Deze tour van de 7 Layers Sessions trapt hier in Groningen af. De reden: omdat ze hier met de meeste liefde worden ontvangen. Het initiatief van Dotan loopt al zeven jaar en laat nieuwe muzikanten horen die hij ergens heeft gehoord en waarvan hij vindt dat ze een podium verdienen. De bedoeling is helder: de muzikant krijgt de gelegenheid diens muziek ten gehore te brengen, en het publiek krijgt de kans nieuw talent te ontdekken. De instructies zijn ook helder: praat in de pauze, tijdens de liedjes ben je stil.
Dotan introduceert vanavond een drietal singer-songwriters. Ze spelen allen enkel met een gitaar. Hij is lovend over de muzikanten en weet de zaal zo in te prenten dat je inderdaad niemand hoort praten en de meesten aandacht hebben voor het nummer, de tekst en eigenlijk elk woord binnen laat komen. Het werkt.
Van de drie muzikanten is de laatste de meest geroutineerde. Hij praat ook als een ervaren performer, met rake droge grappen. De Zweed houdt wel van zelfspot en weet wat hij kan en doet. Anders is dat bij de eerste muzikant; Jacob Alon staat wat bleu op het podium. De iele Schot trekt vooral de aandacht met bescheidenheid en dankbaarheid. Dat zij ook queer zijn bevestigen zij in het laatste nummer waarin de wonden pijnlijk worden bloot gelegd. Bij toeval komen zij uit bij hun "7 layers of shame", wat briljant gevonden is. Voor ons valt de warme stem op. Deze is zuiver en toonvast en doet bijna het gekraak in de speaker van de gitaar vergeten. We vangen mooie poëtische zinnen op. De kopstem is breekbaar. Het doet denken aan singer-songwriters uit de jaren 70 van de betere kwaliteit, zowel de mannen als de vrouwen. Zo onzeker als zij praten, zo steady zingen zij. Het zijn maar een paar liedjes maar het is erg de moeite waard. We begrijpen gelijk dat 7 Layers aan de wieg heeft gestaan van de carrières van beroemdheden als Lewis Capaldi, Tash Sultana en Dean Lewis.
Dotan kondigt de volgende gast aan als één van de mooiste dingen die hij heeft gezien. De in Parijs wonende singer-songwriter komt uit Zuidwest Frankrijk. De kleine blonde Augusta brengt rustige luisterliedjes. Haar EP is vernoemd naar de hobby van een van haar broers: 'Beetles and bugs'. Het leuke van dit soort muzikanten is dat het nog gewoon mensen zijn, en alles zelf doen en ook gewon met jou willen praten. De albumhoes heeft ze zelf gemaakt en de daarbij horende linosnedes (waar ze vele uren handenarbeid in heeft zitten) liggen gewoon te koop naast haar EP. Afrekenen doet ze ook zelf.
Haar stem is loepzuiver en verraadt geen Franse afkomst. De liedjes hebben gewoon een couplet en een refrein en de onderwerpen zijn persoonlijk. Leuk is het nummer over iemand die bij elke crush verandert. Degene verandert zelfs z'n adres in een mooiere zodat het aantrekkelijker wordt om er een liefdesbrief heen te sturen. In 'Telephone' krijgt ze het publiek zo ver om mee te zingen. Het voelt als een warm bad, wat mede te danken is aan haar bijna fluisterende manier van gitaarspelen.
De charismatisch Zweed heeft meer body en kloten dan de andere twee bij elkaar. Terwijl hij toch lang aarzelde of hij dit moest doen zonder band. Albin Lee Meldau pakt het publiek in met rake grappen en sarcasme. Hij introduceert zijn set bijvoorbeeld met "Now it's time to bore you to death". Hij is blij dat er eens een keer geen Zweed in het publiek zit, en is trots op zijn verworven reputatie in Zweden ("Old ladies love me there"). Maar vooral zijn stem valt op. Hij heeft een power en een kleur die kippenvel bezorgen. Hoe luider hij zingt hoe rauwer het klinkt. Hij heeft erg fraaie melodieën. Het doet ons denken aan Roger Chapman en Dave Matthews. De man heeft vooral Zweedstalige platen gemaakt maar heeft nu een Engelstalige uitgebracht. Er zit oude blues in de man, die hij speelt met gitaar en de beat van zijn cowboy schoen. Hij wil vooral met rust gelaten worden, en dan moet je afgelegen wonen en eerst rijk worden. Hij komt dan uit bij Elvis. Hij speelt het nummer 'Unchained Melody' zoals Elvis dat ook ooit deed. Wij zijn overtuigd, hij kan het nummer echt zo neerzetten dat Bill Medley van The Righteous Brothers nu versteld zou staan.
We hebben het resultaat gezien van een erg leuk concept. Anders dan bij een festival is hier het publiek juist stil. De performances zijn een stuk korter en de bands, als ze die al hebben, zijn thuis gelaten. Teksten zijn goed te volgen wat ook erg aangenaam is. Dat als je luistert naar muziek je ook echt een geslaagde poging kan doen om te begrijpen waar de artiest nu precies over zingt. En we hebben mogen luisteren naar erg mooie stemmen met een veelbelovende toekomst.
© Marten Siegers
