Met nog een krappe week te gaan brengt Robby Valentine zijn nieuwe album uit: ‘Embrace the Unknown’. Dit wordt in het poppodium De Boerderij in Zoetermeer uitgebreid gevierd met een concert. Wij spraken met Valentine over het nieuwste album, het concert, zijn zicht en zijn toekomstplannen.
Je schrijft alle nummers zelf en speelt daarnaast ook alle instrumenten op het album. Kan je ons meenemen door het proces hoe de nummers ontstaan?
“Het begint vaak met een idee in je hoofd. Ik hoor de arrangementen voor me in mijn hoofd en bedenk dan hoe de tekst moet gaan worden. Soms gebeurt het met flarden van een refreintje en soms heb ik al een heel compleet idee. Meestal als ik achter een instrument ga zitten, een gitaar of piano, en dan verder werk aan een nummer dan sla ik dood. Als ik denk dat juist dan de ideeën komen. Soms heb ik wel een flard, zoals bijvoorbeeld bij ‘Don’t Give Up On a Miracle’. Ik had wat stukjes op oude telefoons staan en toen ik dat afspeelde kwamen de stukjes in mijn hoofd tot elkaar tot een heel nummer met een refrein, bridges en coupletjes. Daar ben ik aan gaan werken om er wat van te maken. Het begint allemaal met ideeën en dat moet dan eerst af zijn. Pas dan kan ik er mee aan het werk gaan in de studio.”
“Ik ben wel wat beperkt in mijn mogelijkheden, door oude apparatuur en antieke soundmodules, waarvan één van mijn meest gebruikte net na de afronding van deze opnames stuk is gegaan”, vervolgt Valentine. “Sowieso is mijn bijna dertig jaar oude apparatuur bijna aan vervanging toe. Heel veel functies van mijn mengtafel zijn al stuk. Toen ik nog wel zicht had en het met een computer opnemen voor iedereen mogelijkheid werd, met de meest waanzinnige opties, had ik daar in principe in mee kunnen en moeten gaan. Ik was vroeger al een digibeet en was al blij dat ik kon e-mailen, laat staan een heel computerprogramma leren. Ik heb het dus altijd bij analoge knoppen gehouden, wat nu ik mijn zicht verloren heb mijn geluk is, anders had ik niet meer op kunnen nemen."
Je maakt het album van begin tot eind zelf, geeft dat extra vrijheid?
“Prince heeft ooit gezegd dat je de muziek op een andere manier hoort wanneer je met iemand anders samenwerkt. Als je alleen bent volg je je hart en je intuïtie veel meer. Dan wordt je niet afgeleid door enthousiasme of negativiteit van een ander."
Soms is het wel een frustrerend proces in zijn studio omdat het tijdrovend is en Valentine perfectionist is: “Ik ga altijd door tot ik erbij neerval. Ik kan het niet loslaten, ik blijf er maar aan denken, dus kan ik me maar beter pushen. Ik heb er een hekel aan als ik niet tevreden ben, dan doe ik het maar over. Dat is soms wel vervelend, maar als ik het niet doe dan krijg ik er spijt van, en dat is zonde.”
Misschien maakt je beperking met de apparatuur ook wel de Valentine sound?
“Ja, dat is wel misschien waar. Zoals ik koortjes bijvoorbeeld opneem [Redactie: wat typisch voor Valentine zijn muziek is] is op de oude manier met 24 sporen. Telkens met aparte sporen per koor inzingen en dan weer naast elkaar zetten. Omdat ik beperkt ben tot 24 sporen, moet ik veel samenschrijven (bij elkaar voegen) en dat is tijdrovend. In dat proces moet ik al heel veel beslissingen nemen. Hierdoor kan ik minder op afstand met mensen samenwerken zoals tegenwoordig veel gedaan wordt, omdat het allemaal hier moet worden opgenomen. Ik werk sowieso het liefste alleen. Ik heb in het verleden gewerkt met muzikanten die precies deden wat ik zei. Maar weinig mensen staan daarvoor open. Ik weet precies wat ik wil en weet in mijn hoofd hoe ik wil dat het klinkt. Heel af en toe heb ik een koortje in mijn hoofd wat een andere sound moet hebben, dan wat ik in mijn eentje kan zingen, een andere klank, dan schakel ik wel eens andere vocalisten in. Degene met wie ik dat het liefste doe is, Johan Willems die sinds midden jaren ‘80 ken. We kwamen er toen al achter dat onze stemmen goed bij elkaar pasten. Onze koortjes klinken nog steeds als vroeger.”
De Release party is de 21e van oktober. Dit keer niet in P3, maar in De Boerderij. Hebben jullie nog plannen die je mag delen?
“Ik heb daar in 2009 al een cd presentatie gedaan. Mooie zaal! Wij gaan voor de gelegenheid groots uitpakken. Zo hebben we meer backing-vocals met Maria Catharina, Inge Rijnja en Ravenna Moscoso. Ravenna speelt ook af en toe op haar keytar, want ze is een goede toetsenist. Vroeger toen ik in Line zat speelden we in het voorprogramma van hardrockband Helloïse en ik heb heel goed contact gehouden. Ik kwam vrij recent Stan Verbraak, hun zanger, tegen en toen zat hij in mijn hoofd. Vind hem een hele goede zanger met een geweldige stem, en heb hem uitgenodigd om ‘Megaman’ mee te zingen. Er komt ook een trompettist die mee speelt op drie nummers en we gaan de ‘Overture’ spelen. Ik hoop dat dat ook een aantal mensen extra trekt.”
Vertel ons eens wat meer over deze ‘Overture’?
“Ik heb het nummer in de zomer van 1991 in mijn 8-sporen demo studiootje opgenomen. Toen in november van dat jaar Freddie Mercury overleed, vroeg Veronica’s Countdown Cafe mij of ik een eerbetoon wilde zingen in de uitzending die avond. Omdat ik niet goed wist wat ik zou moeten zingen, dacht ik aan dat lange muziekstuk wat ik had gemaakt die zomer, wat heel erg geïnspireerd was door, en verwijst naar, Queen. Daarom stelde ik voor dat zij die zouden draaien. Anderhalf jaar later heb ik hem ‘echt’ opgenomen, dus niet als demo voor mijn ‘Magic Infinity’ album, maar ik was niet tevreden over over die opnames. Dit voorjaar heb ik het opnieuw opgenomen en ook alles zelf gedrumd, want ik wilde het meer cadans geven. Voor deze show ga ik het nummer dan eindelijk live doen met mijn geweldige band.”
“Het eerste album [Redactie: met titel ‘Robby Valentine’] ga ik opnieuw uitbrengen. Ik heb mijn eerste album zo nu en dan nummer na nummer opnieuw opgenomen. Op Over and Over Again na, ben ik nooit tevreden geweest met de sound en mijn performance op dit album. Het miste de sfeer die ik op mijn demo’s had weten vast te leggen. Omdat ik pas 21 was en het mijn eerste solo avontuur was in Wisseloord, had ik te weinig ervaring om het totaalplaatje in de gaten te houden. Alle instrumentale partijen had ik zo goed voorbereid dat die er heel snel op stonden, maar ik had er niet bij stilgestaan dat daardoor alle vocalen als laatste zouden komen, inclusief duizenden backingvocalen voor veertien nummers. Dat kon mijn stem niet aan. Meestal heb ik na een dag ingezongen te hebben, toch wel een kleine week nodig om te herstellen. Mede daarom heb ik het album recentelijk opnieuw opgenomen. De bedoeling is om deze volgend jaar uit te brengen, met een tweede disc met niet eerder uitgebracht materiaal uit diezelfde tijd. Daarop komt dan ook de nieuw opgenomen Overture. Het wordt dus een uniek album voor de verzamelaar.
Jullie hebben als band inmiddels een behoorlijke chemie op het podium.
“Ik heb verschillende formaties gehad, met fantastische muzikanten. De formatie hiervoor belichaamde meer de duistere kant van mijn muziek, denk aan de Future-Disc van Androgenius, of mijn Falling Down album. Liselotte Hegt en Cyril Whistler waren te gek op het podium. Toen Liselotte en Cyril met de band stopten, kwamen Luuk en Paul bij mij in de band. Hun persoonlijkheden gaven een hele andere sfeer in de band die naadloos aansloot bij de uitstraling van de daaropvolgende albums. Ik heb daar echt geluk mee gehad. Het is verdrietig als je bandmaatjes aangeven te willen stoppen, zo ook met Andre Borgman. Via mijn vroegere drummer Juan van Emmerloot kwam Mark Robben op mijn pad. Een geweldige drummer met een net zo geweldige persoonlijkheid”.
Zijn er nog muziekprojecten die jij zou willen doen?
“In 1993 heb ik een rockopera van drie kwartier geschreven. Aanvankelijk schreef ik het voor een verzekeringsmaatschappij die mij in beginsel volledige vrijheid gaf, maar later opeens allemaal rare eisen stelde. Toen heb ik mij teruggetrokken uit dat project. Ik heb het nog liggen en zou er nog wel graag iets mee willen doen, zou er dan wel nog wat dingen aan willen veranderen.
Ik heb alleen een haat-liefde verhouding met lange nummers. Ik hou van liedjes en popliedjes, dus aan de ene kant wel leuk om het toch eens een keer aan te pakken, mits ik er leuke ideeën bij krijg. En natuurlijk ook nog livemuziek maken. Valentine’s Tribute to Queen [Redactie: Valentine speelt met zijn band ook concerten gevuld met Queen muziek] is hartstikke gaaf en ook heel dankbaar om te doen, maar ik hoop vooral nog concerten met mijn solo materiaal te kunnen geven in het land.”
Na nog even over digitale muziek (Spotify) en de oude technieken zoals casettebandjes en vinyl te hebben gesproken, gaan we naar zijn studio om wat nostalgie te beleven van de albums door de dik 30-jarige carrière van Valentine heen. Met nog wat verhalen over hoe albums ontstaan zijn, nemen we afscheid. Een leuke middag over muziek die straks nog extra wordt gevierd. Er zijn nog kaarten voor de Release party op 21 oktober en dit kunnen we enorm aanraden. Al is het maar voor de ‘Overture’ die misschien wel eenmalig live wordt gespeeld.
© Daniël Nijveldt
Fotografie © Tempus Fugit Pictures | All Rights Reserved