Nathaniel Rateliff & The Night Sweats in De Oosterpoort, 31-01-2019

 

Sterke songs, aan het eind

 

Het voorprogramma wordt verzorgt door LION. Een jonge groep muzikanten, eerder verschenen dit jaar op Eurosonic. Drum, gitaar, bas en de zangers speelt ook gitaar. Rock muziek met prettige refreinen. De drums vallen op, doordat deze strak en zeer gevarieerd bespeeld worden, wat ten goede komt aan de dynamiek in de songs. De zangeres valt op vanwege de manier waarop ze met lijf en stem de songs overbrengt; een getergde ziel moet zich uiten. Dit gaat gepaard met hese stem die in de rustige stukken zoeter klinkt en in de luidere stukken, met flinke uithalen, vuriger. En krachtige mimiek onderstreept dat ’t echt is. Ondanks veel gepraat in de zaal, toch gewoon je ding doen, al is dr maar 1 die een shirt van je koopt. Ze heeft meer aandacht voor het publiek dan andersom. Tof bandje, frisse songs.

 

Vanaf 2015 speelt de folksinger Nathaniel Rateliff met The Night Sweats, wat een koerswijziging inhield richting rock & soul. Swingende rhythm & blues mogen we verwachten. In de band zit een blazerssectie bestaande uit drie mensen, een organist, een drummer, een bassist en een gitarist. Nathaniel zelf speelt gitaar, mondharmonica en tamboerijn. Iedereen in het zwart gekleed, met uitzondering van de hoeden.

De eerste nummers vragen we ons af waarom er niet gedanst, gesprongen, meegezongen of überhaupt wordt bewogen. De bassist beweegt lekker op zijn beats, dat wel, Nathaniel zingt ook niet verkeerd, de blazers zijn er geregeld, en de orgel is goed te horen. Maar t swingt niet. De bas is meer en drum, het rolt niet. Nathaniel praat meer dan dat hij echt zingt. Dus korte eentonige klanken, en net als de bas; het rolt niet. Het beukt wel, maar ’t grooved niet. Andere instrumenten doen dingen maar praten langs elkaar heen. ze maken er geen pakkende songs van. Of solo’s lijken op een verkeerde plek te staan. Het is te hoekig allemaal. Het applaus tussendoor is kort.  Vanaf het vijfde nummer ontstaat er wat meer ruimte in zijn stem en is de zang een klasse beter en dieper geworden. Dat wordt beloond met meer applaus. Maar dansen, nee.

Vanaf het twaalfde nummer komt er wat beweging in de zaal. Als daarna de blazers naar voren komen om een stukkie zonder de band te spelen van een minuut is het publiek wild van enthousiasme. De blazers vallen sowieso goed in de smaak bij het publiek. Er wordt luid gejoeld en dit is tevens de meest gefilmde minuut van het hele optreden. Vanaf hier gaan zo nu en de handen de lucht in en doet het publiek actief mee, voor ’n seconde of 30. Tegen die tijd heeft Nathaniel wel 2 gitaren en een tamboerijn hoog de lucht in naar achteren gegooid, hopelijk opgevangen.

Bij circa de 16e songs ‘I Never Get Old” is het publiek los. Er zijn een groot aantal mensen in de zitplaatsen die nu staan, te dansen, klappen of mee zingen. De volgende song ‘S.O.B.’ brengt ook een enthousiasme los, en vreugde (!) , ondanks of dankzij de line “Son of a bitch”. Een sterke song, goed overgebracht. Hij moet dus gewoon meer schelden, das beter, voor iedereen.

© Marten Siegers | All Rights Reserved

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *