Steph Strings, 19 april 2024, Spot/Lutherse Kerk Groningen
Het is een ontzettend sympathieke concertzaal, de Lutherse Kerk in Groningen. Het staat bijna als een gewoon herenhuis in de gevelrij van een straat in de binnenstad. De kerk heeft een rechthoekige ruimte met aan de lange zijde de preekstoel. Daarvoor is een kleine verhoging als podium en eromheen staan in een U-vorm de stoelen. Door de dwarse opstelling van het podium is het extra intiem. Bovenlangs is er ook een balkon in een U-vorm. Daar staat achter de eerste rij, aan de korte zijde, een indrukwekkend orgel. Hierdoor lijken de bezoekers op die eerste rij erg nietig. Het plafond is halfrond en links en rechts van het podium zien we hoge glas-in-lood ramen. Het lichtplan is erg goed uitgevoerd. De kleuren van de glas-in-lood ramen knallen er uit en zowel de preekstoel als de witte gevel kleurt zo nu en dan neonroze. Een prachtige setting voor de acts van vanavond.
Het mooie meisje met gitaar die het voorprogramma verzorgt moet wel uit het diepe, diepe zuiden van de Lage Landen komen. Onwennig en verlegen spreekt ze met een tongval van onder de rivieren. Gekleed in een hippie jurk speelt ze liedjes die ze tussendoor aanvult met gevoelens van overweldigd, dankbaarheid en verhaaltjes. Ze heet Lotte Walda en is een straatmuzikant van 27 uit Heerlen. Van jongs af aan wist ze dat ze zangeres moest worden. Waar ze praat als een onzekere tiener, zingt ze als een doorgewinterde volwassen zangeres. Met een prachtige stem die allerlei associaties oproept met de engelachtige stemmen van bekende folkzangeressen en met de groene heuvellandschappen van Ierland. De snik in haar stem en de hoge stukken zijn prachtig. Sporadisch zit ze in dezelfde kleur als Natalie Merchant, wat een groot compliment is. Ze doet ‘Big Yellow Taxi’ van Joni Mitchell, waar ze fan van is. Als ze later zingt: "We can move mountains if we want to" in 'Move Mountains', waan je je echt in de sferen van 'San Francisco (Be Sure to Wear Flowers In Your Hair)'. Woodstock dus. Het applaus krijgt voor haar een extra lange versie.
Bij Steph Strings is het hele verhaal andersom. Ze is niet geboren als zangeres, maar als gitarist. Zoals ze zelf zegt: "Daarom heet ik Steph Strings en niet Steph Sings". Gitaar spelen doet ze al van jongs af aan. En hoe. De Australische begint met een paar instrumenten waar ze gelijk een boeiende en warme blues van maakt. Gitaar, voetdrum, mondharmonica en een trommel nemen ons mee op reis. Het heeft wel iets van Shakey Graves, het is erg levendig en tegelijkertijd diep doorleefd. Ze speelt meerdere nummers zonder tekst. Door haar toelichting over waar de instrumentale nummers over gaan ga je je toch een voorstelling maken. Zo ontvang je als luisteraar niet alleen de emoties, maar creëer je ook de beelden. Je voelt de rollercoaster waarin ze beland is als ze toch op tour gaat terwijl haar tante ernstig ziek is. Als ze sterft en ze in een ander continent is.Terwijl ze op dat moment diep geraakt is door de mooiste (Zwitserse) bergen ooit, die ze tijdens de reis aan zich voorbij ziet komen. Ze weet dit te vatten in een dynamisch nummer dat ze nog niet op plaat heeft staan, laat staan ooit live gespeeld heeft.
De afwisseling in haar gitaarspel is enorm. De liedjes met tekst zijn iets minder spannend maar wel erg toegankelijk. Ze moedigt iedereen die verliefd is op zijn of haar beste vriend ervoor te gaan, ondanks dat het bij haar uiteindelijk niks werd. ‘JOYOUS’ treft de kern van twijfel mooi met de woorden: "I wonder if there's a future in us too, or are we meant to be like we've been used to".
Het is een mooie cocktail; Instrumentale stukken en liedjes met tekst, verhalen en grappen, contact met mensen in het publiek, staand en zittend spelen. Het is erg gevarieerd en erg in balans. Het is opvallend hoe sterk ze connectie maakt met het publiek en boeiende verhalen zo uit haar mouw schudt. Het verhaal over de ontmoeting met een heks komt regelrecht uit een roadmovie, het kan zo uit Into The Wild komen. De heks, die zichzelf Cosmic Grandma noemt, had het goed gezien: deze dame moet stoppen met haar studie en muziek gaan maken. Met zowel levenservaring als levenslust staat ze moeiteloos de zaal van voor naar achter te boeien. Terwijl ze 23 is! De knipoog die ze geeft na de opmerking dat dit haar laatste nummer is, is buitengewoon hilarisch, theatraal.
Toch kent zij ook donkere kanten en dit komt eruit in 'Catacombs' welke ook het decor van desolate landschappen oproept. Het gaat over depressies, haar eigen. We luisteren gefascineerd naar ‘BACK AT ME’ (over woede) en haar eerste echte liedje (slechts 4 jaar geleden dus) ‘Dusty Road’.
De liedjes aan het einde van de set zijn net wat steviger en eigenlijk de kersen op de taart. 'San Remo', de plek waar ze vandaan komt, is prachtig. Ze speelt met haar hand op de hals van de gitaar vanaf de bovenkant, en op een ander moment staat de gitaar verticaal op haar schoot en zie je de band die ze ermee heeft, zo respectvol als ze er op speelt. Het is fascinerend, met je ogen dicht hoor je drie lagen uit het instrument komen; een beat, een ritme en een melodie. Doe je je ogen open, dan zie je hoe vaak ze van oor tot oor straalt. 'LION' heeft echt hitpotentie, wat slechts een kwestie van tijd zal zijn.
Niet vaak vallen we in een muziekavond met zoveel moois. Zowel het voorprogramma als de hoofdact zien er niet alleen mooi uit, maar maken ook erg mooie muziek. De muzikanten zijn gewoon erg aardig. Het publiek, al even jong, is stil en aandachtig. Maar gezelligheid is er ook onder het halfronde dak van de prachtige kerk uit de 17e eeuw. Het is een intieme locatie die niet onder doet voor de sfeer van de mooiste concertzalen van Nederland. Iets eenvoudiger en robuuster dan Paradiso. We zijn onder de indruk hoe een 23-jarige zo volwassen kan verhalen over episodes uit haar leven, en iedereen inpakt met of een sterk verhaal of een goede grap. Nog meer indruk maakt ze met hoe ze gitaar speelt van snel en swingend tot loom en bluesy. Maar ook hoe ze nummers inkleurt met de smaken van oudere muziektradities en de sfeer van desolate woestijnlandschappen. Dat haar teksten autobiografisch zijn en gaan over gebeurtenissen in haar (liefdes-)leven maakt het modern en verrassend.
© Marten Siegers
