We reizen speciaal vanuit Groningen af naar Doornroosje, om deze meesterlijke singer-songwriter in levende lijve te horen. Waar Neil Young de Godfather van de Grunge is, is Paul Weller de Godfather van de Britpop. Daarom wordt hij door velen op handen gedragen, al decennialang. De man maakt keer op keer indruk als rasmuzikant, zelfs als hij in de schaduw staat van bijvoorbeeld Amy Winehouse in de show van Jools Holland. Onze lievelingsalbums Stanley Road (1995) en Heavy Soul (1997) zijn al erg oud, maar we hopen hier toch wat van te horen. Inmiddels heeft hij 16 solo-albums op zijn naam staan. De bijna 65-jarige muzikant heeft vorig jaar een album gemaakt met allemaal niet eerder gebruikte tracks (ook demo's en b-kantjes) genaamd 'Will of the People', waarop een remix van Richard Fearless 'Super Lekker Stoned'', over zijn tijd in de Lage Landen. We zijn benieuwd!
In het voorprogramma zien we Maxwell Farrington & Le SuperHomard, waarbij vooral de donkere stem van de zanger opvalt. De band mag spelen voor een propvolle zaal. Het concert is dan ook uitverkocht. De barriton zorgt voor een eigen geluid van dit in feite Australisch - Franse duo. Maxwell Farrington en Christophe Vaillant
Weller trapt af met 'I'm where I Should Be', met een elektrische sound, vette drums en een kauwgompje. Hij heeft een flinke band mee met twee drummers, een saxofonist (die ook dwarsfluit speelt) en zijn oude compaan Steve Cradock op gitaar. De sound klinkt vet en vernieuwend, 't is denkbaar dat hier een dansbaar geluid geproduceerd gaat worden waar iedereen als in een trip wordt meegevoerd. De tweede track laat ook een tamboerijn en pompende ritmes horen. Het is echter de klassieker 'My Ever Changing Moods' en zet het publiek aan het dansen, een beetje dan. De drums zijn heerlijk. Daarna volgt nog een klassieker waarin ook acoustische gitaar en backing vocals te horen zijn. De band rolt (met dwarsfluit) via 'The Attic' van de plaat 'Sonic Kicks' naar een nog niet uitgebracht nummer. Deze track, 'Take', legt een pittige, bijna agressieve onderlaag bloot wat voor ons typisch Weller is. Dat is ook wel waar de Britpop destijds mee geïnjecteerd is; een felle energie en een attitude van; Sol niet met mij. Dat zit in deze song en de lage sax past precies tussen de bas en drums die echt lekker rocken.
'Stanley Road' heeft dat typisch stuwende tegendraadse geluid. Zijn mooie stem valt op zijn plaats evenals het gitaarwerk van Steve Cradock (ook bekend van Ocean Colour Scene), die niet alleen een lekkere stijl heeft maar ook een fantastisch geluid. Als we de sax weer horen en het nummer een andere jas krijgt, kunnen we concluderen dat Weller vernieuwing en experiment niet schuwt. Een aantal tracks worden wat opgerekt waarin verschillende lagen wonderschoon boven komen. Soms funky, soms jazzy en soms ook erg rock 'n roll. Het geluid is echter, net als 25 jaar geleden, loeihard, zowel vooraan als achteraan op het balkon. Het is een soort muziek die met veel inzet moet worden uitgeperst, uitgewrongen en in een getemperde dosering geserveerd wordt. Het pompt en stuwt als in een jam en zit erg goed in elkaar. We lopen zo via 'All Pictures on the Wall' naar 'Hung Up', van het legendarische album 'Wild Wood'. Die laatste laat een gepassioneerd zanger horen. We houden ook erg van het zware modernere spul wat verfrissend is, zoals 'Fat Pop'. De klassieker 'Shout it to the Top' wordt iets enthousiaster ontvangen, maar wij hebben liever meer Fat Pop. Weller zelf concludeert dat het een aardig publiek is, maar wel wat stil. Wij zouden willen aanvullen dat het publiek ook erg honkvast is en gerust drie uur lang op exact dezelfde plek blijft staan. Het is weinig dynamisch hier in Nijmegen.
De tracks van 'On Sunset' (van 2020) laat een melodieuze weemoedige Weller horen en een fijne slide. Ook de zachtere, zoetere nummers kunnen eindeloos doorgaan zonder te vervelen. Na 'Peacock Suit' worden we nog getrakteerd op nummers van 'Stanley Road'; 'The Changing Man' en het prachtige 'Porcelain Gods'. 'Into Tomorrow' krijgt een drumduel van beide drummers in een uitgesponnen versie. Het zijn juweeltjes van nummers en de soul van Weller kleurt vreemd genoeg erg fraai met de rocksound. Maar de nummers klinken eerlijk gezegd op de plaat rockender en soulvoller.
Al met al zien we een erg professionele band. Weller speelt tracks uit zijn gehele carrière. Hierdoor word je wat minder meegenomen op een reisje, een trip of ergens ingezogen, want er is weinig verband tussen de songs. De verrassing zit 'm in stevige vette tracks (van het album 'Fat Pop") en de uitgesponnen nummers waarin je weldegelijk wordt meegevoerd door fantastische ritmes, grooves, vunzig gitaarwerk en jazzy sax. En 'Stanley Road' blijft een meesterwerk die we nu op LP aanschaffen, liefst met betere speakers.
© Marten Siegers
