Muziek en zon komt bijeen op eerste dag Welcome to the Village
Wat hebben we toch een mazzel: ons verzoekje ‘mooi weer’ is door de weergoden ingewilligd. Op vrijdag 21 juli om 16.30u. is de officiële opening van Welcome to the Village – verzorgd door Zea & Kosten Koper VS Drumband Hallelujah Makkum- maar we zijn wat eerder om het terrein te verkennen. We kijken onze ogen uit met al het schoon wat WTTV te bieden heeft. Naast de gebruikelijke eetgelegenheden en podia die op festivals steevast te vinden zijn, zien we projecten waarmee men druk bezig is de puntjes op de ‘i’ te zetten. Zo verkoopt ‘De Opfleurist’ aankomende zondag allerlei planten tegen een prikkie, die ze nu gebruiken voor de aankleding. Er hangen regenjassen her en der zodat je lekker droog blijft (graag wel weer terughangen). En is je mobieltje weer eens leeg? Geen probleem! Tussen ‘Grootegast’ en ‘Blessum’ is een oplaadpunt waar je ff lekker kan chillen terwijl je mobieltje opgeladen wordt met verse zonne-energie. ‘Compatent’ is er om de verspilling in tenten tegen te gaan met een plastic tent die volledig te recyclen is. Ze vertellen ons dat ze in de testfase zijn, net als andere projecten op dit festival. Zo bewijzen de organisatoren van het festival dat ze niet alleen pretenderen innovatief te zijn, ze zijn het. Dit is mogelijk door samenwerking en faalplezier; want innovatie kan niet zijn zonder een potje ‘op je bek gaan’. En nu naar de muzikale invulling van WTTV van dag een:
Black Honey
We mogen meteen het festival genadeloos in ‘rocken’ met deze heerlijke band uit Brighton (Verenigd Koninkrijk). Net voor ze het podium op komen zijn we van de partij en zien we de merchandise naast het podium liggen. Er ligt te gek spul wat schreeuwt: “koop mij”. In de tussentijd stroomt de tent ‘Grootegast’ al vol en zodra de band wordt aangekondigd, onthaalt het publiek de muzikanten met warmte. Ze spelen lekker eigenwijs en het vintage gevoel dat ze uitstralen is ook in hun muziek te horen. Izzy Bee (frontvrouw) heeft een hoog ‘Gwen Stefani-gehalte’; zowel qua stem als performance kunnen we het niet laten deze vergelijking te maken. Deze ‘uberfrontvrouw’ eist de aandacht volledig op door haar mimiek, gebaren en dansmoves. We denken meteen aan een film van Quentin Tarantino waar de muziek van Black Honey de soundtrack is; sixties met een rauw ‘rockrandje’. Nog ff aan de weg timmeren en ze zouden het zo kunnen bereiken. Wat toch ietwat lastig is op dit tijdstip is het publiek los krijgen en zo is dat ook te merken bij dit optreden. Toch mag dit de pret niet drukken en mogen we spreken van een zeer geslaagd optreden van een band waar we zeker meer van gaan horen. We zullen meneer Tarantino wel even een mailtje sturen…
Paceshifters
Uit Nederland deze driekoppige alternatieve rock band. Een gitaar, een basgitaar en een drum… Het klinkt allemaal zo simpel en dat is het ook. Maar juist de simpele dingen in het leven kunnen de meeste vreugde geven, zo ook de Paceshifters. Ze zetten meteen goed hard in en we zien de gitarist en leadzanger al spelend en hupsend door de lucht springen. De zangstem is onnatuurlijk hoog wat het geluid lekker hysterisch maakt. De bassist rockt ook keihard en die drummer… die grijns op zijn gezicht staat bij ons in het geheugen gegrift. Deze lui hebben energie voor tien en dat werkt aanstekelijk voor het publiek. Het spat er letterlijk en figuurlijk vanaf. We mogen nog niet van een pit spreken maar de hoofden om ons heen knikken constant ‘ja’ . De jaknikker is niet voor niks een Nederlandse uitvinding. Wat deze mannen goed doen is de spanning opbouwen. Ze spelen gevarieerd met een ritme en tempo dat trance-achtig werkt. Hun spel, energie en spanning geven ons elk moment ‘iets’ om naar te kijken of naar te luisteren. Wanneer je oogcontact hebt met de leadzanger merk je dat hij je recht in je ziel aankijkt. De gehele set kunnen we een succes noemen met hoge energie en lekkere jankende gitaren. Ze heffen hun biertje in de lucht en proosten met het publiek. Cheers!
Cody ChesnuTT
We zijn wat bevooroordeeld wanneer we naar het hoofdpodium ‘Bontebok’ lopen. Cody is al tijden een man die we, in zijn tijd met The Roots, tig keer hebben aangevraagd in elk establishment waar we binnen stapten. Met zijn band probeert hij de mensen in Leeuwarden wat los te krijgen. Een opzwepende “let’s go” werkt nog niet echt lekker en men reageert wat gematigd. Maar Cody is niet voor één gat te vangen en laat zien dat hij een rasartiest is; met zijn hele hebben en houwen zorgt hij ervoor dat het wat stijvere publiek zingt, klapt en danst. Zijn muziek – met invloeden uit funk, r&b, rock en reggae – is voor deze muzikant een manier om eenheid te creëren. Zowel in zijn lyrics als in performance is dit te merken. Hij stapt het podium af en maakt een baan tussen de spectators. Hij laat zich zingend op de foto zetten met het publiek en geeft iedereen om hem heen een hand of een knuffel. Dit heeft een groot effect om de mensen om ons heen want de glunderende gezichten vermenigvuldigen zich exponentieel. We genieten er met volle teugen van. En wanneer hij de funk nog een tandje opvoert komen de mensen om ons heen flink in beweging. Dit gunnen we deze artiest want hij heeft er hard voor gewerkt. Deze man heeft een bescheiden houding door de eer aan het eind aan de band te geven; hij kondigt elk lid aan en stapt het podium af terwijl de band nog lekker doorspeelt. En wat zijn deze lui trouwens supercool; vette afro’s, zonnebrillen en een ‘laidback attitude’. Helemaal passend bij dit festival.
Larry Gus
Wat is deze man een bijzonder exemplaar. Vage, experimentele en spastische bewegingen op alternatieve elektro geluiden die hij in z’n uppie laat galmen door de tent van ‘ Blessum’. We hebben maar een kwartiertje om deze man te bekijken (Blaudzun speelt dadelijk) dus hebben we helaas niet veel tijd om ff flink uit ons plaatje te gaan. Maar goed… in een kwartier zijn ontzettend veel momenten en bij Larry Gus ben je je daar volledig bewust van. Het lijkt alsof hij ‘maar wat’ in de microfoon schreeuwt maar wanneer hij zijn ‘loop-apparaat’ inzet, krijgt het allemaal vorm waardoor het ineens ergens op slaat. Hij valt niet in een hokje te plaatsen; je houdt ervan of je houdt er niet van. Een ding is zeker; Larry Gus blijft je bij.
Blaudzun
Als hoofdact de ‘amazing’ Blaudzun. Onze Hollandse held is een bekend gezicht bij DWDD en deze excentrieke verschijning is dan ook eigenlijk niet zo excentriek meer; hij hoort een beetje in je woonkamer rond een uur of zeven. Met deze vertrouwdheid geeft WTTV hem een hartelijk welkom wanneer hij met zijn band begint te spelen. De muzikanten die deze man meeneemt zijn van hoog niveau. We zien dat Blaudzun gesteund wordt door multi-instrumentalisten die elk een even grote waarde hebben in het spel der muziek. Een toetsenist/accordeonist, een trompetist/saxofonist, een perccussioniste/vocaliste en natuurlijk meneer ‘Zun’ zelf; vocalist/ gitarist. Blaudzun kan niet anders dan gelukkig zijn met deze getalenteerde muzikanten op hem heen. Dit soort talent inspireert, wat duidelijk weerklinkt in zijn nieuwe album: ‘Jupiter Deel I’. Het album is herkenbaar en tegelijk geeft hij ons een nieuw en hoopvol geluid. Waar zijn vorige albums meer de donkere randjes raakten, is dit nieuwe album filosofisch opgewekt. Het publiek is hartelijk maar echt los gaat het niet. We hebben duidelijk met een ‘kijkpubliek’ te maken. En de vraag is moet je ook echt los gaan? Kan het ook zijn dat ‘kijkpubliek’ meer aandachtig luistert naar wat je te zeggen hebt als artiest? Dit lijkt wel het geval want het applaus is er zeker niet minder om. Dit kan lastig zijn voor artiesten om hun energie hoog te houden. Gelukkig is dit voor Blaudzun, ogenschijnlijk, niet het geval; de energie is hoog en er wordt met overgave opgetreden. Bij het einde krijgen we een diepe buiging; iets dat je tegenwoordig alleen nog in theaters ziet. Een staaltje nederigheid wat verhelderend is om te zien bij een artiest van zijn kaliber. “Tot in de theaters!” laat hij nog weten aan het einde van het optreden. Zeker een aanrader om hem te bekijken in een dergelijke setting. Tot dan Blaudzun.
Het feest galmt nog lekker door en waarschijnlijk gaat het op de camping ook nog wel even verder. Morgen is het warm, warmer, warmst dus eerst een goede nachtrust en op naar morgen.
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie