The Cat Empire brengt de zomer naar Paradiso
The Cat Empire staat al jaren garant voor een swingend feestje. De zeskoppige band uit Melbourne maakt nummers met veelal maatschappijkritische teksten waarin ska, funk en jazz de boventoon voeren. Op 8 en 9 november staan de mannen met al hun instrumenten twee avonden in een uitverkocht Paradiso. Wij zijn duidelijk niet de enigen die wel zin hebben in een heerlijk zomergevoel.
In Paradiso hangen vier lange, witte vlagachtige doeken achter het podium. Het geeft op een simpele, maar doeltreffende manier het gevoel van een festival tent. Het podium zelf oogt groter dan we gewend zijn doordat alle instrumenten langs de zij- en achterwand opgesteld staan. En opgesteld blijven veel van de instrumenten, aangezien het ook Melbourne afkomstige voorprogramma The Meltdown er maar vijf nodig heeft. De mannen ogen relaxed en na de eerste tonen van ‘Sweet Water’ zijn wij dat ook. Zingende toetsenist Simon Burke heeft een relatief hoge stem, maar wel met zo’n licht rauw randje. Erg fijn deze soulvolle zang die warm en zomers begeleid wordt door de overige bandleden. De solo’s van Lachlan Mclean op saxofoon laten Paradiso trillen, maar helaas wordt niet iedereen er stil van. Het trage, rustige ‘Colours in the Sky’ komt op momenten nauwelijks boven het geroezemoes uit, waardoor het ‘knuffel-je-vriendje-of-vriendinnetje-gehalte’ wat vermindert. Jammer maar helaas. Gelukkig sluit de band af met een krachtig drumritme in ‘How Funny is Another Mans Pain’ en dreunt de lekker soul van The Meltdown nog even over het gewauwel in Paradiso heen.
Een half uur is voorbijgevlogen met The Meltdown op het podium en een beetje in de war door deze vreemde tijdsversnelling bekijken we de bezoekers van vanavond eens goed. Het is nog aardig stil voor een uitverkochte show, maar dat zal nog wel goed komen. We zien een mooie balans in de zaal van mannen en vrouwen, waarbij de gemiddelde leeftijd van de mannen vanavond iets hoger lijkt te zijn dan van de vrouwen. Op zich een erg prettige gelijkwaardige mix van jong, oud, hip en minder hip. En één ding heeft iedereen met elkaar gemeen: we hebben overduidelijk zin om te dansen. En dansen zullen we als er in een rottempo ineens acht mannen op het podium verschijnen die na een kort “Paradiso, it’s good to be back” meteen ‘Ready Now’ inzetten. En ‘ready’ zijn we allemaal… ‘Wolves’ is nog niet eens gestart en overal wordt al gewiebeld, zowel in de zaal als op het podium. Drummer Will Hull-Brown heeft wat extra beweging in zijn schouders, zanger/trompettist Harry James Angus trekt gekke bekken als ‘ie zijn instrument niet aan zijn lippen heeft en stapt samen met zijn twee ondersteunende blazers licht swingend heen en weer. En over zanger Felix Riebl hoeven we het niet eens te hebben. Die man heeft muziek in zijn lijf zitten en kan waarschijnlijk niet eens stil staan al zou ‘ie het willen.
‘Stolen Diamonds’ wordt door Harry gezongen en Felix kruipt achter de percussie set-up waar hij laat zien en horen dat hij ook prima met bongo’s en cowbells overweg kan. En Harry staat rappend in de spotlight, met z’n ogen dicht helemaal in de muziek. Met het oudje ‘How to Explain’ krijgt de band Paradiso volledig aan het springen en de tekst “music is the language of the soul” kan niet meer waar zijn. Een voor een komen alle blazers ‘aan het woord’ terwijl ze elkaar afwisselen in het midden van het podium. Het lijkt alsof de muzikanten samen een verhaal vertellen, of een gesprek voeren met elkaar en met ons. De dynamiek is lekker om te zien en zelfs het volledig onbekende nummer ‘Anybody’ (komt uit in feb. 2019) wordt net zo hard op mee gedanst, ook al kunnen we dit met z’n alleen (nog) niet meezingen.
En zo vliegt de avond in sneltreinvaart voorbij. Er wordt non-stop gedanst, gejuicht, gezongen en kei- en keihard genoten van deze zomerse avond in november. ‘Call Me Home’, ‘Daggers Drawn’ en ‘Killa’ komen voorbij waarbij dit laatste nummer opgedragen wordt aan twee fans die een nogal lange reis afgelegd hebben om hier vanavond te zijn. Helemaal uit Dubai… en tja, ‘can’t blame them’ want ook wij hadden deze avond voor geen goud willen missen. Wij – en iedereen om ons heen – is als was in Felix’ handen. Ofja, wiens handen op dat podium dan ook. We klappen als verwacht wordt dat we klappen, we zwaaien met onze armen als de band dit doet en we kunnen niet stil blijven zitten. ‘Two Shoes’ is een feest van herkenning bij het publiek, want dit nummer dat kan iedereen wel meezingen en er ontstaat zelfs een kleine moshpit. Ook op het podium wordt gesprongen als de band lekker doorgaat met ‘Bulls’ en ‘Steal the Light’.
Het mooie is dat de teksten van The Cat Empire lang niet allemaal zo vrolijk zijn. Het zijn veel mens- en maatschappijkritische nummers die wel ontzettend blij en energiek klinken. En dit heeft wat krachtigs. Want waarom zou een kritische boodschap ook direct droevig of boos moeten klinken? Maar niet alles is natuurlijk even kritisch, sommige nummers zijn ook gewoon fijn en warm en heerlijk om mee te brullen. Zoals ‘Still Young’ – een titel die volgens ons op iedereen vanavond wel van toepassing is. We voelen ons allemaal jong en geen mens kan ons wat maken vanavond. En er wordt dan ook erg hard gejoeld, gefloten en verder gezongen als de band van de planken verdwijnt. Duurt niet lang voordat The Cat Empire weer terug is voor een toegift in de vorm van ‘Like a Drum’ waarbij Paradiso nog even goed los kan.
Dit is een walgelijk positieve recensie, maar The Cat Empire is dan ook een walgelijk goede band die elke keer weer een heerlijk swingend feestje maakt van live shows. Er zit energie in, de ska-funk-jazz met latin invloeden klinkt lekker warm en zomers en als er één band is die het publiek loskrijgt, dan is het deze Australische groep wel. The Cat Empire heeft niet meer nodig dan zichzelf, zelfs een door tl-balken verlichte kebabzaak zou sfeervol worden als de band er zou staan. Jammer als je het gemist hebt in Paradiso, maar doe jezelf dan een lol en ga de volgende keer kijken. Wij zijn er sowieso dan ook weer bij.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie