Kippenvel, maar niet op de goede manier
Donderdagavond 22 maart in een relatief rustige Melkweg staan de New Yorkers van X Ambassadors op de planning. Voordat de smachtende jonge meiden in de zaal krijgen waar ze voor komen, mag singer-songwriter Morgxn de boel opwarmen.
De uit Nashville afkomstige Morgxn – uitgesproken als Morgan – staat in een lang zwart jas-achtig hemd op het podium met een rond brilletje met gekleurde glazen op z’n neus. Naast hem een drummer en gitarist/knopjesman. Beiden eveneens in het zwart. Gezamenlijk produceren ze melodieuze poppy tonen met wat mysterieuze trekjes waarbij de singer-songwriter met zijn hoge stem flink uithaalt. Na een praatje over hoe fucked up America is, wordt het melancholische ‘Home’ ingezet. En hoewel veel van de nummers wat mineur starten, is het refrein ook nu toch weer lekker upbeat en aanstekelijk. In de zaal blijft geroezemoes klinken en na elk abrupte einde van Morgxns nummers is het alsof veel mensen even opschrikken uit hun gebabbel waarna ze gewoon weer blijven kletsen. Als support is Morgxn catchy en opzwepend, maar vanavond komt het meezingen en -springen niet echt van de grond. En tja, die hoge wat benepen stem dat is een kwestie van smaak, maar wij vinden het vanavond wel prima.
Het is even na negenen als Hall and Oates nog wordt aangezwengeld, maar al snel gaat de knop toch om en staan we volledig in het donker met om ons heen een en al gekrijs en gejuich. Het publiek is grotendeels jong en vrouw dus je kunt je iets bij het geluid voorstellen. Sam Harris schudt wat handjes voordat ‘Ahead of Me’ wordt ingezet waarna zijn stem nog net niet overstemd wordt door het meiden-gekrijs. Oordoppen zijn zeker geen overbodige luxe vanavond in de Melkweg! Volgende op het programma is ‘Jungle’ waarvan de schreeuwerige gitaarintro van Noah Feldshuh wederom op gejuich kan rekenen. Ondersteund met een goede, diepe beat zit de energie na dit nummer goed in. De saxofoon wordt door Sam Harris erbij gepakt en het X Ambassadors plaatje is compleet.
Harris maakt er een showtje van; hij springt en danst als een malle over het podium terwijl de bandleden zo goed en zo kwaad als het kan achter hun instrumenten meedoen. Door alle gestuiter mist Harris wel behoorlijk wat noten, wat bij het nummer ‘Loveless’ behoorlijk opvalt. De hoge tonen, inclusief missers, worden vanuit de zaal alsnog meegezongen dus voor veel toeschouwers lijkt het of niet hoorbaar, of het interesseert ze gewoon helemaal niets. Voor ons komt het als een verademing als met ‘Hang On’ niet alleen het tempo, maar ook de toonhoogte wat verlaagt. Het nummer geeft een zonnig, relaxed gevoel met wat hints van soul en funk onder het elektronische laagje.
Welk nummer ook wordt ingezet, of het nou ‘Don’t Stay’ of ‘Low Life’ is, iedereen lijkt vanavond de teksten van voor tot achter te kennen. Los van deze meezingers ook nieuwe, wat onbekende nummers zoals ‘Happy Home’ waarin we in het catchy ritme boyband elementen herkennen met een snufje Maroon 5, met weer die typische krijsende, ijle uithalen van Sam Harris. Ook dit wordt enthousiast ontvangen, maar wij doen na dit nummer even niet mee. De zang gaat door merg en been en geeft ons kippenvel, en niet op de goede manier. We zijn dan ook blij met een akoestische uitvoering van ‘Georgeous’ en het wat tragere, rustigere ‘Litost’.
Na een voorstelrondje lekker wat dramatisch muzikaal geweld in de vorm van ‘Unsteady’ wat natuurlijk ook weer snoeihard wordt meegebruld in de Melkweg. Jammer dat Harris er zelf ook wat unsteady van wordt en we weer hier en daar in elkaar krimpen door de valse noten. Hij raakt zelf ook wat van zijn à propos ijkt het, als ‘ie ‘Renegades’ in eerste instantie als laatste nummer aankondigd. Na deze grote hit is het na ‘Joyful’ en toegift van ‘Torches’ en ‘Unconsolable’ namelijk pas echt gedaan.
Aan de koortsachtig blije gezichten om ons heen is vanavond te zien dat X Ambassadors voldoende fans heeft die maar al te enthousiast worden van de show. Voor ons doet het dat in de Melkweg niet – wij hebben iets te vaak de verkeerde soort kippenvel als de hoge net niet zuivere zang zich door onze oren naar binnen dringt. Misschien nog een poging op een festival, waar de buitenlucht voor een buffer zorgt…
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie