Terwijl het voorprogramma Been Stellar al bezig is, staan er buiten nog lange rijen en is er dus nog weinig publiek in de zaal. Maar een paar minuten voor The 1975 begint staat de zaal afgeladen vol met voornamelijk jonge mensen. De band speelt hier vanavond als onderdeel van hun ‘Still… At Their Very Best’ tour.
Het decor is opmerkelijk; er is een huiskamer nagebouwd, compleet met muren, deuren, ramen en een trap en als de bandleden een voor een opkomen is het net alsof ze thuiskomen. Hier en daar worden lampjes aangeknipt en nemen ze hun posities in achter hun instrumenten. Ondanks de grootte van de zaal lijkt het hierdoor vanaf het begin een soort theatershow. Er lopen cameramannen op het podium, aan weerszijden hangen schermen en de beelden die hierop te zien zijn worden ook doorgevoerd naar de verschillende tv’s die op het podium staan.
Naast vaste bandleden Matty, Ross, Adam en George zijn de extra gitariste, pianist/gitarist, percussioniste en saxofonist een welkome toevoeging. De band staat (letterlijk) als een huis en frontman Matty zingt goed, ook al lijkt hij wat afwezig. Mede hierdoor is het eerste gedeelte van de set wat tam. Matty zegt niets tussendoor. Hij zit nonchalant op stoelen en banken, lijkt het publiek haast niet te zien en kiest wat de zang betreft de veilige noten. De muziek klinkt precies als op de plaat en we missen wat live-elementen.
Na ruim 40 minuten dezelfde - langzamere - soort nummers als ‘A Change of Heart’, ‘Robbers’ en ‘Fallingforyou’ wordt het bijna een beetje saai. Waar blijven de uptempo meezingers? Na het zien van eerdere shows in 2014 (in het veel kleinere Paradiso) en 2016 in deze zelfde zaal (toen nog de Heineken Music Hall) is dit niet wat we van de band verwachten.
Het gebruik van de schermen, visuals en belichting is heel slim en mooi gedaan. Het decor kan vanaf alle kanten belicht en gefilmd worden, wat er vervolgens op de schermen uitziet als een video-clip. Alle meubels worden ook gebruikt door de bandleden, wat het visueel aantrekkelijk en afwisselend maakt. In de muziek komt dit echter nog niet terug.
Tijdens ‘When We Are Together’ - wat begint met akoestische piano waar het publiek helaas doorheen praat - komt er meer leven in de set. Matty stelt de bandleden voor en het geheel krijgt een meer live-gevoel. Na dit nummer gaat de band - behalve Matty - af en horen en zien we allerlei nieuwsberichten via de vele tv’s op het podium. Fragmenten uit nieuwsuitzendingen van de afgelopen tijd benadrukken de politieke thema’s die in de nummers van The 1975 vaak veelal aanwezig zijn, en gaan langzaam over in fragmenten over Matty zelf. Hij verdwijnt vervolgens in een tv en het podium wordt donker.
Als alle bandleden hierna terugkeren lijkt er een soort transformatie plaatsgevonden te hebben. Met hits als ‘Heart Out’, ‘TOOTIMETOOTIMETOOTIME’, ‘It’s Not Living (If It’s Not With You)’, ‘The Sound’ en ‘Somebody Else’ lijkt het nu pas tot leven te komen en ook Matty zelf lijkt meer aanwezig en bezig met wat er om hem heen gebeurt. Er is veel meer interactie met het publiek - dat hij veelvuldig laat meezingen - en het geheel is een stuk energieker, alsof hij nu pas uit zijn schulp durft te kruipen. Wat we aan het begin van de avond bestempelden als ‘tam’ en ‘saai’ valt nu op zijn plaats. De show lijkt te zijn opgedeeld in twee helften: introvert/extravert, zwart/wit, tam/energiek.
Met ‘Chocolate’, ‘Love It If We Made It’, ‘Sex’ en ‘Give Yourself a Try’ krijgt het publiek eindelijk de show waar het al de hele avond op hoopt. Ondanks het bijna twee uur durende concert komt het einde onverwacht en er is geen toegift. Vooral na de geweldige tweede helft van de show had het wat ons betreft nog wel langer mogen duren, maar gaan we voldaan en moe van het springen en dansen naar huis.
© Maaike de Wit
Foto: Jordan Curtis Hughes
