Sophie zorgt voor een lange rij op straat voor Vera. Buiten is al duidelijk wat een energiek publiek het is. Effe wennen aan de studentikoze klanken, we twijfelen even of we niet in de rij staan bij een Leids (cabaret-)festival. De gesprekken in de rij zijn luid en hilarisch.
De muziek vooraf warmt de zaal op. Zonder instructies gaat een grote groep ‘Lay All Your Love on Me’ van Abba meezingen als het refrein stil wordt gezet. Mensen dansen al voordat de band zichtbaar is.
De band oogt minder theatraal dan we gewend zijn. De kleding is met aandacht uitgezocht, maar wat minder hilarisch. Sophie zelf blijft echter erg origineel in alles wat ze doet en aantrekt en vandaag is ze een soort kick-ass Assepoester 2.0. De praatjes tussendoor zijn er ook weer, maar iets beknopter. Haar teksten domineren de show, evenals haar oprechtheid. En daar komen we voor. Het is bijzonder dat ze een zaal tot aan de achterste mensen in beweging krijgt. Velen zingen teksten mee en dansen verbroederd met elkaar. Het is enerzijds merkwaardig dat je je waant op een piratenfestival of een nachtje in de Blauwe Engel, en aan de andere kant je je waant in roerige tijden van protest en opstand. Merkwaardig om te zien dat het publiek teksten, die erg maatschappij kritisch zijn, gewoon vrolijk mee zingt.
We zijn een beetje van de smartlap gaan houden, dankzij Sophie Straat. Ze laat er een aantal fraaie horen. Je hoort bijna een draaiorgel van de straat in ‘Mannen’. Melancholische klaagzangerige zang en lekker tegendraadse ritmes. Soms is ze verlegen, maar meestal staat ze voor haar zaak. Haar mening over de wereld, de ongelijkheid en onrecht lijkt een groter doel te dienen dan het verkondigen van fraaie smartlappen. Accenten liggen op tekst en muziek in de breedste zin van het woord. Wieger Hoogendorp (ook producer van Goldband) is prominent aanwezig en vormt met de bassiste een goed stel in de backing vocals. Hij speelt echter ook een fraai stukje gitaar. Zowel in solo (‘De vergiffenis’) als in ritme. We vragen ons af of hij experimenteert met de sound van de 50’s. Hij laat zo een stukje surf de show in glijden. De bassiste excelleert in nummers die ons doen denken aan de Bloudhound Gang (‘Discovery Channel’). ‘Papa’ loopt en rolt heerlijk door. Wat overigens gaat over de elitaire ouders die hun kinderen wel even een hand boven het hoofd houden. Voor ‘Mooi Als Je Lacht’ geldt ook dat er een fraaie bas wordt verkondigd, nu met ook een disco vibe. De line up van de band is gewijzigd, de “minister van Rock n Roll Hugo de Jonge” is er niet meer bij, maar aan kwaliteit hebben ze niet ingeboet.
Leuk en gezellig, maar hier staat wel Neerlands enige echte protestzanger. Linkser dan de stad Groningen ooit geweest is, ik denk meer aan Finsterwolde wat ooit rood kleurde door de CPN, en bestrijder van alles waarin het ego domineert. Over hoe belachelijk het is dat je als Amsterdammer naar Lelystad wordt gejaagd als je een huis wilt, over hoe belachelijk het is dat je als vrouw niet gehoord wordt als de ander het recht op opinies over je uiterlijk misbruikt. De humor ligt ook voor het oprapen, als ze zich door zenuwen vergist. Waar ze een punt wil maken over links activisme in de jaren 80 zegt ze jaren 30, waarna Wieger suggereert dat ze toch misschien rechts is.
‘Tweede Kamer’, haar hit met Goldband, wordt massaal mee gezongen en de herrie van het publiek daarna vraagt nu echt om oordoppen. Het nummer van Fleetwood Mac over haar perceptie op de agent rolt weer lekker met de bas en daarna krijgen we nog een vleugje punk in ‘Vrijheid Gelijkheid en Zusterschap’ met een superfijne gitaar rif van Wieger. Briljante rijmelarij is er ook ; “En als ik wakker wordt dan lijkt het wel de 18e eeuw, de één heeft niets te zeggen en de ander veel te veel”.
Het is een kort, stormachtig concert. Geen ego’s, maar solidariteit met de underdog mét vrolijke meezingers. Deze vrouw heeft niet alleen een uitverkochte zaal mee weten te krijgen in haar muziek en gedachtengoed, maar heeft er tevens voor kunnen zorgen dat het gros van de mensen zonder mobiel in hun handen het concert hebben beleefd!
© Marten Siegers
