Cheesy en cliché, maar ook erg goed
Het lijkt wel alsof iedereen een mening heeft over Nickelback en in deze opvattingen is nauwelijks een middenweg te vinden: of je bent fan, of je bent het absoluut niet. De Canadese band is door het tijdschrift Billboard nog neergezet als beste rockband van het afgelopen decennium, maar vele anderen zijn van mening dat Chad Kroeger frontman is van de slechtste en meest gehate band op aarde. Interessante materie wat ons betreft – we willen dan ook graag met eigen ogen en oren zien en horen hoe Nickelback het er live vanaf brengt. Nieuwsgierig, maar ook een beetje sceptisch komen we dan ook bij het erg kalm ogend Ziggo Dome aan waar we zonder ook maar een seconde stil te staan direct door kunnen lopen naar de eveneens rustige zaal.
Om de boel een beetje op te warmen, heeft Nickelback een kwartetje rockers uit eigen land meegenomen: Monster Truck. De mannen hebben begin dit jaar hun tweede studioalbum uitgebracht in een genremix die je zou kunnen omschrijven als rock met een beetje roll en wat blues en country invloeden. Of we klaar zijn voor een echte rock ’n roll show gilt bassist en tevens zanger Jon Harvey vol overtuiging – nou, kom maar op, wij zijn er klaar voor om omver gewalst te worden door Monster Truck. En omver gewalst worden we ook wel enigszins als de band lekker voort dendert met onder andere ‘Old Train’ en ‘Don’t Tell Me How To Live’: drumritmes die bij vlagen aan bands als Queens of the Stone Age doen denken, lekker ruwe gitaarrifs, lage zang met hoge uithalen in de refreinen. Exact alle ingrediënten voor een precies pittig genoeg rock-soepje. Ook de uitstraling van de grotendeels langharige mannen voldoet aan het plaatje, een mooi plaatje wat ons betreft. Monster Truck is goedgekeurd.
Een rondje door de zaal leert ons dat de show inderdaad niet volledig uitverkocht is en dat er meer leeftijdsvariatie in het publiek zit dan verwacht, al is het grootste deel van de fans toch duidelijk 30+. Zodra Nickelback op het podium verschijnt, is er gejuich te horen als meteen het krachtige ‘Edge of a Revolution’ wordt ingezet, ondersteund met maatschappij kritische beeld op de achtergrond. Je kunt zeggen wat je wil, er van houden of niet, maar dit is een lekkere opening van de set. Beetje jammer wel dat het hierop volgende “Aaaaaaamsterdaaaaam (…) we fucking love you Aaaaaamsterdaaam” direct weer zo cliché is. Helaas blijkt dit het eerste van vele klets-momenten te zijn… Terwijl de band verder gaat met onder andere ‘Something in Your Mouth’, ‘Animals’ en ‘Too Bad’ besluiten we al dat hoewel het mee-klap-gehalte erg hoog is, de band meer dan prima speelt. Kroegers stem is daarnaast net ietsje ruwer dan tijdens de gloriedagen van ‘How You Remind Me’ wat voor het geheel een pluspunt is.
Na wederom wat ‘blablabla’ tussen de nummers door, is daar het eerste echte zwijmelmoment: ‘Photograph’, ‘Someday’ en ‘Lullaby’ allemaal netjes achter elkaar. Met de opmerking “this is for all the ladies” en flakkerende kaarsen zichtbaar op het grote scherm achter de band is dit een soort Backstreet Boys in een rock-marinade. Maar ook hier geldt: het klinkt live verdomd goed en we betrappen onszelf er op dat we zonder erbij na te denken een beetje mee beginnen te zingen. Als het romantische momentje afgevinkt is, mag het allemaal weer wat harder als de band verder gaat met het greatest hits lijstje waaraan ze begonnen lijken te zijn. ‘Figured You Out’, ‘Hero’ en ‘Rockstar’ kunnen hierin natuurlijk niet ontbreken, al zijn de credits bij dit laatste nummer vanavond voor Tine (of Tina) die vanuit de zaal het podium opgetild wordt. Deze dame zingt niet alleen het volledige nummer mee, maar krijgt het voor elkaar om Kroegers flauwe grap – “Don’t be nervous, just picture the audience naked.. I’ve been picturing you naked for 45 minutes” – zonder aarzeling, maar met licht trillende stem te beantwoorden met: “Right back at you!”.
Het enige nummer dat we bewust missen in de setlist, wordt natuurlijk – hoe kan het ook anders – als afsluiter toch gespeeld. Het door tienermeisjes in de jaren ’90 grijsgedraaide ‘How You Remind Me’ schalt door Ziggo Dome begeleid door de luidkeels meezingende fans. Een lekker cheesy afsluiting van de avond wat ons betreft. Gelukkig snapt Nickelback wel dat je niet hiermee kunt stoppen en de band verschijnt na een ogenblik weer op het podium voor een toegift. Tot onze verbazing wordt zonder verdere aankondiging ‘Everlong’ van Foo Fighters ingezet en hard meegezongen door het publiek. Ook na het nummer wordt de cover niet aangestipt, de band gaat gewoon verder met ‘Burn It to the Ground’ waarmee ze de avond echt afsluiten. Wij vinden het echter helemaal niets dat de toegift start met een cover en deze vervolgens niet benoemd wordt. Misschien heeft het te maken met het feit dat Foo Fighters frontman Dave Grohl zich wel eens negatief heeft uitgelaten over Kroeger en co, maar dan nog… Wat ons betreft niet ok.
Voor onze uiteindelijke conclusie maakt dit einde van de avond weinig verschil meer: Wij vinden dat Nickelback uit vier goede muzikanten bestaat, waarvan er eentje iets te veel wauwelt tijdens de set. De muziek wordt live ontzettend goed gespeeld en of je er nu van houdt of niet, de nummers zijn catchy en blijven bij je hangen… bij nader inzien draagt dat laatste waarschijnlijk bij aan de veel voorkomende haat jegens de band… Als we dan toch eerlijk zijn, snappen we dit laatste ook wel een beetje. Aan de andere kant was deze onverwachte greatest hits show best wel leuk om te zien. Een beetje cheesy en cliché op momenten, maar toch ook erg goed.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie