Mens, wat ben je intens
Wende is ambitieus. Ze wil de harten openen van mensen, ze in vervoering brengen, en ze blij laten zijn dat ze leven. Met een wel heel bijzonder concept trekt Wende volle zalen. Het heeft de titel “Mens”, een poëzie voorstelling en ode aan het mens zijn. Hoe ben je mens, te midden van allemaal andere mensen? Het idee van het Paradijs wordt tenietgedaan, door anderen, door ervaringen, en hoe reageer je daarop? Wende heeft de wereld geabsorbeerd als een spons, en dat gaan we vanavond terugkrijgen. Groningen lijkt erop gewacht te hebben, gezien de rij voor de Oosterpoort. Een half uur voor aanvang zijn alle zitplaatsen al bezet. Terwijl wij moeten staan, aanschouwen we het publiek dat zittend wacht. Luistermuziek, heerlijk.
Wende trapt af met ‘Deze Gin’: “Ik proost op troost en het begin”. Daarna roept ze enthousiast de zaal in “Goedenavond, proost op jullie, het leven, mens zijn”. Ze heeft twee heren meegenomen die beiden achter een instrument geluiden produceren die moeilijk te omschrijven zijn. Het instrument zelf ook, het lijkt op een grote xylofoon waar ook geluiden met behulp van een vioolstok mee gemaakt worden. We komen er soms niet achter hoe de muziek gemaakt wordt, intrigerend. Het zijn vooral organische tonen, waar de muzikanten vaak een passend decor voor Wende’s teksten van smeden. Haar nummers worden voorzien van projecties op een scherm. Hierop vooral animaties van mensen; van dansende mensen, en van Wende zelf in ontblote kwetsbaarheid.
De mensen in de volle zaal bewegen niet. Ze luisteren, in stilte. Wende raakt. Ze zingt ”Er vallen mensen uit de hemel, leg je blote handen open, laat ze niet liggen”. Ze meent het laatste, want ook Wende zelf is geregeld geraakt. In datzelfde nummer schreeuwt ze boos: “De wereld beweegt, zuigt en trekt!”, terwijl ze vervolgens een lieflijke kant laat zien middels een Frans chanson. Het is poëzie wat ze brengt, ze zingt als een dichter. De thuis beluisterde nummers herkennen we makkelijk. Toch vreemd, want er is nergens sprake van een klassiek popliedje. Het lijken flarden gedachtes, gevoelens, een brainstorm die ze eruit fluistert, vertelt, zingt, perst en schreeuwt.
“Ik zit gebeiteld in dit paradijs, toch ben ik gierig in mijn dankbaarheid, ik voel me waardeloos waarom?”. Een nummer waarin Wende laat horen wat een geluk je zou moeten hebben als je in dit land bent geboren, maar wat niet altijd gevoeld wordt. Haar omschrijving van oorlogsgeweld gaat door merg en been.
Wende haar toon wisselt constant. Van teder en klein tot zelfs euforisch erotisch, met vette dancebeats. Deze vrouw heeft een ongekende kracht die niet alleen tekstueel maar ook fysiek over komt. Ze kan zich ineens ontpoppen tot een danseres, met een power die je omver blaast. Ze is een indiaan, een rockster, een Spaanse danseres. Dit is allesbehalve luistermuziek voor een dooie zondagmiddag. Het is muisstil aan het einde van ‘Blijf’ met ook weer wonderschone poëzie; “Blijf bij mij als de winter langs je ruggengraat”. Er volgt een enorm applaus.
Wende verrast tot twee keer toe met haar intentie een volkslied te veranderen. Volgens haar mag het 101 jaar oude nummer ‘Mens Durf Te Leven’ het huidige vervangen. Wende is een optimistisch mens. Dat valt ook wel op te maken aan haar meisjesachtige glunderende blikken die ze soms openlijk met het publiek deelt. Er zit een twinkel in haar ogen. Haar expressie liegt er niet om. Ze onderstreept er haar teksten mee, en meer nog hoe ze het zelf beleeft. En dat is indrukwekkend, en wonderschoon.
Na anderhalf uur spelen verlaten Wende, Yan en LudoWic het podium onder een uitbundig gemeend applaus van waardering van het publiek. Wende komt bezweet, met een traan, terug en zet ‘Laat Mij Het Zijn’ in, geschreven door Dimitri Verhulst. Een nummer over achterblijven als je geliefde sterft. Wat ons betreft, als het om echte liefde gaat, een van de allerbeste in zijn soort.
Wende schudt je, schopt je, confronteert je, spiegelt je, bewondert je en houdt je vast. Het is veel, wat deze vrouw je voor de voeten gooit. Veel, intens en waardevol. Want ze gelooft in de kracht van de mens. Dit mens heeft ons dat op een schitterende manier kenbaar gemaakt. Mens, ik ben blij dat je er bent.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie