk naar voren komt is dat ze van reverb houdt – oftewel alle nummers galmen behoorlijk. De dromerige indiepop is al zweverig, maar wordt hierdoor nóg net wat vager en we vragen ons af of de Graaf wel echt woorden zingt, of dat het alleen maar klanken zijn. In een donkere concertzaal zouden we hier meer van kunnen genieten want echt, het is absoluut niet slecht wat er vanaf het podium op ons af komt, maar hier in de zonnige buitenlucht vervliegen de nummers en wordt het geheel een beetje saai.

Husky

We hopen dat het Australische Husky ons weer wat wakker kan krijgen als we grinnikend om de blauwe badjas van zanger Husky Gawenda weer bij ‘Onder de Sterren’ staan. Echt wakker worden we er niet van, maar leuk vinden we het vriendelijke en warme geluid van de mannen wel. Je zou kunnen zeggen dat het weer zo’n typisch folk-rockbandje is en eigenlijk is het dat ook wel, maar wel eentje met een prettige uitstraling en heerlijk voortkabbelende nummers. De meerstemmige stukken geven net dat beetje extra als de dag langzaam naar het eind beweegt. Voor deze setting is Husky absoluut de perfecte band. Wederom niet een band die ons super enthousiast maakt, maar die we vandaag op dit moment met een drankje in de hand wel erg waarderen. Niet bijzonder om naar te kijken, want veel gebeurt er niet op het podium, maar wel een prettige achtergrondband die een goede soundtrack verzorgt hier op Amsterdam Woods Festival.

Ultimate Painting

Wij sluiten de zaterdag af met Ultimate Painting en wat ons betreft is dit een gevalletje save the best for last want wat klinkt deze band lekker. Heel nonchalant staan de Britten op het podium, er worden weinig woorden vuil gemaakt aan iets anders dan zingen en de nummers klinken droevig en vrolijk tegelijk. Een hoog 60s en 70s gehalte brengt om ons heen mensen aan het dansen en ook zelf kunnen we niet helemaal stil blijven staan. Terwijl de buitenlucht donker wordt, schijnen de lampen bij ‘Onder de Sterren’ steeds feller en warmer en de relaxte sfeer die al de hele dag voelbaar is geweest op Amsterdam Woods Festival wordt nog net wat gemoedelijker terwijl de band gewoon lekker door speelt. De nummers zijn niet ingewikkeld en daar ligt deels de kracht van Ultimate Painting; muziek hoeft helemaal niet zo vol en druk te zijn. Het enige wat nog iets toe zou voegen aan deze show is een knapperend kampvuurtje, maar ach, ook zonder hoor je ons niet klagen. Dat de aankondiging van het laatste nummer boe-geroep oplevert is wat ons betreft volledig terecht, ook wij hadden best nog meer willen horen.

Amsterdam Woods Festival krijgt van ons qua opzet en sfeer een dikke tien, maar qua programmering op zaterdag vinden we het net wat te veel van hetzelfde – net wat te rustig. Hierdoor zien we het festival meer als een gezellige bijeenkomst waar je met vrienden gaat kletsen en waar de live muziek mooi voor op de achtergrond is, dan een festival waar je puur voor de bands naartoe gaat en waar de rest eromheen juist bijzaak is. Niet verkeerd hoor, maar een beetje jammer voor de artiesten die tegenover een handjevol kijkende mensen en een flinke handvol babbelende ruggen staan te spelen.

© Céline Claassens | All Rights Reserved