Post Malone, rockstar zonder band.
Post Malone is een controversieel figuur. De blanke, middenklasse rapper begon met een passie voor metal. Op een gegeven moment ontdekte hij de hiphop en trap muziek. Post Malone kopieerde de stijl van rappers als Migos, Travis Scott en Rae Scremmurd. Binnen de kortste tijd was Post Malone een van de succesvolste artiesten van deze tijd. Of het nu zijn unieke stijl is of dat hij voordeel heeft als blanke rapper, met 14 singles tegelijkertijd in de top 100 staat Post Malone aan de top.
Aan populariteit heeft Malone ook in Nederland geen gebrek. Met zijn eerste bezoek staat hij gelijk twee avonden in de Ziggodome. Post Malone heeft ook liefde voor Nederland. Hij draagt namelijk een roze jumpsuit met allemaal Nederlandse symbolen erop getekend. Het logo van Amsterdam, enkele tulpen en een windmolen. Er is volop gelegenheid om alles aan het pak te bestuderen, want het is vrijwel het enige dat Post Malone meebrengt. In combinatie met zijn tattoos en warrige haar ziet Post Malone eruit alsof hij zo uit ‘One Flew Over The Cuckoo’s Nest komt weggewandeld. Zijn hele show staat Malone op een loopbrug. Daarbij wandelt hij precies tussen twee grote, verticale videoschermen. Alle muziek komt van een tape en er is geen DJ te bekennen.
Eerlijk is echter eerlijk. De rapper heeft wel iets. De eerste nummers knallen keihard de zaal in. Post Malone wisselt af tussen zingen en rappen. Geen van beide kan hij goed, maar de passie waarmee hij de persoonlijke teksten brengt maakt het optreden toch intens. Daarbij schakelt Malone op de juiste momenten door naar een aanstekelijk moment. Bijvoorbeeld als na het populaire ‘Wow’ er met ‘Psycho’ gelijk ruimte is voor een catchy refrein. Op tape gezongen door Ty Dolla $ign, maar enthousiast meegezongen door het publiek.
Langzaam begint Post Malone zelf meer te zingen. ‘Blame It One Me’ klinkt nog als Linkin Park, ‘Paranoid’ is simpelweg een hoop geschreeuw dat niks toevoegt. Op deze momenten mist de muzikale ondersteuning van een band. Dit leidt tot de ironische situatie waarbij een nummer als ‘Rockstar’ het moet hebben van een gitaarsolo dat van tape komt. Vanzelfsprekend sluit Malone af met enkele knallende nummers die de energie weer terug in de show brengen.
Post Malone kiest voor een minimalistische aanpak. Het draait allemaal om de rapper en zijn bezongen demonen. Wie van een afstandje kijkt ziet een rare kerel in een roze pak die op een leeg podium over goede beats matig staat te schreeuwen en rappen. Echter, Post Malone laat vanavond ook wel zien iets meer te zijn. Post Malone houdt het in zijn teksten dicht bij zichzelf. Dat maakt dat als Malone goed op dreef is je wordt meegesleurd naar zijn beleefwereld. Dat is een duistere wereld verpakt in een goed feestje.
© Karst Jaarsma | All Rights Reserved
Geef een reactie